mysli jacka furtiana - do slow Pana

1 Tydzień Adwentu - sobota

I Tydzień Adwentu - sobota

Mt 9,35-10,1.5.6-8

Mt 9,22-38 – wtorek XIV

Mk 6,6,34; Łk 8,1;10,2

„Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelie królestwa i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości. A widząc tłumy ludzi litował się nad nimi, bo byli…jak owce bez pasterza. Wtedy przywołał do siebie dwunastu…

i wysłał”.

Uciążliwą jest praca nauczyciela,

który wiedzą, własnym trudem,

wysiłkiem, zdobytą latami nauki,

z innymi się dzieli, ją przekazuje,

udziela odpowiedzi.

Bo ucząc się sam nią nasiąknął,

jej zasobem dysponuje.

Uciążliwość jego pracy w tym,

że musi wczuć się w sytuację ucznia,

więc kogoś nie umiejącego,

ale pragnącego wiedzę posiąść,

do wiedzy garnącego się

i nie tylko słuchającego,

ale naiwne dla nauczyciela,

a dla siebie ważne pytania stawiającego.

Uciążliwość jego pracy w tym,

że przez lat wiele

powtarzać musi to samo,

żywiąc nadzieję, że uczeń

to sobie przyswoi i wchłonie.

czegoś nauczy się,

to w nim pozostanie.

Uciążliwość i w tym,

że uczniowie to nie znaczy

posłuszne baranki.

zawsze grzeczne, potulne.

dla których wiedza ma blask;

a rygor szkoły nie pozwala

na osobiste zachcianki.

Trudna jest praca pedagoga,

który z sumiennością,

sobie właściwą troską, rzetelnością,

dba o właściwy poziom wiedzy

przekazywanej w nadziei,

że będzie chętnie przyjmowana.

Powinnością jego, by wiedza,

którą przekazuje była prawdą.

bo tylko ona fascynuje.

by była rzetelna,

bo tylko taka, do samodzielnego myślenia

ucznia zachęca i mobilizuje.

Tym go urzeka, tym przyciąga

i coraz bardziej

na sobie koncentruje.

Największą troską pedagoga,

by wiedzą przekazywaną

możliwie jak najbardziej zainteresować.

tak, by podopieczni sami zaczęli,

wielu zagadnień z nią związanych

dociekać, analizować.

Szperać, pogłębiać, pytać, czytać,

inne bogatsze źródła wynajdywać.

A wtedy wiedza ich urzeknie,

usidli, wciągnie,

zacznie fascynować.

Żmudna jest wychowawcy praca.

bo nie tylko liczy się jego wiedza,

czyli mądra, wykształcona głowa,

ale najważniejszą jego osoba.

Co sobą reprezentuje?

jaki na drugich wpływ wywiera,

jakie wnosi wartości?

jakie odniesienie do moralności,

czy to co mówi? co ukazuje?

sam w życiu stosuje.

Pedagog wtedy będzie wiarygodny,

gdy zaufania jest godny.

Pedagog wtedy dobry i mądry,

kiedy iskrę umiejętności dostrzeżonej

w wychowanku,

w zapał do wiedzy rozbudzi,

zachęcając do pracowitości,

a z wychowanków wykrzesze

szlachetnych, mądrych ludzi.

Pedagog dla iskry dobra

odnalezionej w człowieku,

taki jemu wzór postępowania ukazuje,

że wychowanek zachęcony,

ku dobru się kieruje.

Pedagog ukazujący wychowankom

ideał człowieka,

wskazuje na środki

konieczne do podjęcia.

do stosowania ich

jak może zachęca,

podaje motywację

takiego działania.

godne naśladowania

wzory ukazuje.

A jego wiarygodność sprawia,

że wychowanek na prawdzie

własne szczęście buduje.

Każda z tych funkcji:

wychowawcy, pedagoga, nauczyciela,

ma swój ciężar, swój trud

i czas zmęczenia.

Ale też ci ludzie mają jedną,

jedyną w swym rodzaju życiową radość,

która ich pracę nagradza.

Ich staraniom, wysiłkom czyni zadość.

To świadomość, że z klasy ich uczniów,

z grupy ich studentów,

z grona ich wychowanków,

ktoś wyróżnienie dostaje,

poklask zyskuje,

ktoś autorytetem się staje.

Wtedy z podniesioną głową,

zadowoleni, dumni,

śmiało i szczerze

stwierdzić mogą,

że to oni przez lata całe

ucznia, studenta, wychowanka,

trzymając za rękę prowadzili.

Przez siebie obraną,

a przez niego chcianą, akceptowaną,

lubianą, razem przez lata

szli drogą.

Chrystus dla swych uczniów

był nauczycielem dobrym,

pedagogiem mądrym,

wychowawcą wiarygodnym.

jedno kłopot sprawiało,

czasu miał bardzo mało.

nikt z wychowawców

nie podjąłby się tej sztuki,

kształcić apostołów

w trzech latach nauki.

A musiał dać wiedzę

i w siebie wiarę,

czyli nauczyć, wykształcić, wychować,

by w ten sposób przygotować

do posłannictwa, do trudu

apostołowania i nauczania.

i co najważniejsze,

ustawicznego dawania

życiem swym świadectwa.

i tego, w co sami uwierzyli,

przepowiadania.

I przychodzi moment w życiu apostołów

bardzo ważny, kiedy Chrystus

ich Mistrz,

bez egzaminowania co zapamiętali,

czyni krok bardzo odważny.

widząc garnące się do niego tłumy,

dokonuje rozesłania swych uczniów.

powie: „i d ź c i e…”

i da wskazówki apostołowania.

„Idźcie do owiec, które poginęły”.

tak, jak było ich,

tak jest i dziś troską kościoła;

szukać, odnajdywać te owce,

które odeszły, zabłądziły,

by nie zginęły.

- - - - -

Duszpasterze

mają za zadanie,

cierpliwe,

nadzieją tchnące,

zagubionych owiec,

poszukiwanie.

- - - - -

Duszpasterze,

zagubionych szukają.

liczą na Bożą pomoc

i miłosierdzie Boże;

czasem,

bezsilnymi bywają.

- - - - -

0 Comments

Posted on 22 Dec 2016 by jacek