mysli jacka furtiana - do slow Pana

1 Tydzień Wielkiego Postu - czwartek

I Tydzień Wielkiego Postu - czwartek

Mt 7,7-12

Łk 11,5-13 – czwartek XXVII; Łk 6,31

„Jezus powiedział do swoich uczniów: „Proście a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam…Wszystko więc, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie.”

Jeżeli w życiu

choć raz,

zmuszony byłeś stać

pod czyimiś drzwiami,

w oczach ze łzami,

z prośbą o pomoc,

bo inni dotąd proszeni

obrócili się plecami,

to znasz

gorycz upokorzenia,

którego źródłem

bieda.

Czujesz w sobie

silny opór,

kiedy przynaglony,

musisz wyciągnąć rękę

ku drugiemu człowiekowi

licząc na serce,

na zrozumienie,

prosząc

parę groszy wsparcia,

czy ich pożyczenie.

A tych zdrowych,

sytych,

w bogactwo opływających,

dzielnych,

młodych warto spytać,

czy mają się

za widzących

i co nieco,

o innych wiedzących.

Czy wiedzą?

czym jest brak chleba?

uczucie głodu?

i zaspokoić go

czym nie ma?

Czy wiedzą?

co znaczy chorować?

i nie ma kto

przyjść z pomocą,

cokolwiek podać?

Czy wiedzą?

co znaczy być niewidomym?

a jeszcze psem poszczutym

i przepędzonym?

Czy wiedzą?

że każdy kaleka

na wózku,

czy o kulach,

życzliwości pragnie,

na wyrozumiałość

i serce czeka.

Czy wiedzą?

co znaczy starość?

słabość?

niedomaganie?

i codzienne,

ustawiczne,

na życzliwość drugich,

na podanie ręki

czekanie.

Biedy, nieszczęść,

pośród nas wiele.

Nigdy nie brakowało

i nie brakuje.

Człowiek syty,

zdrowy, zamożny,

możliwe,

że o nich nawet i wie.

Jego nie dotyczą,

nie jego garbem,

bo nie czuje

na własnej skórze

i różnie,

wobec proszących reaguje.

I to pod drzwiami

takich ludzi

stoją w kolejce,

niemal parami

proszący,

z wyciągniętymi rękami.

o chleb,

coś do zjedzenia,

o pieniądze na leczenie,

na operację dla dziecka,

by należności uregulować.

Nie ma gdzie zarobić,

jest bez pracy,

choć chce pracować.

Patrz na tych ludzi,

proszących

z wyciągniętymi rękami,

ze łzą w oku,

pod drzwiami,

pod domem stojących.

Wczuj się w ich położenie.

musieli pokonać

wewnętrzną barierę

wstydu, lęku,

upokorzenia

by prosić i czekać,

nie wiedząc,

jaki będzie skutek

i owoc proszenia.

Pukających do drzwi wielu.

a drzwi

nie wielu im otworzy.

Proszących znaczna liczba,

do udzielenia pomocy,

nie liczni skorzy,

Do wypadków losowych

przywykło ludzkie oko.

niewrażliwość,

znieczulica,

zawładnęła człowiekiem

i tkwi w nim głęboko.

A biedy jak na złość,

fala się rozlewa,

stąd proszących,

do drzwi kołatających,

którym niedostatek doskwiera

o pomoc,

głos ich rozbrzmiewa,

z dnia na dzień,

na sile przybiera.

A Chrystus wierzy,

że ludzkie serca zmiękną.

biednym z pomocą przybędą,

że obudzą ludzkie sumienia

i zachęca by pukać i stukać

wytrwale bez wytchnienia,

aż do skutku,

do znudzenia,

aż drzwi otworzą.

proszący

niech przełamie zniechęcenie,

zniecierpliwienie,

zmęczenie,

bo wtedy

wielką nagrodą,

będzie dar upragniony.

a pukający

zadowolony.

A tym,

którzy drzwi otworzą,

wsparcia użyczą,

pomogą,

On sam będzie nagrodą.

Jako bodziec i zachętą

do takiego postępowania,

niech będą słowa Chrystusa

warte zapamiętania,

„cokolwiek chcecie,

żeby wam ludzie czynili,

i wy im czyńcie.”

Bo może w życiu

się zachmurzyć,

dostatek,

zdrowie runąć,

a dobrobyt

kruszyć się,

walić i burzyć.

- - - - -

Pomyślnością, powodzeniem,

bogactwem, zdrowiem,

jednym słowem szczęściem,

nie ciesz się zbytnio,

bo jego struktura nie trwała,

kruche jak porcelana.

- - - - -

Śnij o szczęściu jak najwięcej,

do czynienia dobra miej otwarte ręce.

- - - - -

Rada prosta i mądra,

czyń dobro,

a zaznasz dobra.

- - - - -

0 Comments

Posted on 24 Dec 2016 by jacek