mysli jacka furtiana - do slow Pana

3 Niedziela Adwentu C

III Niedziela Adwentu C

Łk 3,10-18

„Gdy Jan nauczał nad Jordanem, pytały go tłumy: „Cóż mamy czynić?” On im odpowiadał: „Kto ma dwie suknie, niech jedną da temu, który nie ma; a kto ma żywność, niech tak samo czyni.”

Od najmłodszych lat

twego życia,

we wszystkich poczynaniach,

szukasz odpowiedzi

w stawianych drugim pytaniach

dotyczących poleceń,

zadań, czynności wykonywanych.

I tak pytasz co robić?

by wszystko to,

co jest wynikiem twej pracy

było lepsze,

ładniejsze, komuś pomocne,

pożyteczne.

Było zauważone

i docenione.

I tak też pytasz siebie,

pytasz innych

odnośnie swego postępowania.

co robić?

aby ono było lepsze,

owocniejsze,

zadowalające.

Było takie

jak być powinno,

czyste w intencji,

szczere w działaniu,

uczciwe w wykonaniu,

dobrze przyjmowane,

tak też odbierane,

za wartościowe uznane.

Człowiek wierzący

ma też takie pytania

jego nurtujące.

Jak żyć? by życia czas

i wszystko to,

co go wypełnia

było zasługujące na wieczność.

tak święte,

tak dobre

by wiecznej nagrody

się doczekało

i było jej godne.

Jeżeli w tobie rodzą się

takie pytania,

idź proszę nad Jordan.

wejdź w tłum,

pozostań chwilę,

popatrz, posłuchaj.

uważnie słuchaj,

jak inni o to samo pytają

proroka Jana.

A pytania stawiają

ludzie prości, bogobojni,

żołnierze w wierze

nie za mocni,

celnicy nie koniecznie

grzesznicy.

Możesz tylko się dziwić;

że wokół gwar, szum,

wielki tłum.

I takich ludzi tu widzisz.

Jak będziesz

pilnie spozierał dostrzeżesz,

jak wielki wpływ

chrzciciel Jan

swą osobą na ten lud,

w takiej liczbie zgromadzony,

wywierał.

Jak w niego

wszyscy się wpatrują.

Jakąś siłę

od niego płynącą,

jakiś żar wewnętrzny,

bijący zeń czują.

Jego słowa zwięzłe,

przekonywujące,

do refleksji,

do zastanowienia skłaniające,

ale też zgromadzonych

do poprawy życia

zachęcające.

Posłuchaj jakiej rady?

on udziela tym zebranym

prostym ludziom.

Naucza jasno.

Niech dobrem,

które mają się dzielą.

czym sami dysponują,

potrzebującym użyczają.

Posłuchaj dobrze.

mają się dzielić,

nie dać z tego co im zbywa,

co im zostaje,

w co się już nie mieszczą,

czego sami

nie używają,

co strychy im zalega,

a szafy w zawiasach

puszczają,

Bo im to już nie smakuje,

w tym smaku,

aromacie nie gustują.

Tego już nie noszą,

w tym źle się czują.

jednym słowem hojnie dają,

nie wiedząc komu?,

ale z wielkim

pożytkiem dla siebie,

bo gruntownie posprzątali

w swym domu.

To znaczy,

zamiast do śmietnika,

dali potrzebującym,

do ich koszyka.

„Naści Boże,

co mi wleźć już nie może”.

A dzielić się,

to znaczy dać część tego,

czego sam do życia

potrzebujesz.

Ze swego ukroisz

i tym odkrojonym

obdarzasz.

Tym samym,

to staje się darem

serca twego.

Tym zrozumienie

dzielenia się z bliźnim,

wyrażasz.

Posłuchaj jakiej rady?

udziela państwowym urzędnikom,

nielubianym celnikom.

a że z pieniędzmi

mieli do czynienia,

powodów też nie mało,

do wyrzutów sumienia.

Jasno im powie o uczciwości.

nie mogą

pobierając opłaty

żądać więcej niż to,

co się należy.

Bo dotyczy to sprawiedliwości.

a ta leży u podstaw

religijności.

Posłuchaj jakiej rady?

żołnierzom udziela.

Aż się nam dziwić,

że tacy przyszli.

Co ich?

z koszar wywiało?

może na spacer

nad Jordan wyszli?

ludzki tłum dostrzegli.

