| Aktualności |
|---|
| Ewangelia |
|---|
| Rok A |
| Rok B |
| Rok C |
| Ewangelia aforyzmy |
|---|
| Aforyzmy rok A |
| Aforyzmy rok B |
| Aforyzmy rok C |
|
Ewangeliczne sentencje
|
|---|
Uroczystości |
|---|
Święta |
|---|
Święci |
|---|
Fraszki |
|---|
| Aforyzmy |
|---|
| Aforyzmy religijne |
| Aforyzmy z życia |
| Wiersze |
|---|
| Wiersze religijne |
| Wiersze z życia |
To i owo |
|---|
24 Niedziela Zwykła B i dni po...
XXIV Niedziela Zwykła
B
MK 8,27-35
„Za kogo uważają Mnie ludzie?”
Słyszysz wiele
opinii,
zdań,
określeń
o ludziach ci bliskich
i znanych.
Jeżeli sam
byłbyś zapytany
o swoje o kimś zdanie,
zapewne byś powtórzył
jakieś jedno
z tych zasłyszanych.
Nieoczekiwanie,
„Za kogo
uważają Mnie ludzie?”
Chrystus apostołom
zadał pytanie.
Nasłuchali się tego
wiele.
Sypnęli ze szczerością
tyle różnych
wypowiedzi,
że aż Chrystusa
zdumiało,
z jaką łatwością
przyszło im to
powiedzieć.
Chrystus stawia
następne pytanie,
ale już do uczniów
skierowane:
„A wy za
kogo Mnie uważacie?”
Od Piotra usłyszy
najmądrzejsze zdanie,
w które inni uwierzą z
czasem:
„Ty
jesteś Mesjaszem.”
- - - - -
Poniedziałek XXIV Tydzień Zwykły Łk 7,1-10 „Tak wielkiej wiary nie znalazłem w Izraelu.” Nawet w chorobie może nie opuścić szczęście jeżeli ktoś z bliskich, przyjaciół, krewnych, znajomych, twe cierpienie dostrzeże i zmobilizuje chętnych do pomocy, do troski o ciebie, do starań o wyzdrowienie. Szczęściarzem był chorobą złożony sługa setnika, którego przełożony posyła wysłańców do Chrystusa z prośbą o jego uzdrowienie. Czyni to z pokory. Sam uważa się za niegodnego by się z Nim spotkać, co więcej zaprosić do domu swego. Chrystus słysząc prośbę i o zasługach proszącego udaje się w drogę do chorego. Setnik słysząc o nadchodzącym Chrystusie wysyła swych przyjaciół z prośbą: „Panie, nie trudź się bo nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój.”
Taka postawa zdumiała Chrystusa: „Tak wielkiej wiary nie znalazłem nawet w Izraelu.” Nie wchodząc do domu uzdrowił sługę setnika.
- - - - -
Wtorek XXIV Tydzień Zwykły Łk 7,11-17 „Nie płacz.” Jeśli smutek nawiedzi, dobrze jest spotkać kogoś, kto pocieszy, nadzieję wzmocni, otuchy doda. Będziesz wdzięczny za krzepiące słowa i na długo zachowasz je w pamięci. Chrystus już dochodził do bramy miasta Nain. „Właśnie wynoszono umarłego, jedynego syna matki, a ta była wdową. Na jej widok Pan użalił się nad nią i rzekł do niej: „Nie płacz.” Potem przystąpił, dotknął się mar, a ci, którzy nieśli, stanęli i rzekł: „Młodzieńcze, tobie mówię wstań.” Zmarły usiadł i zaczął mówić; i oddał go jego matce.” Pocieszając w smutku słowami choćby najpiękniejszymi cudu nie sprawisz. Ale otuchy dodasz. Dasz dowód swej wrażliwości na czyjeś cierpienie. A tym sobie u Boga zaskarbisz Jego miłosierdzie.
- - - - -
Środa XXIV Tydzień Zwykły ŁK 7,31-35 „Z kim więc mam porównać ludzi tego pokolenia?” Okażesz poirytowanie, jeżeli poprawne, dobre w ocenie moralnej twe postępowanie jest na opak tłumaczone, źle oceniane, krytykowane. Wtedy zrodzi się stwierdzenie, że nie można tak postępować by wszystkich zadowolić i by przez ogół twoje słowa były poprawnie rozumiane, a działanie właściwie przyjmowane. Doświadczył tego Chrystus na sobie. I to Jego usta wypowiedzą zdanie: „Z kim więc mam porównać ludzi tego pokolenia? Podobni są do dzieci.” Chrystus użył tego porównania bo o Janie Chrzcicielu ascecie mówili, że zły duch go opętał. A o Chrystusie goszczącym w domach różnych ludzi, że jest żarłokiem i pijakiem, przyjacielem celników i grzeszników. Można tylko przypuszczać, co Chrystus czuł i pomyślał. Wiedząc, że zachowuje się właściwie, tak będzie postępował dalej.
