| Aktualności |
|---|
| Ewangelia |
|---|
| Rok A |
| Rok B |
| Rok C |
| Ewangelia aforyzmy |
|---|
| Aforyzmy rok A |
| Aforyzmy rok B |
| Aforyzmy rok C |
|
Ewangeliczne sentencje
|
|---|
Uroczystości |
|---|
Święta |
|---|
Święci |
|---|
Fraszki |
|---|
| Aforyzmy |
|---|
| Aforyzmy religijne |
| Aforyzmy z życia |
| Wiersze |
|---|
| Wiersze religijne |
| Wiersze z życia |
To i owo |
|---|
10 stycznia - Jezus w Nazarecie
10 Stycznia – Jezus w Nazarecie
Łk 4,14-22
Łk
4,16-30 – poniedziałek XXII
Mt
13,54; Mk 6,1-2
„Jezus… przyszedł do Nazaretu,
gdzie się wychował. W dzień szabatu udał się swoim zwyczajem do
synagogi i powstał, aby czytać. Podano Mu księgę Proroka Izajasza…A wszyscy dziwili się pełnym wdzięku
słowom…”
Z radością wracasz
w rodzinne strony,
z tęsknotą
wchodzisz
w rodzinny dom,
gdzie ojciec, matka,
rodzeństwo
i tak dobrze znany ci
każdy kąt.
Wszystko w nim
przypomina ci
twego dzieciństwa
minione lata.
Życie sielskie, anielskie,
przeżyte w nim
beztroskie dni.
Rodziców troski,
dowody miłości,
w którym,
pod ich czujnym okiem
rozwijałeś się
z każdym rokiem.
Lata
wieku młodzieńczego
szkołą, nauką,
pracą wypełnionego,
z myślą o jutrze
swego życia.
Dorastając
w wiedzę pęczniałeś.
nią zasobny mądrzałeś.
by wreszcie
w pewien dzień
całując rodziców ręce,
tym gestem wdzięczności
okazanym im w podzięce,
podjąć życia trud.
Z dala ciałem
od domu rodzinnego,
ale swymi
wspomnieniami,
sercem,
zawsze blisko,
by z radością
powracać do niego,
kiedy czas pozwoli
i będziesz mógł.
Z upływem lat
dostrzegasz
jak bardzo się
zmieniło.
tak jak
nowych domostw,
tak nowych
twarzy przybyło.
Spotykasz znajomych,
rówieśników,
którzy tak
jak ty wyfrunęli.
i jak ty wpadają.
ciesząc się,
że przy rodzicach odpoczęli.
Nie brak i takich,
którzy odeszli na
zawsze,
snem śmierci zasnęli.
Dowiadujesz się,
jak niektórym z nagła
katastrofa, wypadek,
życie ukradła,
zostawiając smutek,
żałobę sierocą
i nadzieję,
że przyjdą z pomocą
bliscy wrażliwi
i życzliwi.
Są i tacy, którym praca
daleko wypadła
i tak jak ty,
wpadają czasem
z odwiedzinami
do rodzinnego gniazda.
Są z pośród
twoich rówieśników,
kolegów, znajomych
utytułowanych, wykształconych,
których życie koślawe,
pogmatwane,
którym nie brak
niczego.
mają wszystkiego
pod dostatkiem, w
nadmiarze
i obficie.
Bogactwa
ale i niewiary i
grzechu,
z tym czują się
jak mówią znakomicie.
Patrzysz na te miejsca,
na tych ludzi,
lata dzieciństwa
wspominasz z nostalgią
i widzisz
jak niektórzy z
dorastaniem
nie poradzili sobie.
w myśleniu zaiskrzyło,
zaszumiało w głowie,
a postępowanie
niestety dobre nie
było.
