| Aktualności |
|---|
| Ewangelia |
|---|
| Rok A |
| Rok B |
| Rok C |
| Ewangelia aforyzmy |
|---|
| Aforyzmy rok A |
| Aforyzmy rok B |
| Aforyzmy rok C |
|
Ewangeliczne sentencje
|
|---|
Uroczystości |
|---|
Święta |
|---|
Święci |
|---|
Fraszki |
|---|
| Aforyzmy |
|---|
| Aforyzmy religijne |
| Aforyzmy z życia |
| Wiersze |
|---|
| Wiersze religijne |
| Wiersze z życia |
To i owo |
|---|
26 Niedziela Zwykła B i dni po...
XXVI Niedziela Zwykła
B
Mk 9,38-43. 45. 47-48
„Widzieliśmy kogoś…jak…bo nie chodził z nami.”
Pośród wierzących,
nawet pobożnych,
czyli nie tylko tych,
którzy w niedziele
kościoły zapełniają,
ale z Bogiem żyją w
zgodzie
i w Jego łasce trwają,
spotkać można ludzi
zazdrosnych,
że jest ktoś więcej
dobra czyniący
choć w kościele
go nie spotykają.
A że tak zdarza się
czasami
przykładem Jan apostoł,
który zwrócił się do
Chrystusa z żalem:
„Widzieliśmy
kogoś,
Jak w
Twoje imię wyrzucał złe duchy,
i
zabranialiśmy mu, bo nie chodził z nami.”
Myliłby się każdy
gdyby sądził,
że Chrystus Jana
pochwali.
Całkiem przeciwnie.
Powie by takiemu nie
zabraniałi.
Człowiek wierzący
też się do tego
przyzwyczai,
że nie ma monopolu czynienia
dobra.
Bo spotka ludzi
uczynnych
i miłosiernych
nienależących do
wspólnoty kościoła.
- - - - -
Poniedziałek XXVI Tydzień Zwykły Łk 9,46-50 „Przyszła im myśl, kto z nich jest największy.” Nie jednemu szczęście się marzy. Kariera, uznanie, znaczenie. Być kimś i mieć wiele do powiedzenia. Inaczej mówiąc, nikt nie chce być pomiatanym. Z miotłą, z łopatą w ręku. Gotowym do posługi na każde zawołanie. Służącym innych za nic mianym. To ludzkie ambicje. I przypuszczać by można, że raczej dotykają licznych, skoro nawet nie ominęły uczniów Chrystusa: „Przyszła im myśl, kto z nich jest największy.” A stąd te myśli się wzięły, bo swą pozycję określić chcieli by nie tylko innych słuchać. Chrystus pokazowej lekcji udzieli. Postawił dziecko obok siebie pragnąc by zrozumieli, że wielkość w oczach Boga mierzy się służbą drugim. A cnotą jest pokora.
- - - - -
Wtorek XXVI Tydzień Zwykły Łk 9,51-56 „Panie,…żeby ogień spadł z nieba i zniszczył ich”. Poczujesz się dotkniętym, zlekceważonym, jeżeli powie ci ktoś wprost, żeś gościem nieproszonym. Chrystusowi przechodzącemu przez Samarię w drodze do Jerozolimy proszącemu o gościnę odmówili. Zagniewało to uczniów Jakuba i Jana i zwrócili się do Chrystusa chcąc ich ukarania: „Panie, czy chcesz, a powiemy, żeby ogień spadł z nieba i zniszczył ich?” Zabronił Chrystus takiego reagowania. Bo niestosowny dla apostoła. Na zemstę zakrawa. Można Boga nie chcieć, nie pragnąć z Nim spotkania wymawiając się zmęczeniem, brakiem zainteresowania. Odmawiając gościny, drzwi zamykając daje się do zrozumienia by je omijał i pukał do innych. Chciał wejść w dom, a usłyszał idź stąd. Nie postępuj jak mieszkańcy Samarii, którzy popełnili fatalny w skutkach błąd. Odmawiając gościny Bogiem wzgardzili.
- - - - -
Środa XXVI Tydzień Zwykły Łk 9,57-62 „Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz.” Taka jest prawda każdego powołania, że jego sprawcą jest Bóg, który patrząc w duszę zna jej uwarunkowania i mówi „Pójdź.” Tym daje znak powołanemu jego wybrania, pokładanej w nim nadziei oczekując wierności i wytrwania. Przykładem tego człowiek z dzisiejszej Ewangelii mówiący Chrystusowi z podziwu dla Jego osoby: „Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz.” Usłyszał w odpowiedzi: „Lisy mają nory, ptaki gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł oprzeć.” Tymi słowami Chrystus wyjaśnia, kto chce być Jego uczniem musi z Nim los dzielić. Zrezygnować z atmosfery rodzinnego domu, z jego ciszy, spokoju, stale być w drodze. Jego całym bogactwem Chrystus i głosić Królestwo Boże. Tym ukazał trudności czekające na powołanego, ale kto nim będzie zależy tylko od Niego.
