mysli jacka furtiana - do slow Pana

3 Tydzień Wielkiego Postu - piątek

III Tydzień Wielkiego Postu - piątek

Mk 12,28-34

Mk 12,28b-34 – czwartek IX: Mt 22,34-40 – piątek XX

Łk 10,25-37 – poniedziałek XXVII

„Jeden z uczonych w Piśmie zbliżył się do Jezusa i zapytał Go: „Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?.

Z doświadczenia wiesz,

że wśród twych powinności

są, które wykonać musisz,

czyli konieczne,

i które wykonać możesz,

czyli pożyteczne.

Jeżeli zależy ci

na dobru osobistym,

na dobru społeczności,

w której przebywasz,

jest dla ciebie oczywistym,

że w poczuciu sprawiedliwości

obowiązek trzeba wykonać,

a w poczuciu solidarności

jeszcze to wszystko,

czego od ciebie oczekują,

o co proszą,

czego się spodziewają,

na co liczą.

Dopiero wtedy twoje życie

na wartości zyskuje,

gdy zrobisz to,

co do ciebie należy

i pomożesz każdemu,

kto ciebie potrzebuje.

Inaczej mówiąc,

do wykonania masz

coś ważnego,

koniecznego

i mniej ważnego,

tylko pożytecznego.

O taką miarę pierwszeństwa,

odnośnie Bożych Przykazań

pytał Chrystusa uczony w piśmie,

które każdy Żyd

na pamięć znał.

Stawiając to pytanie,

to tak jakby Chrystusa

przepytać chciał,

z obowiązującego katechizmu.

Czy tak jak On,

przykazania umie

i czy właściwie rozumie.

Chrystus zaspokoi

jego ciekawość.

I tak, jak zostały zapisane

w księgach świętych,

wypowie słowo po słowie,

dokładnie wyrecytuje,

„pierwsze jest: „słuchaj Izraelu,

Pan Bóg nasz jest jedyny.

Będziesz miłował

Pana Boga swego,

całym swoim sercem…”

jego pytaniu czyniąc zadość

i coś bardzo ważnego doda,

„drugie jest to: będziesz miłował

bliźniego swego jak siebie samego”

nie ma innego przykazania,

większego od tych”.

Chrystus uważnie

patrzył na niego,

spojrzał mu w oczy,

wiedział,

że swą odpowiedzią

uczonego w piśmie zaskoczył.

Bo w pierwszej jej części

wypowiedział to,

co znali,

od tego,

swe modły zaczynali.

sami starali się

temu sprostać,

innych też tak nauczali.

Pierwsze Prawo Boże,

miłości człowieka ku stwórcy,

miłości wielkiej i gorącej,

na jaką człowiek

zdobyć się może,

angażując w to

ludzkie serce bijące,

umysł,

ze zdolnością poznawania

i duszę,

życie podtrzymującą.

Ale druga część odpowiedzi

uczonego zastanowiła,

wręcz zaskoczyła.

Tchnęła nowością,

jak przełom brzmiała,

bo do istniejącego prawa

coś nowego wnosiła,

dodawała

miłość bliźniego,

tym samym

starozakonne prawo odwetu,

zawieszała.

Pytający uczony w piśmie,

do nielicznego grona,

swego kręgu

ludzi należał,

który przyznał

rację Chrystusowi

i jeszcze od siebie,

dorzucając powiedział,

„miłować bliźniego jak siebie samego

daleko więcej znaczy niż wszystkie

całopalenia i ofiary”.

Własnym uszom

Chrystus nie wierzył.

Bo wprost nie do wiary,

że ten pytający,

w piśmie uczony,

naprawdę religijny,

wie to,

czego nie został nauczony,

ale sam doszedł

do przekonania,

by prawdziwą

była pobożność,

by szczera była wiara,

ważniejszą jest

miłość bliźniego,

niż całopalna ofiara.

Z ust Chrystusa

usłyszał największą pochwałę,

która, może być

tylko marzeniem

człowieka wierzącego,

„niedaleko jesteś

od królestwa Bożego”.

Chrystus

zapamięta to spotkanie,

i twarz

w piśmie uczonego

na długo w pamięci

Mu zostanie.

To zdarzenie i świadomość,

że choć ten,

z tak wrogiego sobie grona

doszedł do czegoś

tak ważnego,

do sedna wiary w Boga.

- - - - -

Radością spotkać uczonego,

szczęściem spotkać mądrego.

- - - - -

Bywają uczeni

dumni i wyniośli,

są ludzie mądrzy,

skromni i prości.

- - - - -

Uczeni wysoko

siebie cenią,

za swoją wiedzę,

o której wiedzą.

- - - - -

Nikt na wiedzę

nie wybrzydza,

czasem jej nauczyciel

ją obrzydza.

- - - - -

0 Comments

Posted on 24 Dec 2016 by jacek