Żałujesz,
że to musisz widzieć co twym rówieśnikom przytrafiło się, a dokładniej co sobie sami wybrali. Jak łatwo z ideałów młodości zrezygnowali. Każde twoje wejście w rodzinny dom niesie ci wspomnień moc. a twym rodzicom, którym wychodząc stąd mówiłeś o swej pamięci i miłości, swymi odwiedzinami dajesz dowody synowskiej ku nim wdzięczności. A twe życie dobre, mądre i uczciwe daje im powód do dumy i radości. Ojciec za takiego syna głowę wysoko nosi, do góry zadziera. Matka do Boga śle modły, o których wie, że wysłuchane. Zanoszone przez lata z wiarą, nie zawiodły. Gdyby nie ciężar twego ciała, twój wzrost, wzięłaby cię na swe matczyne ręce byś poczuł jak i dziś ku tobie po latach rozłąki nadal bije, spracowanej matki kochające serce. Czy nie czujesz? jak mimo twej wagi ma na tyle w sobie odwagi by się dać uściskać, wycałować tobie, choćbyś miał tym ślady zostawić po sobie. Kiedy ma cię blisko siebie, w swych matczynych objęciach jest jak w siódmym niebie, promienieje radością, zapomina o kłopotach, swych codziennych dolegliwościach. Jesteś matce najlepszym lekarstwem, swą synowską przy niej obecnością. Patrzyłaby na ciebie przez dzień cały, wspominała wszystkie twe figle kiedyś był pod jej sercem bardzo jeszcze mały. Jaką radością był dzień i chwila, kiedy cię na świat wydała. Do kogoś podobny od razu wiedziała. Takie są nasze kochane, szanowane mamy, które swe dzieci wydały na świat, ale dzieci przykładem własnego życia, przykładem życia rodzinnego dobrze wychowały. A dumą ich i radością syn mądry i dobry, a w uczciwości i dobroci rodzicom podobny. Chrystus w Nazarecie przeżywał swe piękne, beztroskie lata dzieciństwa. Opuścił go jako dojrzały mężczyzna. Wracał zawsze z radością, bo było dla niego nie za częstą okazją, a możliwością spotkania się ze swym opiekunem Józefem, ze swą Matką, która chowała w swym sercu wszystko to, co o Synu słyszała. ale szczęśliwą dopiero wtedy, gdy go przy sobie i jak najbliżej siebie miała. W szabat mieszkańcy Nazaretu spieszą do swej świątyni. okazałej i pięknej rozmodlonej synagogi. Im miejsca świętego jak nam kościoła, więc już tam są. Bliscy chrystusowi chcą zająć miejsca dokoła Jego osoby, by i widzieć i słyszeć jak najlepiej Jezusa było. Że tłok, nikogo to nie dziwiło, bo za proroka i cudotwórcę mieli Chrystusa swego rodaka, mieszkańca Nazaretu i to ich do tej obecności dziś tym bardziej skłania, wręcz przymusza. Chrystus nie zawiódł przybyłych, nikogo z nich, choć wielu stać musiało. swą obecnością nie rozczarował. Cisza zaległa. Chrystus wstał, podano mu zwój księgi. rulon duży i gruby Proroka Izajasza. czytał powoli, z namaszczeniem. Głos czysty, piękny i dźwięczny miał. Słuchający z podziwem patrzą to na Niego, to na Józefa, na Maryję Matkę Jego. A Ona niepozorna, oczy zamknęła jakby w trosce o to, by żadna zasłyszana myśl jej nie umknęła. Tekst, który czyta z księgi, słowo w słowo pasują do niego. a zebrani, zasłuchani wszyscy dumni, że ich miasto Nazaret, ma nauczyciela tak mądrego. Jeśli jesteś pośród modlących się w świątyni w Nazarecie i słyszałeś co i jak Chrystus czytał, nie próbuj klaskać w swym zachwycie pełnym wdzięku słowom, bo to może rozpraszać, ale i Chrystus może uwagę zwrócić, czytania miejsce zgubić. Cichutko siedź i dobrze słuchaj, bo to wszystko dotyczy Jego osoby. a czy ty? by w to wszystko co Chrystus czytał uwierzyć jesteś dziś gotowy? Maryja, Matka Chrystusa wraz ludem, jak Syn czytał i czego nauczał słuchała. miała wiele powodów do dumy i radości, choć wielką chęć miała, to jednak swych doznań i przeżyć nie uzewnętrzniła, nie klaskała. Wszystko chowała w swym sercu matczynym. Dumna, że takiego syna światu dała. Ale to, kim On jest? Ona tylko wiedziała. a cała społeczność modlących się w świątyni w Nazarecie, wierzyć w to będzie musiała. - - - - - Miłość rodziców, nakazuje Boże Przykazanie. Powinna być potrzebą serca, wdzięcznością za dar życia, za wychowanie, za wszelkie dobro doznane. - - - - - Dumą rodziców dzieci mądre, chlubą rodziców dzieci bogobojne. - - - - - Dopóki rodziców masz, znajdź dla nich czas. by, kiedy domem będzie im grób, byś nie miewał przykrych snów. - - - - - Dopóki rodziców masz, znajdź dla nich czas. by, kiedy przykryje ich cmentarna ziemia, nie byli ci powodem wyrzutów sumienia. - - - - -