Zwabieni

dochodzącym głosem

w jego kierunku

nie szli, a biegli.

Kogoś

nieznanego sobie zobaczyli,

jak na ich gust

dziwnie ubranego,

zarośniętego, z brodą,

długim włosem.

Jego ostry głos,

radykalny ton,

skojarzenia w nich budził.

wreszcie zrozumieli,

tak to on,

to Jan,

o którym słyszeli.

A że chrzci,

to Chrzciciel

w mig pojęli.

I to, co zagadką im było,

wszyściutko,

powoli się wyjaśniło.

I w duchu

sobie pomyśleli,

jak to dobrze żeśmy wolny

czas mieli.

Jak dobrze,

żeśmy się urwali.

Jedyna okazja by Jana

z bliska zobaczyć.

Więc razem zwarci stanęli,

nastawili uszu,

pilnie słuchali.

A chrzciciel Jan

jakby ich zobaczył.

Głosem donioślejszym

patrząc w ich stronę,

wiercąc ich wzrokiem,

z całych sił,

nie mówił ale grzmiał

aż im w głowie krew tętniła.

A mowa

była siarczysta,

gromka,

jakby do nich skierowana.

na mających władzę

istna nagonka.

Z tego co słyszeli,

oniemieli.

do kogo? ta mowa.

i dlaczego?

taki wysoki ton,

podniesiony głos w mig pojęli.

Odważni wojskowi,

mundurowi,

zbliżyli się do Jana

i temat podjęli.

I to samo pytanie co robić?

postawili.

Jan chrzciciel nie namyślał się,

nie zastanawiał,

to, że wojskowi,

lęku nie czuł.

wręcz przeciwnie,

nastrój mu poprawiał.

a ich pytanie proste,

mądre jak innych,

otrzymuje odpowiedź

zdecydowaną i jasną.

Aa oni tym, co usłyszeli

od Jana,

tak szczerze wobec siebie

mają się za winnych.

Bo władzę mający

z nikim się nie liczą.

swą wyższość

innym odczuć dają,

nikogo się nie boją.

sami sobą

strachem napawają.

A więc,

nie tylko w piersi

ze skruchą się bić,

ale tak

nie można postępować,

trzeba inaczej żyć,

trzeba coś zmienić,

co złe naprawiać i nigdy,

że się ma władzę

odczuć nie dawać.

Jan Chrzciciel,

tak radykalny w nauczaniu,

sam wobec siebie

surowy w postępowaniu,

wobec szczerych ludzi

chcących naprawdę poprawić

swe postępowanie,

odmienić swe życie,

wydawać się może

delikatny w tym,

do czego zachęca, co proponuje

słuchaczom swym.

Nie powie,

jak potem Chrystus to uczyni,

„idź, sprzedaj”,

a mówi, „ podziel się”.

nie powie jak Chrystus

„rozdaj”,

ale „użycz potrzebującemu”.

O pieniądzach

nie powie jak Chrystus

jako „niegodziwej mamonie”,

ale powie,

by człowiek

który obraca nimi

był uczciwy,

sprawiedliwy.

Zawsze,

z czystym sumieniem

i rękami czystymi.

Nie wiem,

jak te Janowe zalecania

pytający

do serca sobie wzięli.

Wiem,

że wszyscy, którzy pytali,

odpowiedź jasną

otrzymali.

Wszyscy, którzy o nią prosili,

z ust proroka

Jana dostali.

Czy usłyszaną przyjęli?

I nie wiem,

czy ją w życiu zastosowali.

Czy w stosowaniu?

na długo wytrwali.

Ale jedno wiem,

że chęci mieli nie mało.

Ale czy życie ich

nie rozwiało?

I tak już chyba

między ludźmi pozostanie,

że pytanie,

jest tylko pytaniem.

A dobrymi chęciami

piekło wybrukowane.

Bo odpowiedź na pytanie,

dla pytającego

jest zadaniem do spełnienia.

A to łączy się

ze zdecydowaniem

w postępowaniu,

z wytrwaniem w działaniu.

I w tym zdecydowaniu

podlegasz niestałości,

a w wytrwaniu słabości.

- - - - -

Ludzie i dziś

stawiają te same pytania.

odpowiedzi na nie

pozostają niezmienne.

A jakie ich postępowanie?

chyba znasz, tak jak i ja,

odpowiedź na to pytanie,

mizerne.

- - - - -

0 Comments

Posted on 22 Dec 2016 by jacek