mysli jacka furtiana - do slow Pana

3 Tydzień Adwentu - czwartek

III Tydzień Adwentu - czwartek

Łk 7,24-30

Mt 11,7-10

Zobacz także Mt 11,11-15 – czwartek II T. Adwentu

„Gdy wysłannicy Jana odeszli, Jezus zaczął mówić do tłumów o Janie: „Coście wyszli oglądać na pustyni? Trzcinę kołyszącą się na wietrze? Ale coście wyszli zobaczyć? Człowieka w miękkie szaty ubranego?

„mówię wam, więcej niż proroka. On jest tym, o którym napisano: Oto posyłam mego wysłańca przed Tobą, aby przygotował Ci drogę”.

Będąc zaproszonym na przyjęcie

z jakiejkolwiek okazji,

spotkasz też innych

w charakterze gości.

wspólnie zasiądziecie

przy stole suto zastawionym,

korzystając ze smakołyków

jak z rogu obfitości.

Czy pomyślałeś,

że wszystko, co jest na stole,

co jeszcze przyniosą, podadzą,

czym zadawalasz

swoje podniebienie,

co uczucie sytości ci daje,

ktoś przygotował,

wiele czasu poświęcił.

swe umiejętności, doświadczenie włożył,

choć anonimowym

w obrębie kuchni pozostaje.

Normalne i poprawne.

Za zaproszenie dziękujesz.

Nie wnikasz w sprawy tak banalne

i nie pytasz czyje ręce się trudziły.

Stwierdzasz, że dzięki temu

przyjęcie było udane.

Jeżeli nie obca ci wyższa uczelnia,

w której wyjątkową pozycję

ma osobowość profesora,

jego znane nazwisko,

jego wiedza, mądrość w określonym

przedmiocie,

nie kwestionowana pozycja,

autorytet,

ma swego lektora usiłującego

mobilizować słuchaczy.

To on przedstawia tematy,

dyskutuje.

Tym wiele powinien ułatwiać,

uprzystępniać,

by profesor

miał grunt przygotowany,

mógł spokojnie

wykład prowadzić,

poklaski zgarniać.

Znasz wielu innych na stanowiskach,

pełniących ważne funkcje,

piastujących godności

państwowe, kościelne.

zanim publicznie wystąpią,

ukażą się, przemówią;

wszystko wcześniej przez innych

przygotowane mają.

I dobrze, że takich mamy.

dzięki nim wystąpienia

mogą należeć do udanych.

wykonują swą pracę bez poklasku.

w razie niepowodzenia,

sami znajdą się na językach innych,

w potrzasku.

Słyszałeś w Ewangelii

dzisiaj czytanej,

o poprzedniku Chrystusa,

o synu Anny i Zachariasza,

o osobie Jana,

któremu Chrystus jak najlepsze,

bardzo pochlebne

świadectwo wystawił.

Żył na pustyni.

Szarańczą się żywił,

szorstkie odzienie nosił

i tym się wsławił, że prawdę

o nadchodzącym mesjaszu

otwarcie głosił.

Ale też słuchaczy karcił za zło,

sądem straszył,

nadchodzącego Mesjasza.

ukazywał w ręku z wiejadłem.

On rozprawi się ze złymi,

grzesznymi, z wszystkimi,

którzy mają spółkę z diabłem.

Gromami rzucał, karami groził,

żądając oczyszczenia duszy

z brudu grzechu,

zła popełnionego.

kto skruchę okazał wstępował

w wody Jordanu.

A on Chrzciciel wodą tej rzeki

ciało jego polewał.

Symboliką tego obrzędu

prawdę wyrażał,

że człowiek potrzebuje oczyszczenia,

bo ono nieodzowne i konieczne

do zbawienia.

I przyszedł moment dla Jana

najpiękniejszy.

chwila spotkania z Jezusem

nad Jordanem.

Szczęśliwy, że tego doczekał,

tego dnia dożył.

Był pierwszym,

rozpoznającym w Nim

Mesjasza oczekiwanego.

„Oto Baranek Boży”

głośno powie zgromadzonym,

wskazując na Niego.

Swoje posłannictwo

wypełnił do końca.

głowę za wierność,

pod topór położył.

Przynajmniej

jedna ważna rzecz

go spotkała,

z ust samego Chrystusa pochwała.

Same komplementy

pod jego adresem, gęsto popłynęły.

Ale w Chrystusa wypowiedzi,

jest jedno ważne

dla każdego wierzącego stwierdzenie.

większym

od Jana nauczającego,

Jezusowi oddanego,

żyjącego tylko dla Niego,

jest każdy zbawiony

cieszący się królestwem Bożym.

a dlatego,

bo Jan swym życiem

dopiero zasługuje na niego.

- - - - -

0 Comments

Posted on 22 Dec 2016 by jacek