mysli jacka furtiana - do slow Pana

Sobota po Popielcu

Łk 5,27-32

Mt 9,9-13 – piątek XIII; Mk 2,13-17 – sobota I

„Jezus zobaczył celnika, imieniem Lewi, siedzącego w komorze celnej. Rzekł do niego: „Pójdź za Mną”. On zostawił wszystko, wstał i poszedł za Nim. Potem Lewi sprawił dla Niego wielkie przyjęcie.”

Zapewne często

spotykasz ludzi,

którzy w strój duchownego,

habit zakonny

są odziani.

Mówisz o nich

to ksiądz, zakonnik,

siostra zakonna.

Ludzie powołani.

Z koloru ich habitów

i do nich

innych dodatków,

odnosisz wrażenie,

jakbyś był na kwitnącej łące,

wśród stokrotek,

dziewanny,

koniczyny, bławatków.

A tobie zapewne się marzy,

żeby oprócz tak bajecznie

kolorowych strojów

jeszcze radość,

serdeczny uśmiech

tryskał z ich twarzy.

A ludzie,

w te duchowne,

kolorowe szatki przywdziani,

jeszcze miłą wszystkim

woń cnót wydzielali.

Takie stawiasz wymagania

tym ludziom wybranym,

bo wiesz,

że zaszczyceni są

czymś szczególnym,

łaską powołania.

Czyli spojrzenia

Chrystusa na człowieka

i zaproszenia

do pójścia

za Nim drogą,

o której na jej początku

wiedzą tylko jedno,

że jest stromą.

Widując ich,

przyjrzyj się dobrze

jakiejś z nich twarzy,

a być może,

ci się zdarzy

rozpoznać w którejś z nich

znajomą, znajomego,

koleżankę, kolegę,

z tej samej miejscowości,

z tej samej ulicy,

z tego samego domu,

z tej samej klasy.

Twej dawnej sympatii

i z nią znajomości.

Dziś patrząc

na niego, na nią

mówisz sobie,

pomimo..,

że on taki, ona taka,

jego, ją,

powołał Pan.

I dobrze,

że dodajesz

tak widocznie chciał.

Czasem masz,

wątpliwość tylko jedną,

czy Bóg,

o czym ty wiesz,

o wszystkim wiedział.

By tobie,

i tobie podobnym

rozwiać takie wątpliwości

czytaj Ewangelię

i zapamiętaj

te momenty,

z jakimi ludźmi

Chrystus

na co dzień się spotykał.

U kogo?

i w jakich domach gościł?

Z jakiego grona?

powoływał,

których sam chciał.

Swymi przyjaciółmi,

swymi uczniami,

apostołami ich nazywał.

Rybaków
miał już dość.

Bardzo byli przydatni

i potrzebni.

Do wysiłku

i trudu przyzwyczajeni.

Swe rodziny,

swe domostwa,

łodzie

i sieci mieli.

O wyżywienie dbali.

Życie proste,

uczciwe,

pracowite wiedli.

Serca mieli szlachetne,

na drugich wrażliwe.

Ciała ich,

twarze,

ręce,

wysmagane wiatrem,

bryzą,

na brąz

słońcem spalone.

Potrzeby bliskich

i drugich widzą.

Swą pracą im zaradzić,

pomóc w porę.

I trzeba było,

by przechodzący Chrystus

dostrzegł

na cle siedzącego

syna Alfeusza, Lewiego.

Zapracowanego celnika

wpływy księgującego.

Wnikliwie

na niego spojrzał.

Jeden Chrystus tylko wie,

co w nim dojrzał.

„Pójdź za Mną”,

jemu powiedział,

a Lewi wstał,

zostawił wszystko

tak, jak siedział.

To z Chrystusem spotkanie

opisze sam,

jako swe powołanie,

które odmieniło

całe jego życie.

Z Chrystusem go związało

i tak przedziwnie

w świadka,

w apostoła przemieniło.

Tak mi się wydaje,

że Chrystus,

jak zobaczył Lewiego

w roli urzędnika

i widząc, że to skryba,

pomyślał w duchu sobie,

taki i Mnie

i naszemu gronu

bardzo się przyda.

Chrystus

nic a nic się nie pomylił.

Bo tym,

co Lewi – Mateusz

o życiu Chrystusa napisał,

nam przekazał

i w swej Ewangelii zostawił,

swą wnikliwością,

dokładnością,

zaangażowaniem,

szczerością zadziwił.

- - - - -

Lewi podziękował

za łaskę powołania.

Przyjęcie w swym domu

Chrystusowi

i zaproszonym gościom przygotował.

Jeżeli ciebie Chrystus powołał,

jak żeś za tę łaskę podziękował?

- - - - -

Chrystus powołując,

ma receptę gotową.

Patrzy w serce,

nie zamartwia się głową.

- - - - -

Przytrafi ci się w życiu,

że będziesz się dziwował,

kogo to, Pan powołał.

- - - - -

Warto na swej drodze

Chrystusa spotkać,

a można z NIM,

na całe życie pozostać.

- - - - -

0 Comments

Posted on 24 Dec 2016 by jacek