że to musisz widzieć co twym rówieśnikom przytrafiło się, a dokładniej co sobie sami wybrali. Jak łatwo z ideałów młodości zrezygnowali. Każde twoje wejście w rodzinny dom niesie ci wspomnień moc. a twym rodzicom, którym wychodząc stąd mówiłeś o swej pamięci i miłości, swymi odwiedzinami dajesz dowody synowskiej ku nim wdzięczności. A twe życie dobre, mądre i uczciwe daje im powód do dumy i radości. Ojciec za takiego syna głowę wysoko nosi, do góry zadziera. Matka do Boga śle modły, o których wie, że wysłuchane. Zanoszone przez lata z wiarą, nie zawiodły. Gdyby nie ciężar twego ciała, twój wzrost, wzięłaby cię na swe matczyne ręce byś poczuł jak i dziś ku tobie po latach rozłąki nadal bije, spracowanej matki kochające serce. Czy nie czujesz? jak mimo twej wagi ma na tyle w sobie odwagi by się dać uściskać, wycałować tobie, choćbyś miał tym ślady zostawić po sobie. Kiedy ma cię blisko siebie, w swych matczynych objęciach jest jak w siódmym niebie, promienieje radością, zapomina o kłopotach, swych codziennych dolegliwościach. Jesteś matce najlepszym lekarstwem, swą synowską przy niej obecnością. Patrzyłaby na ciebie przez dzień cały, wspominała wszystkie twe figle kiedyś był pod jej sercem bardzo jeszcze mały. Jaką radością był dzień i chwila, kiedy cię na świat wydała. Do kogoś podobny od razu wiedziała. Takie są nasze kochane, szanowane mamy, które swe dzieci wydały na świat, ale dzieci przykładem własnego życia, przykładem życia rodzinnego dobrze wychowały. A dumą ich i radością syn mądry i dobry, a w uczciwości i dobroci rodzicom podobny. Chrystus w Nazarecie przeżywał swe piękne, beztroskie lata dzieciństwa. Opuścił go jako dojrzały mężczyzna. Wracał zawsze z radością, bo było dla niego nie za częstą okazją, a możliwością spotkania się ze swym opiekunem Józefem, ze swą Matką, która chowała w swym sercu wszystko to, co o Synu słyszała. ale szczęśliwą dopiero wtedy, gdy go przy sobie i jak najbliżej siebie miała. W szabat mieszkańcy Nazaretu spieszą do swej świątyni. okazałej i pięknej rozmodlonej synagogi. Im miejsca świętego jak nam kościoła, więc już tam są. Bliscy chrystusowi chcą zająć miejsca dokoła Jego osoby, by i widzieć i słyszeć jak najlepiej Jezusa było. Że tłok, nikogo to nie dziwiło, bo za proroka i cudotwórcę mieli Chrystusa swego rodaka, mieszkańca Nazaretu i to ich do tej obecności dziś tym bardziej skłania, wręcz przymusza. Chrystus nie zawiódł przybyłych, nikogo z nich, choć wielu stać musiało. swą obecnością nie rozczarował. Cisza zaległa. Chrystus wstał, podano mu zwój księgi. rulon duży i gruby Proroka Izajasza. czytał powoli, z namaszczeniem. Głos czysty, piękny i dźwięczny miał. Słuchający z podziwem patrzą to na Niego, to na Józefa, na Maryję Matkę Jego. A Ona niepozorna, oczy zamknęła jakby w trosce o to, by żadna zasłyszana myśl jej nie umknęła. Tekst, który czyta z księgi, słowo w słowo pasują do niego. a zebrani, zasłuchani wszyscy dumni, że ich miasto Nazaret, ma nauczyciela tak mądrego. Jeśli jesteś pośród modlących się w świątyni w Nazarecie i słyszałeś co i jak Chrystus czytał, nie próbuj klaskać w swym zachwycie pełnym wdzięku słowom, bo to może rozpraszać, ale i Chrystus może uwagę zwrócić, czytania miejsce zgubić. Cichutko siedź i dobrze słuchaj, bo to wszystko dotyczy Jego osoby. a czy ty? by w to wszystko co Chrystus czytał uwierzyć jesteś dziś gotowy? Maryja, Matka Chrystusa wraz ludem, jak Syn czytał i czego nauczał słuchała. miała wiele powodów do dumy i radości, choć wielką chęć miała, to jednak swych doznań i przeżyć nie uzewnętrzniła, nie klaskała. Wszystko chowała w swym sercu matczynym. Dumna, że takiego syna światu dała. Ale to, kim On jest? Ona tylko wiedziała. a cała społeczność modlących się w świątyni w Nazarecie, wierzyć w to będzie musiała. - - - - - Miłość rodziców, nakazuje Boże Przykazanie. Powinna być potrzebą serca, wdzięcznością za dar życia, za wychowanie, za wszelkie dobro doznane. - - - - - Dumą rodziców dzieci mądre, chlubą rodziców dzieci bogobojne. - - - - - Dopóki rodziców masz, znajdź dla nich czas. by, kiedy domem będzie im grób, byś nie miewał przykrych snów. - - - - - Dopóki rodziców masz, znajdź dla nich czas. by, kiedy przykryje ich cmentarna ziemia, nie byli ci powodem wyrzutów sumienia. - - - - -
0 Comments
Posted on 23 Dec 2016 by jacek
Content Management Powered by CuteNews
| Strona główna |
| Dodaj do ulubionych |
| KONTAKT |
| Ilość odwiedzin: 875332 |
| Ilość osób online: 6 |
| Logowanie |
| BLOG |