- - - - -
Czwartek XXIV Tydzień Zwykły Łk 7,36-50 „Twoje grzechy są odpuszczone.” Człowiek wierzący chcąc pogłębić swą przyjaźń z Bogiem, oczyścić swe sumienie z grzechu popełnionego, przystępuje do Sakramentu Pojednania, do Świętej Spowiedzi i wierzy, że zostaną mu odpuszczone przez serdeczny żal za nie. smutek duszy, że obraził Boga Ojca Najlepszego. A czyni to z miłości ku Niemu. Żal za grzechy miłością podyktowany wzruszył Chrystusa. Widział płynące łzy po twarzy kobiety, „Która prowadziła w mieście życie grzeszne.” o nic nie pytał. Patrzył z podziwem jak namaszczała olejkiem Mu nogi i włosami wycierała. Powiedział jej to, co usłyszeć chciała. „Twoje grzechy są odpuszczone.” Jako wierzący zapewniasz Boga o swej miłości. Jeżeli przez grzech zaprzeczysz jej, przez Sakrament Pojednania wróć do wierności.
- - - - -
Piątek XXIV Tydzień Zwykły Łk 8,1-3 „…które im usługiwały ze swego mienia.” Za uproszony dar, za łaski otrzymane, za zdrowie przywrócone, za życie uratowane trzeba umieć podziękować, wdzięczność okazać, w jakiś sposób się zrewanżować. Bo zostało ci dane, o co Boga z wiarą prosiłeś i czego oczekiwałeś. Umiej to wyrazić w możliwy sposób dla ciebie. Serce ci podpowie jak będzie najlepiej. Przypatrz się wdzięcznym kobietom z dzisiejszej Ewangelii, które za uwolnienie od złego ducha, za zdrowie przywrócone Chrystusowi usługiwały i Jego apostołom ze swego mienia. Dzieliły się tym, czym dysponowały, czasem i ofiarnością. Swymi oszczędnościami rachunki regulowały i dbały by mieli coś do jedzenia. I dziś kapłani żyją z ludzkiej ofiarności. Wierni za ich posługę duchową swym wsparciem dają dowód wdzięczności.
- - - - -
Sobota XXIV Tydzień Zwykły Łk 8,4-15 „Siewca wyszedł siać ziarno.” Nie obcy ci widok pól obsianych zbożem. To rolnika trud w trosce o chleb skłania go do troski o swą rolę. Zanim ziarno posieje dobrze pole przygotuje. By każde w nie rzucone potem w kłosie miało ich wiele. Słyszysz przypowieść o siewcy ze zdziwieniem. Jak mógł rolnik tak beztrosko siać? że jedno padło między ciernie, inne na skalisty grunt, a nawet na drogę. Wiedz, to tylko przypowieść, która wyjaśnia ważną rzecz. Ziarnem jest Słowo Boże zawarte w Ewangelii, w Piśmie świętym, przez kościół ustawicznie głoszone. A jaki owoc przynosi? Z doświadczenia wiesz. Bywa, że wzejdzie i uschnie niepielęgnowane. Trafi na skalisty grunt bez szans na zakiełkowanie. Inne padnie na drogę i będzie zadeptane. A wyda plon, gdy trafi na ludzką wytrwałość, i żywą wiarę. - - - - -
- - - - -
Poniedziałek XXIV Tydzień Zwykły Łk 7,1-10 „Tak wielkiej wiary nie znalazłem w Izraelu.” Nawet w chorobie może nie opuścić szczęście jeżeli ktoś z bliskich, przyjaciół, krewnych, znajomych, twe cierpienie dostrzeże i zmobilizuje chętnych do pomocy, do troski o ciebie, do starań o wyzdrowienie. Szczęściarzem był chorobą złożony sługa setnika, którego przełożony posyła wysłańców do Chrystusa z prośbą o jego uzdrowienie. Czyni to z pokory. Sam uważa się za niegodnego by się z Nim spotkać, co więcej zaprosić do domu swego. Chrystus słysząc prośbę i o zasługach proszącego udaje się w drogę do chorego. Setnik słysząc o nadchodzącym Chrystusie wysyła swych przyjaciół z prośbą: „Panie, nie trudź się bo nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój.”
Taka postawa zdumiała Chrystusa: „Tak wielkiej wiary nie znalazłem nawet w Izraelu.” Nie wchodząc do domu uzdrowił sługę setnika.
- - - - -
Wtorek XXIV Tydzień Zwykły Łk 7,11-17 „Nie płacz.” Jeśli smutek nawiedzi, dobrze jest spotkać kogoś, kto pocieszy, nadzieję wzmocni, otuchy doda. Będziesz wdzięczny za krzepiące słowa i na długo zachowasz je w pamięci. Chrystus już dochodził do bramy miasta Nain. „Właśnie wynoszono umarłego, jedynego syna matki, a ta była wdową. Na jej widok Pan użalił się nad nią i rzekł do niej: „Nie płacz.” Potem przystąpił, dotknął się mar, a ci, którzy nieśli, stanęli i rzekł: „Młodzieńcze, tobie mówię wstań.” Zmarły usiadł i zaczął mówić; i oddał go jego matce.” Pocieszając w smutku słowami choćby najpiękniejszymi cudu nie sprawisz. Ale otuchy dodasz. Dasz dowód swej wrażliwości na czyjeś cierpienie. A tym sobie u Boga zaskarbisz Jego miłosierdzie.
