mysli jacka furtiana - do slow Pana

2 stycznia - Świadectwo Jana

2 Stycznia – Świadectwo Jana

J 1,19-28

„Takie jest świadectwo Jana. Gdy Żydzi wysłali do niego z Jerozolimy kapłanów i lewitów z zapytaniem: „Kto ty jesteś?” On wyznał, a nie zaprzeczył, oświadczając: „Ja nie jestem Mesjaszem”.

Czy przytrafiło ci się,

że ktoś cię zaskoczył,

pod twoim adresem

rzuconym pytaniem

wprost w oczy

co, tu robisz?

kto, ty jesteś?

chwilkę pomyśl,

jaką byś dał odpowiedź na nie?

Wymaga zastanowienia,

rozsądku,

pomyślenia.

Nie pachnie ono życzliwością.

przyjaźni nie wróży.

nie zapowiada

przychylności.

Może być podyktowane

złośliwością,

wymaga rozwagi

postępowania,

z wielką ostrożnością.

Trzeba nie małej odwagi,

nie małej

pewności siebie

by pytającym sypnąć

jasną odpowiedzią

jak solą w oczy.

Odkryć

prawdę o sobie,

dając rzetelną odpowiedź

na pytanie

przez nich postawione,

z niewiadomą

ci intencją zadane.

A wtedy zdradzą

swoje intencje

mające wpływ,

na ich zainteresowanie

twoją osobą.

Ciekawskich

nigdy w przeszłości

nie brakowało.

z doświadczenia wiemy,

współcześnie

też nie brakuje.

Byli, są i będą tacy,

którzy bardziej niż swoją,

pracą innych

się interesują.

Bardziej

niż samym sobie,

innym

się przypatrują.

To ci nieproszeni przez nikogo

recenzenci, fotografowie,

obserwatorzy, podglądacze,

bajkopisarze

nie swojej próżniaczej

autobiografii,

ale innych

i ich dotyczących wydarzeń.

Mówimy o nich

wścibscy,

bo nos swój wtykają

w cudze,

a nie swoje sprawy.

Niespokojnie,

kiepsko śpią,

źle trawią,

zgagę mają,

jeśli kogoś nie popchną,

nie uszczypną,

nie kopną.

jeśli komuś nie dokuczą.

nogi nie podstawią,

łatki nie przykleją,

szpilki nie wsadzą.

W imię własnego,

rzekomego autorytetu

i poważania

chcą mieć od drugich

odpowiedź jasną

i pewną

o ich kompetencje,

o tożsamość,

mając o swej władzy

wygórowane,

a mylne

w oczach innych

wymagania.

To tacy,

posłali nad Jordan

do nauczającego

i chrzącego Jana wysłańców

kapłanów i lewitów

z zapytaniem:

„kto, ty jesteś”?

Dziwił ich jego wygląd,

sposób bycia,

treść nauczania,

głoszenie,

że Mesjasz

już przyszedł.

Drażniły ich

ostre w słowach

nawoływania

do poprawy życia,

do zmiany rozumowania,

do nawrócenia.

A oni

pytanie ponawiają,

czy jesteś?

zapowiadanym Mesjaszem?

prorokiem?

mającym przyjść Eliaszem?

Choć odpowiedź jasną

od pytanego

Jana usłyszeli,

że „jest głosem

wołającym na pustyni”,

nic nie pojęli,

nic nie zrozumieli.

Odeszli

z nad brzegu Jordanu,

byli pewni

i przekonani

opuszczając te znane

sobie strony,

że ten Jan

choć tak piękne ma imię,

to jeden więcej

nawiedzony.

Starszyźnie,

zwierzchnikom,

opowiedzieli wszystko

i dokładnie.

To, co widzieli,

to, co słyszeli,

ale niepokoju w ich sercach,

co do osoby Jana

nie ugasili.

I z tym pytaniem

„kto, to jest?”

wszystkich ich

i samym sobie

zostawili.

- - - - -

Pozostanie pytaniem

trudnym

do odpowiedzi.

dlaczego?

tak się dzieje,

że choć prawdę

się słyszy,

przy swoim zdaniu

się pozostaje.

Być może,

upór, zła wola,

niechęć do osoby

odpowiadającej na pytanie;

na to nie pozwala.

Ale też prawdą jest,

że przyczyną,

zamiłowanie do wygody,

pewność siebie,

swego zdania.

A zgodzenie się z odpowiedzią

wymagałoby wysiłku,

nakłaniałoby

do działania.

- - - - -

0 Comments

Posted on 23 Dec 2016 by jacek