- - - - -
Czwartek XXVI Tydzień Zwykły Łk 10,1-12 „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało.” Kiedy łany zbóż do żniwa dojrzeją to ten, co kiedyś ziarno siał czeka z utęsknieniem na zbiorów dzień z nadzieją, że możliwości będzie miał zebrać taki plon swych pól, że obfitość ziarna zaradzi ludzkim potrzebom. Chrystus patrzył na świat szeroko otwartymi oczami. Postrzegał go jako rozległy teren wymagający ewangelizacji. Widział konieczność wielu chętnych do pracy z apostolskimi sercami. Aby ich trud był coś wart, potrzebny im zapał i poświęcenie, a obcy lęk i strach przed licznymi wrogami. „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na żniwo swoje.” Czyli troskę, by ewangelizujących nie brakowało zlecił wierzącym. Ma nią być gorąca modlitwa by Bóg dał licznym łaskę powołania, którzy by sprostali potrzebom ich oczekujących i nie zawiedli powołującego ich Pana.
- - - - -
Piątek XXVI Tydzień Zwykły Łk 10,13-16 „Biada tobie, Korozain! Biada tobie, Betsaido!” Wielkim darem człowieka jest jego wolność. Czyli przez Stwórcę dana mu zdolność do osobistego wyboru wszystkiego, co dotyczy sposobu życia, postępowania. Ale za każdą podjętą decyzję sam ponosi odpowiedzialność. Czyli wolność jest dla niego wielką szansą z ryzykiem związaną. Bo w razie fałszywego wyboru nie będzie mógł nigdy dobra zaprzepaszczonego przypisać komuś. Taki wniosek wynika ze słów zawiedzionego Chrystusa: „Biada tobie, Korozain! Biada tobie, Betsaido! bo gdyby w Tyrze i Sydonie działy się cuda, które u was się dokonały, już dawno by się nawróciły.” Czyli mieszkańcy tych miast z okazji im danej do nawrócenia nie skorzystali. Fałszywego wyboru dokonali. Groźbę Chrystusa pod ich adresem skierowaną warto zapamiętać. A jeżeli wiesz o swoich złych decyzjach, czas by się opamiętać.
- - - - -
Sobota XXVI Tydzień Zwykły Łk 10,17-24 „… cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie.” Praca apostolska wymagająca poświęcenia, samozaparcia i ofiary, daje powołanemu wtedy zadowolenie jeżeli włożony wysiłek nie był daremny, a trud nie poszedł na marne. Z posłannictwa duma, z sukcesów radość serca apostołów przepełniała. Szczęśliwi wrócili po wykonanym zadaniu chwaląc się przed Chrystusem z owocnego nauczania. „Panie przez wzgląd na Twoje imię, nawet złe duchy nam się poddają.” Chrystus nie zaprzecza. A znając powód ich zadowolenia czuje się zobowiązany do wyjaśnienia: „Jednak nie z tego się cieszcie, że duchy się wam poddają, lecz cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie.” W tym powiedzeniu Chrystusa kapłani motywacji swej posługi szukają. Bo najczęściej owoce ich pracy nie tak jak apostołów okazałe. To jednak podejmują posługę z nadzieją, że imiona ich są przez Boga zapamiętane. - - - - -
- - - - -
Poniedziałek XXVI Tydzień Zwykły Łk 9,46-50 „Przyszła im myśl, kto z nich jest największy.” Nie jednemu szczęście się marzy. Kariera, uznanie, znaczenie. Być kimś i mieć wiele do powiedzenia. Inaczej mówiąc, nikt nie chce być pomiatanym. Z miotłą, z łopatą w ręku. Gotowym do posługi na każde zawołanie. Służącym innych za nic mianym. To ludzkie ambicje. I przypuszczać by można, że raczej dotykają licznych, skoro nawet nie ominęły uczniów Chrystusa: „Przyszła im myśl, kto z nich jest największy.” A stąd te myśli się wzięły, bo swą pozycję określić chcieli by nie tylko innych słuchać. Chrystus pokazowej lekcji udzieli. Postawił dziecko obok siebie pragnąc by zrozumieli, że wielkość w oczach Boga mierzy się służbą drugim. A cnotą jest pokora.
- - - - -
Wtorek XXVI Tydzień Zwykły Łk 9,51-56 „Panie,…żeby ogień spadł z nieba i zniszczył ich”. Poczujesz się dotkniętym, zlekceważonym, jeżeli powie ci ktoś wprost, żeś gościem nieproszonym. Chrystusowi przechodzącemu przez Samarię w drodze do Jerozolimy proszącemu o gościnę odmówili. Zagniewało to uczniów Jakuba i Jana i zwrócili się do Chrystusa chcąc ich ukarania: „Panie, czy chcesz, a powiemy, żeby ogień spadł z nieba i zniszczył ich?” Zabronił Chrystus takiego reagowania. Bo niestosowny dla apostoła. Na zemstę zakrawa. Można Boga nie chcieć, nie pragnąć z Nim spotkania wymawiając się zmęczeniem, brakiem zainteresowania. Odmawiając gościny, drzwi zamykając daje się do zrozumienia by je omijał i pukał do innych. Chciał wejść w dom, a usłyszał idź stąd. Nie postępuj jak mieszkańcy Samarii, którzy popełnili fatalny w skutkach błąd. Odmawiając gościny Bogiem wzgardzili.
