mysli jacka furtiana - do slow Pana

8 stycznia - "Dajcie im jeść".

8 Stycznia – „Dajcie im jeść”.

Mk 6,34-44

Mt 14,13-21- poniedziałek XVIII

Mk 8,1-10 - sobota V; Łk 9,10-17

Mt 15,29-37 - środa I T. Adwentu

J 6,1-15 - piątek II T. Wlkn

„Gdy Jezus ujrzał wielki tłum, ogarnęła Go litość nad nimi; byli bowiem jak owce nie mające pasterza. I zaczął ich nauczać. A gdy pora była późna, przystąpili do Niego uczniowie i rzekli…pora już późna. Odpraw ich…a kupią sobie coś do jedzenia. Lecz On im odpowiedział: „Wydajcie im jeść.”

W swym życiu

miewasz momenty,

żeś tak zapracowany,

zagoniony, zajęty,

że nie myślisz

o odpoczynku,

o chwili wytchnienia,

o posiłku,

czymś do zjedzenia.

Tak, jak by ci było

żal czasu,

a praca zającem,

co ucieknie za tę chwilę

do lasu.

I chyba

byłbyś wdzięczny

każdemu jednemu,

który przyszedłby do ciebie,

podzielił się z tobą

tym, co jemu

przygotowano.

razem

na chwilkę usiedli,

z apetytem jedli,

zapracowani odetchnęli.

odrobinę odpoczęli.

Jeżeli studiowałeś

i godzinami

na wykładach, zajęciach

przebywałeś,

wiesz co to jest?

orkiestra żołądkowa,

którą słychać naprawdę

i jeszcze boli głowa.

Jak kiszki

marsza grają,

kiedy trzewia

pokarmu się domagają.

I pół biedy

jak masz coś

w zawiniątku.

a jeżeli nie masz,

kieszeń tak pusta

jak w twym żołądku,

to nawet wykład

bardzo ciekawy

nie załatwi całej sprawy.

Głód zawsze

da znać o sobie

sennością, znużeniem.

i ratunkiem dla ciebie,

niemal wybawieniem,

kanapka

życzliwą ręką podana.

i wracasz

do dobrego nastroju,

do pełni formy,

humoru,

wdzięczny

za życzliwości gest

i jesz do syta

ile chcesz.

Teraz

chwilkę podumaj.

wyobraź sobie ludzki tłum,

ludzi tysiące

szukających Chrystusa.

Złaknieni jego słowa,

a chyba

jeszcze bardziej

jego przedziwnej,

cudownej

mocy uzdrawiającej.

Na pustkowiu

rozłożyli się,

kołem Chrystusa otoczyli.

Z zaciekawieniem,

z uwagą,

z zapartym tchem

słuchają.

W czasie się pogubili.

sami już nie wiedzą

jak długo tu są?

ile już czasu słuchają.

Tak się zasłuchali,

że nawet głodu nie czuli,

jakby pokarmu

nie potrzebowali.

Ale brzuch,

brzuchem pozostaje.

Jak pusty

głos wydaje.

Obojętnie mu

kogo słucha,

w czym uczestniczy,

wcale na to

nie zważa

i nie ma na względzie.

jak pusty

wołać będzie.

To burczenie

ludzkiego brzucha

było tak donośne,

że doszło

do Chrystusowego ucha.

Mocno zdziwiony,

że nikt z tak wielu słuchających

wcale tym nie zmartwiony.

Nawet nikt z nich

zaradzić samemu nie próbował.

Ze swej obecności

wśród słuchających

nie rezygnował.

jakby przeczuwał,

jakby zapach już czuł

jakiego chleba

będzie kosztował.

I naprawdę

się nie rozczarował.

nikt

ze zgromadzonych

o głodzie nie mówił.

nikt

ze słuchających

Chrystusa o chleb nie prosił.

Chrystus sam

wyszedł z propozycją,

jakby przerwę ogłosił.

Wziął od uczniów

pięć chlebów i dwie ryby

w swoje ręce,

błogosławił.

Oni roznosili,

kto ile chciał każdy miał.

Oni tylko

się dziwili.

i bardzo bardzo się cieszyli,

że zostali nakarmieni

do sytości,

choć nie prosili.

I tak od Chrystusa,

wrażliwości

na biedę ludzką

się uczyli.

- - - - -

Cudownie chleba

nie rozmnożysz,

może nawet głodnego

nie nakarmisz do sytości,

ale ucz się od Chrystusa,

że pomóc zawsze trzeba.

bo tego wymaga wiara,

przykazanie miłości.

- - - - -

Chrystus uczynił

Eucharystii cud,

by zaspokoić duszy głód.

- - - - -

0 Comments

Posted on 23 Dec 2016 by jacek