mysli jacka furtiana - do slow Pana

9 stycznia - "Odwagi, Ja jestem".

9 Stycznia – „Odwagi, Ja jestem”.

Mk 6,45-52

J 6,16-21 – Sobota II T. Wlkn

Mt 14,22-36 - wtorek XVIII; Mt 8,23-27 - wtorek XIII

„Kiedy Jezus nasycił pięć tysięcy, zaraz przynaglił swych uczniów, żeby wsiedli do łodzi…odszedł na górę aby się modlić…łódź była na środku jeziora przyszedł do nich krocząc po jeziorze, myśleli że to zjawa, i zaczęli krzyczeć…”Odwagi, Ja jestem..”

Jeżeli w życiu,

choć jeden jedyny raz

doświadczyłeś

niebezpieczeństwa

niosącego zagrożenie

własnego życia,

osobistego

zdrowia, mienia,

to zapewne miałbyś

wiele

do powiedzenia

o wielkim strachu,

który człowieka wypełnia,

działanie paraliżuje,

entuzjazm niweczy,

siły odejmuje.

staje się

powodem cierpienia,

czarne myśli wyzwala,

wobec przyszłości

obawę potęguje.

Lękasz się kogoś.

Zagrożenia

ze strony złego człowieka.

jego złośliwości,

zemsty, nienawiści, zazdrości,

który w środkach

nie przebiera

wyzuty z moralności.

Jeżeli choć raz,

od takiego człowieka doznałeś

czegoś przykrego,

krzywdzącego,

pozostaną ci wspomnienia,

ale też skojarzenia.

i na przyszłość

dają znać o sobie.

Bo lękasz się w ciemności

zbliżającej się

w twą stronę każdej postaci,

nawet

ludzkiego cienia.

Lękasz się czegoś,

nieujarzmionych

sił przyrody,

groźnych w skutkach

nawałnic, żywiołów,

wichrów, huraganów,

sztormów, burz,

cyklonów, trzęsienia ziemi,

wybuchów wulkanów,

posuszy, pożarów.

I jeżeli

choć raz w życiu przeżyłeś

stan zagrożenia,

to będziesz wiedział sam,

a dla drugich też miał

powód

do ich zrozumienia,

którym żywioł dał

przykre w skutkach

dotkliwe doświadczenia

swej potęgi, swej siły,

który człowieka,

bezradnego, słabego,

bezbronnego,

w swe szpony złowrogie

jak w sidła złapał,

ucieczki pozbawił,

bez szansy zostawił.

Jeżeli doznałeś

sam skutków

gwałtownego żywiołu,

każdy najmniejszy

jego objaw

napawa cię lękiem

i trwogą.

Zechciej spojrzeć

na tę łódź

pośrodku

galilejskiego jeziora,

a w niej zmagających się

z żywiołem,

wiosłujących uporczywie

uczniów grona.

Pośród wichru,

zwiastunem burzy,

a to bardzo zły znak

i nic dobrego

w tej łupinie,

z wiosłami w ręku

im nie wróży.

I nagle

w tym zmaganiu,

przechodzącego

tuż obok

po powierzchni jeziora

idącego

Chrystusa dostrzegli.

a On,

jakby ich nie widział,

jakby chciał ich minąć.

myśleli,

że to zjawa.

Ze strachu krzyknęli.

a Chrystus

w ich stronę spojrzał,

„nie bójcie się”

powiedział.

Wiatr ucichł,

przepędzony odleciał,

apostołowie zamilkli.

Chrystus

wszedł do łodzi,

zrobili miejsce.

I już pośród nich,

patrząc

na ich przerażone,

zdumione,

przestraszone twarze,

spokojnie siedział.

Na pewno

pomyślał sobie,

widocznie kiedyś

czegoś, od kogoś,

znienacka nocą przychodzącego,

przykrego zaznali;

że Mnie

tak bardzo się zlękli,

bardzo przestraszyli,

za zjawę uznali,

że, aż krzyknęli.

Chrystus zrobił sobie

postanowienie:

nigdy więcej tak nagle

do apostołów

nie przychodzić.

nie stawać przed nimi

niespodziewanie,

z znienacka

przez zaskoczenie,

bo w nich

to budzi lęk,

strach, przerażenie.

Powiem ci coś

w zaufaniu,

na ucho

i tylko tobie.

Chrystus

tak naprawdę

w postanowieniu

i w jego zachowaniu

nie wytrwał.

Jak mi nie wierzysz

czytaj Ewangelię.

Tak będzie

się zjawiał

i to po wielekroć razy

po swym

zmartwychwstaniu.

Będzie dla apostołów

pełen podziwu

i uznania.

jak oni wszyscy

się pozmieniali.

Bo nawet wtedy,

kiedy stanie nagle

pośród nich

mimo zamkniętych drzwi,

więcej już jego

nie będą się bali.

Tak dobrze

Chrystusa poznali,

tak bardzo

Chrystusa pokochali.

- - - - -

0 Comments

Posted on 23 Dec 2016 by jacek