mysli jacka furtiana - do slow Pana

3 Niedziela Wielkiego Postu A

III Niedziela Wielkiego Postu A

J 4,5-42

„Jezus przybył do miasteczka samarytańskiego, zwanego Sychar, w pobliżu pola, które Jakub dał synowi swemu, Józefowi. Było tam źródło Jakuba. Jezus zmęczony drogą siedział sobie przy studni... Nadeszła kobieta z Samarii, aby zaczerpnąć wody, Jezus rzekł do niej: „Daj mi pić”.

Pragnienie,

głód, zmęczenie zmusza

do wytchnienia,

zaspokojenia łaknienia,

które każe przystanąć,

usiąść, odpocząć,

poszukać cienia,

dać ciału ochłodę,

pokrzepić wodą,

pragnienie ugasić,

by miało siły na dalszą drogę.

Jesteś szczęśliwy,

gdy osiągnąłeś wszystko to,

co chciałeś.

zaradziłeś sam,

lub kogoś,

tak życzliwego

na swej drodze spotkałeś

i dzięki niemu,

co twą potrzebą,

marzeniem było

zrealizowałeś.

W takiej sytuacji,

Chrystus się znalazł

przechodząc przez Samarię.

zmęczony poszukał cienia

w pobliżu studni,

pamiętającej czasy Jakuba,

stąd jego imienia.

Pozostawiony samemu,

uczniowie poszli

do miasta,

kupić coś do jedzenia.

I nowy problem,

studnia głęboka,

a zaczerpnąć wody z niej

nie może,

żadnego naczynia nie ma.

Chyba sam Bóg

dostrzegł to z nieba.

Długo nie czekał,

zauważył

kobietę nadchodzącą

z naczyniem w ręku,

dostrzegł w tym

okazję nadarzającą się,

do uproszenia

wody orzeźwiającej

i ugaszenie pragnienia.

„Daj mi pić”,

do niej powiedział

i od razu,

kim jest się dowiedział.

Z wielkim zdziwieniem,

że on Żyd zaczepia

Samarytańską kobietę,

jakby nie wiedział,

że Samarytanie

z Żydami żyją

jak pies z kotem,

w nienawiści,

w niezgodzie,

za dawne wydarzenia

w przeszłości.

Chrystus,

wysłuchał cierpliwie.

I o dziwo,

rozmowa zeszła

już na tematy,

nie pragnienia

wody do napicia,

a religijne.

I to one kobietę

zaczęły interesować,

by w końcu

usłyszeć prawdę,

swego życia małżeńskiego,

zamążpójścia

aż pięciokrotnego.

To ją zaczęło

zastanawiać, intrygować.

domyślała się,

że z jasnowidzem

ma do czynienia.

Takiego w końcu

nabrała przekonania,

że z taką wiadomością,

jak wicher,

do miasta pognała

i wszystkim,

że proroka spotkała

komu tylko mogła

rozpowiadała.

Uczniowie wracający

z dala stali

i zdziwieni,

przypatrywali się

zaciekawieni,

ale nie przeszkadzali.

Dopiero jak kobieta

pobiegła,

oni do Chrystusa przyszli

i ani słowem,

nie napomknęli,

że z dala tę rozmowę

obserwowali.

Czym innym

byli uszczęśliwieni.

kobieta w pośpiechu

naczynie zostawiła,

a oni z tego skorzystali

i nim,

wody ze studni Jakuba

ile chcieli,

tyle czerpali.

Pragnienie Chrystusa

dopiero oni zaspokoili.

Wierzę,

że z tego zdarzenia

Chrystus był

bardzo zadowolony.

Choć nie wiem,

czy od Samarytanki

tej wody dostał,

choć o nią prosił.

ale rozmową z nią

pragnienie ugasił,

swego serca

marzenie ziścił.

Bo w niej,

zaczęła wiara się tlić.

Tym iskrę

w jej serce rzucił,

a to już będzie nić,

odniesienia do Boga

i być może,

w przyszłości ona,

kiedy dowie się

o dziejach proroka,

nauczyciela z Nazaretu,

o jego śmierci,

zmartwychwstaniu,

pytać będzie.

sama szczęśliwa,

że Go spotkała

i przypuszczała,

o czym mówi

Jerozolima cała,

że Żydzi

nie rozpoznali się na Nim,

że był Mesjaszem.

w Niego nie uwierzyli,

a ona samarytanka

tego się domyślała.

- - - - -

0 Comments

Posted on 24 Dec 2016 by jacek