mysli jacka furtiana - do slow Pana

1 Tydzień Adwentu - środa

I Tydzień Adwentu - środa

Mt 15,29-37

Mt 14,13-21 – poniedziałek XVIII

i cytowane tam teksty paralelne

„Jezus przyszedł nad jezioro Galilejskie. Przyszły do Niego wielkie tłumy, mając ze sobą chromych, ułomnych, niewidomych, niemych, a On ich uzdrowił. Lecz Jezus przywołał swoich uczniów i rzekł: „ Żal mi tego tłumu. Już trzy dni trwają przy Mnie, a nie mają co jeść. Nie chcę ich puścić zgłodniałych…”

Jakbyś zareagował?

gdyby w czasie ulewy,

pod swój parasol ktoś cię zaprosił

od deszczu osłonił,

od przemoczenia uchronił?

Nie wyraziłbyś wdzięczności?

za ten przyjazny gest

dobroci, życzliwości?

Jak bardzo? byś Bogu podziękowała

za sprzedaż ostatniego

pęczka rzodkiewki,

a kupujący ją nabył tylko, dlatego,

żeś z zimna a może i głodu

trzęsłaś się cała?

nawet zapłacił ci więcej

niż to, co chciałaś.

Jego, jej twarz zachowasz w pamięci,

jak cenną pamiątkę.

w niej jak w skrytce sobie schowasz.

Jak bardzo w sercu wdzięczność

byś czuła wobec osoby,

która w porę przyszła,

pomocy udzieliła, pomoc wezwała

i tym, życie ci uratowała?

Długo, bardzo długo

byś jej dziękowała.

Jakbyś zareagował zostając

w żałobie sam,

gdyby któraś z sąsiadek

ciepłym obiadem poczęstowała.

pocieszyła, nakarmiła,

oprała, posprzątała,

brakujące guziki poprzyszywała

Do normalnego

samotnego życia przyuczyła.

Tym pochmurne myśli

choćby na chwilę,

na jakiś tylko czas odpędziła?

Zapewne serdecznie

byś dziękowała,

gdyby ktoś z obok stojących

do kupna leku parę złotych

ci brakujących dorzucił,

dopłacił.

Twa radość byłaby nie mała,

a spotykając go przygodnie,

nisko z daleka

byś się kłaniała.

Jak czuć musieli się

za Chrystusem chodzący?

Jednych nieśli.

inni szli sami z trudem.

chromi, ułomni, niemi,

niewidomi.

A stali się zdrowymi,

fizycznie sprawnymi,

widzącymi, mówiącymi.

A Chrystus oprócz tych,

ich ciała z wielu dotkliwych

bolączek uzdrowił.

Jeszcze coś dostrzegł,

coś zobaczył,

na co dzięki swej wierze

wszyscy zasłużyli,

za tak wielką wiarę stali się godni,

że utrudzeni drogą

dojściem do niego,

są przecież głodni.

Choć wcale o to nie prosili,

nie zabiegali,

cudownie nakarmieni byli,

I wdzięczni za ten kolejny cud,

smak tego chleba

w swych ustach

na długo zapamiętali,

a w sercu wdzięczność,

do końca swych dni zachowali.

- - - - -

Głód,

dotkliwy głód

jak przed wiekami,

doskwiera znów

milionom ludzi

na tej ziemi.

- - - - -

Nikt się nie łudzi,

że bogaczy garstka,

wobec głodujących,

ma hojność naparstka.

- - - - -

0 Comments

Posted on 22 Dec 2016 by jacek