- - - - -
Środa XXIV Tydzień Zwykły ŁK 7,31-35 „Z kim więc mam porównać ludzi tego pokolenia?” Okażesz poirytowanie, jeżeli poprawne, dobre w ocenie moralnej twe postępowanie jest na opak tłumaczone, źle oceniane, krytykowane. Wtedy zrodzi się stwierdzenie, że nie można tak postępować by wszystkich zadowolić i by przez ogół twoje słowa były poprawnie rozumiane, a działanie właściwie przyjmowane. Doświadczył tego Chrystus na sobie. I to Jego usta wypowiedzą zdanie: „Z kim więc mam porównać ludzi tego pokolenia? Podobni są do dzieci.” Chrystus użył tego porównania bo o Janie Chrzcicielu ascecie mówili, że zły duch go opętał. A o Chrystusie goszczącym w domach różnych ludzi, że jest żarłokiem i pijakiem, przyjacielem celników i grzeszników. Można tylko przypuszczać, co Chrystus czuł i pomyślał. Wiedząc, że zachowuje się właściwie, tak będzie postępował dalej.
- - - - -
Czwartek XXIV Tydzień Zwykły Łk 7,36-50 „Twoje grzechy są odpuszczone.” Człowiek wierzący chcąc pogłębić swą przyjaźń z Bogiem, oczyścić swe sumienie z grzechu popełnionego, przystępuje do Sakramentu Pojednania, do Świętej Spowiedzi i wierzy, że zostaną mu odpuszczone przez serdeczny żal za nie. smutek duszy, że obraził Boga Ojca Najlepszego. A czyni to z miłości ku Niemu. Żal za grzechy miłością podyktowany wzruszył Chrystusa. Widział płynące łzy po twarzy kobiety, „Która prowadziła w mieście życie grzeszne.” o nic nie pytał. Patrzył z podziwem jak namaszczała olejkiem Mu nogi i włosami wycierała. Powiedział jej to, co usłyszeć chciała. „Twoje grzechy są odpuszczone.” Jako wierzący zapewniasz Boga o swej miłości. Jeżeli przez grzech zaprzeczysz jej, przez Sakrament Pojednania wróć do wierności.
- - - - -
Piątek XXIV Tydzień Zwykły Łk 8,1-3 „…które im usługiwały ze swego mienia.” Za uproszony dar, za łaski otrzymane, za zdrowie przywrócone, za życie uratowane trzeba umieć podziękować, wdzięczność okazać, w jakiś sposób się zrewanżować. Bo zostało ci dane, o co Boga z wiarą prosiłeś i czego oczekiwałeś. Umiej to wyrazić w możliwy sposób dla ciebie. Serce ci podpowie jak będzie najlepiej. Przypatrz się wdzięcznym kobietom z dzisiejszej Ewangelii, które za uwolnienie od złego ducha, za zdrowie przywrócone Chrystusowi usługiwały i Jego apostołom ze swego mienia. Dzieliły się tym, czym dysponowały, czasem i ofiarnością. Swymi oszczędnościami rachunki regulowały i dbały by mieli coś do jedzenia. I dziś kapłani żyją z ludzkiej ofiarności. Wierni za ich posługę duchową swym wsparciem dają dowód wdzięczności.
- - - - -
Sobota XXIV Tydzień Zwykły Łk 8,4-15 „Siewca wyszedł siać ziarno.” Nie obcy ci widok pól obsianych zbożem. To rolnika trud w trosce o chleb skłania go do troski o swą rolę. Zanim ziarno posieje dobrze pole przygotuje. By każde w nie rzucone potem w kłosie miało ich wiele. Słyszysz przypowieść o siewcy ze zdziwieniem. Jak mógł rolnik tak beztrosko siać? że jedno padło między ciernie, inne na skalisty grunt, a nawet na drogę. Wiedz, to tylko przypowieść, która wyjaśnia ważną rzecz. Ziarnem jest Słowo Boże zawarte w Ewangelii, w Piśmie świętym, przez kościół ustawicznie głoszone. A jaki owoc przynosi? Z doświadczenia wiesz. Bywa, że wzejdzie i uschnie niepielęgnowane. Trafi na skalisty grunt bez szans na zakiełkowanie. Inne padnie na drogę i będzie zadeptane. A wyda plon, gdy trafi na ludzką wytrwałość, i żywą wiarę. - - - - -
0 Comments
Posted on 13 Dec 2016 by jacek
Content Management Powered by CuteNews
| Strona główna |
| Dodaj do ulubionych |
| KONTAKT |
| Ilość odwiedzin: 869470 |
| Ilość osób online: 1 |
| Logowanie |
| BLOG |