- - - - -
Środa XXVI Tydzień Zwykły Łk 9,57-62 „Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz.” Taka jest prawda każdego powołania, że jego sprawcą jest Bóg, który patrząc w duszę zna jej uwarunkowania i mówi „Pójdź.” Tym daje znak powołanemu jego wybrania, pokładanej w nim nadziei oczekując wierności i wytrwania. Przykładem tego człowiek z dzisiejszej Ewangelii mówiący Chrystusowi z podziwu dla Jego osoby: „Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz.” Usłyszał w odpowiedzi: „Lisy mają nory, ptaki gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł oprzeć.” Tymi słowami Chrystus wyjaśnia, kto chce być Jego uczniem musi z Nim los dzielić. Zrezygnować z atmosfery rodzinnego domu, z jego ciszy, spokoju, stale być w drodze. Jego całym bogactwem Chrystus i głosić Królestwo Boże. Tym ukazał trudności czekające na powołanego, ale kto nim będzie zależy tylko od Niego.
- - - - -
Czwartek XXVI Tydzień Zwykły Łk 10,1-12 „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało.” Kiedy łany zbóż do żniwa dojrzeją to ten, co kiedyś ziarno siał czeka z utęsknieniem na zbiorów dzień z nadzieją, że możliwości będzie miał zebrać taki plon swych pól, że obfitość ziarna zaradzi ludzkim potrzebom. Chrystus patrzył na świat szeroko otwartymi oczami. Postrzegał go jako rozległy teren wymagający ewangelizacji. Widział konieczność wielu chętnych do pracy z apostolskimi sercami. Aby ich trud był coś wart, potrzebny im zapał i poświęcenie, a obcy lęk i strach przed licznymi wrogami. „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na żniwo swoje.” Czyli troskę, by ewangelizujących nie brakowało zlecił wierzącym. Ma nią być gorąca modlitwa by Bóg dał licznym łaskę powołania, którzy by sprostali potrzebom ich oczekujących i nie zawiedli powołującego ich Pana.
- - - - -
Piątek XXVI Tydzień Zwykły Łk 10,13-16 „Biada tobie, Korozain! Biada tobie, Betsaido!” Wielkim darem człowieka jest jego wolność. Czyli przez Stwórcę dana mu zdolność do osobistego wyboru wszystkiego, co dotyczy sposobu życia, postępowania. Ale za każdą podjętą decyzję sam ponosi odpowiedzialność. Czyli wolność jest dla niego wielką szansą z ryzykiem związaną. Bo w razie fałszywego wyboru nie będzie mógł nigdy dobra zaprzepaszczonego przypisać komuś. Taki wniosek wynika ze słów zawiedzionego Chrystusa: „Biada tobie, Korozain! Biada tobie, Betsaido! bo gdyby w Tyrze i Sydonie działy się cuda, które u was się dokonały, już dawno by się nawróciły.” Czyli mieszkańcy tych miast z okazji im danej do nawrócenia nie skorzystali. Fałszywego wyboru dokonali. Groźbę Chrystusa pod ich adresem skierowaną warto zapamiętać. A jeżeli wiesz o swoich złych decyzjach, czas by się opamiętać.
- - - - -
Sobota XXVI Tydzień Zwykły Łk 10,17-24 „… cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie.” Praca apostolska wymagająca poświęcenia, samozaparcia i ofiary, daje powołanemu wtedy zadowolenie jeżeli włożony wysiłek nie był daremny, a trud nie poszedł na marne. Z posłannictwa duma, z sukcesów radość serca apostołów przepełniała. Szczęśliwi wrócili po wykonanym zadaniu chwaląc się przed Chrystusem z owocnego nauczania. „Panie przez wzgląd na Twoje imię, nawet złe duchy nam się poddają.” Chrystus nie zaprzecza. A znając powód ich zadowolenia czuje się zobowiązany do wyjaśnienia: „Jednak nie z tego się cieszcie, że duchy się wam poddają, lecz cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie.” W tym powiedzeniu Chrystusa kapłani motywacji swej posługi szukają. Bo najczęściej owoce ich pracy nie tak jak apostołów okazałe. To jednak podejmują posługę z nadzieją, że imiona ich są przez Boga zapamiętane. - - - - -
0 Comments
Posted on 13 Dec 2016 by jacek
Content Management Powered by CuteNews
| Strona główna |
| Dodaj do ulubionych |
| KONTAKT |
| Ilość odwiedzin: 872295 |
| Ilość osób online: 6 |
| Logowanie |
| BLOG |