mysli jacka furtiana - do slow Pana

2 Tydzień Adwentu - sobota

II Tydzień Adwentu - sobota

Mt 17,10-13

Mk 9,2-13 – sobota VI

„Kiedy schodzili z góry, uczniowie zapytali Jezusa: „Czemu uczeni w Piśmie twierdzą, że najpierw musi przyjść Eliasz? „On odparł: Eliasz istotnie przyjdzie i naprawi wszystko….Wtedy uczniowie zrozumieli, że mówił im o Janie Chrzcicielu.,”

Czas ma tę wielką zaletę,

że choć upływa,

stale coś się zmienia.

W czasie tym samym,

jeden człowiek ku życiu się rodzi,

drugi ze świata odchodzi.

Jeden raczkować zaczyna,

drugi przestaje chodzić.

Jeden szkołę zaczyna,

inny dyplom otrzyma.

Jeden pracę podejmuje,

inny z niej rezygnuje.

Jeden zawód zdobywa,

inny emerytury dożywa.

Jeden umiera w młodości,

inny doczekuje starości.

Jeden staje się porządny,

inny przestępny i krnąbrny.

Jeden z czasem mądrzeje,

inny dziwaczeje.

Jeden pobożnieje,

inny poganieje.

Czas ma w sobie i niemiłą stronę.

a to wtedy, gdy coś ci kradnie,

bezpowrotnie zabiera.

I tak żałujesz młodości,

która przeminęła.

Zdrowia, które szwankuje,

oka, które gorzej widzi,

ucha, które mniej słyszy,

zęba, który próchnieje,

nogi, która utyka.

głowy, która włos gubi.

A łysina ponoć znakiem

rozpoznawczym bystrych

i mądrych ludzi.

Z upływem czasu

człowiek wszystkiego nie pamięta,

zapomina.

Gderliwość nawiedza.

Zgryźliwość innym

w kość daje.

Zaczyna czegoś ci brakować.

W słowach zaczynasz się plątać.

W myślach gubić.

Czyli czas zrobił swoje.

nie ma co się łudzić.

Ubywa pożądliwości,

bo z wiekiem i oko

mniej przenikliwe,

ucho mniej chwytliwe,

nawet diabeł zaczyna rezygnować

wiedząc, że już przestaje

urzekać, czarować.

Nawet jemu widok wstrętny;

stary a namiętny.

I dla niego widok opłakany,

staruszek zakochany.

Jeżeli jeszcze rodzą się pragnienia,

to raczej kłopotliwe

do spełnienia.

Staremu człowiekowi są karą.

w sferze marzeń

tylko zostaną.

Zaczyna się coraz mniej

wszystko podobać,

coraz gorzej wszystko smakować.

Zaczyna się rzeczy ukrywać,

przed innymi chować.

otrzymywane chomikować,

by potem z trudnością odnajdywać,

a innych podejrzewać.

Tak dzieje się

ze starzejącym człowiekiem.

ma jedyny kłopot,

kłopot z wiekiem.

Można wszystkie,

te wiekowe przypadłości

obrócić w humor,

życiową radość,

pod jednym ważnym warunkiem,

że życiowemu zadaniu,

obowiązkom

wynikłym ze stanu,

zobowiązaniom

wynikłym z powołania;

w swym życiu się sprostało,

uczyniło się zadość.

I choć umysł gorzej pamięta,

oko ma ograniczone pole widzenia,

to ma się czyste sumienie,

a to w podeszłym wieku,

na starość, daje zadowolenie,

daje radość.

I spokojnie

można kłaść się spać,

choć można rano

więcej nie wstać.

Ale też czas,

na korzyść działa.

wszak on rany zasklepia

i goi.

Ból uśmierza,

cierpienia koi.

Co w gniewie

człowiek postanowi,

to z czasem złość mija,

załagodzi.

Czas z człowieka czyni doświadczonym.

Powinien uczynić i mądrym,

gdy człowiek

wykorzysta go rozsądnie.

Czas człowieka czyni religijnym,

gdy z łaską współpracuje,

w głos sumienia

się wsłuchuje.

Czas człowieka czyni

przydatnym dla ludzi.

gdy fachowość, wiedza,

uczciwość, zastrzeżeń

nie budzi.

A więc patrz,

co może czas.

Ciesz się, że jeszcze go masz.

by zmądrzeć, zpobożnieć,

do nieba dojrzeć.

Coś dobrego po sobie pozostawić.

póki czas, wszystko można

jeszcze naprawić,

tylko trzeba na swe życie

krytycznie spojrzeć.

Tak z czasu danego sobie

uczniowie Chrystusa

dobrze skorzystali.

Jak długo Chrystus będzie z nimi

nie wiedzieli,

ale pilnie Go słuchali.

Jemu się przyglądali,

jego i pytali.

Nawet swe życzenia,

nie zawsze rozsądne

szczerze wyrażali.

swe uwagi czynili.

Zawsze w porę

Chrystusa przestrzegali.

Chrystusa chłonęli,

wiernie trwali.

Nie dziwimy się wiedzy,

którą nam przekażą.

znamy źródło skąd ją wzięli.

Czas jaki spędzili

na przebywaniu z Chrystusem,

coraz bardziej ich przekonywał,

by doprowadzić do wyznania

ustami najstarszego

apostoła Piotra szczerej wiary.

Domyślam się,

jak wielkiej miary musiała być

radość Chrystusa,

że Jemu to powiedzieli.

To było celem Jego nauczania

i Jego żywej,

skrywanej w sercu nadziei.

Czas przebywania z Chrystusem,

coraz bardziej rozjaśnia im,

dotąd dla nich tajemne fragmenty

Pisma Świętego,

a teraz po jednym słowie Chrystusa

wykazują, jak każdy pojętny.

A Mistrz,

że dobrze rozumieją, ucieszony.

Uznaje swój trud, za nagrodzony.

Apostołowie wnikliwymi,

dociekliwymi, mądrymi

w odpowiedzi się okazali,

kiedy Chrystusa, zapytali:

„czemu,

uczeni w piśmie twierdzą,

że najpierw

musi przyjść Eliasz”?

wystarczyło,

by Chrystus powiedział,

„Eliasz istotnie przyjdzie”,

a każdy z nich już wiedział,

że te słowa to o Chrzcicielu,

o proroku Janie.

A Chrystus, ich nauczyciel

zadowolony.

Z mądrego rozumienia.

Tłumaczenia

faktów ucieszony.

Zaliczył im tę wiedzę

szczerze uradowany,

jako egzamin z Pisma Świętego,

za zdany.

Ale czas wartko popłynie.

jeszcze nie jeden egzamin

w przyszłości ich czeka.

i o wiele trudniejszy.

Bo nie wiele czasu minie,

gdy staną

przed pytaniem, jak wykorzystali?

swego Mistrza dary.

Jego obecności Bożej,

przekazywanej wiedzy,

modlitwy przez niego nauczonej,

przykładu uczynnej miłości,

swemu powołaniu wierności.

i zdać końcowy egzamin,

ze swej ku Niemu wiary.

- - - - -

Z życia skorzystaj,

by było ci radością.

Życie tak wykorzystaj,

by było nagrodzone

szczęśliwą wiecznością.

- - - - -

0 Comments

Posted on 22 Dec 2016 by jacek