mysli jacka furtiana - do slow Pana

4 Tydzień Wielkiego Postu - wtorek

IV Tydzień Wielkiego Postu - wtorek

J 5,1-3a.5-16

Mk 2,1-12 – piątek I

„Było święto żydowskie i Jezus udał się do Jerozolimy…Znajdował się tam pewien człowiek, który już od trzydziestu ośmiu lat cierpiał na swoją chorobę...”Panie, nie mam człowieka, aby mnie wprowadził do sadzawki, gdy nastąpi poruszenie wody”.

Choroby i dolegliwości,

towarzyszą człowiekowi

od zarania jego życia.

Zawsze mu coś dolega.

od zwyczajnego bólu

zęba, głowy,

po interwencję lekarza,

a ten czasem zmuszony,

użyć skalpela.

Szczęściem w nieszczęściu,

pociechą w dolegliwości,

łatwiejsze w znoszeniu

staje się cierpienie,

gdy ktoś bliski pomoże,

dobre serce okaże,

współczucie,

zrozumienie

i trochę życzliwości.

Ale jeżeli,

ten człowiek samotny,

schorowany,

niedołężny,

z niedowładem nóg,

sparaliżowany,

błaga niebo o zmiłowanie,

o litość, o cud,

dobrych ludzi o pomoc,

usłużnej ręki podanie.

Jżeli ręki tej nie dojrzy,

nikt nie wyciągnie

ku niemu,

nikt nie pospieszy

z pomocą,

nikt serca nie okaże

i pozostanie

zdany tylko na siebie,

patrzeć będzie ku niebu.

Pakać dniem i nocą

nad ludzką znieczulicą,

odczuwać z dnia na dzień,

wzmagający się ból ciała

i duszy cierpienie.

Jden z tak cierpiących,

szczęście miał

przeogromne.

Będąc pośród innych chorych

sparaliżowanych,

chromych, niewidomych,

w cieniu krużganków,

nad Owczą sadzawką

cierpliwie czekających,

na poruszenie wody.

Przechodzący Chrystus

w drodze do świątyni,

go dojrzał.

Patrząc na niego wiedział,

że już długo czeka

na cudowne uzdrowienie

przez wejście jako pierwszy,

do Owczej sadzawki,

gdy nastąpi wody poruszenie.

I Chrystus się dowiedział,

że już trzydzieści osiem lat

gnębi go ta choroba,

a tu cierpliwie wyczekuje,

ale jak poruszy się woda,

silniejszy od niego

pierwszy wskakuje,

doznając cudu ozdrowienia.

Sserce nauczyciela z Nazaretu

mocno ścisnęło,

bólu i skurczu doznało,

zwierzenie chorego

w pamięci pozostało,

a w uszach Chrystusa

wciąż brzmiało:

„trzydzieści osiem lat…”

jaki to długi czas.

wprost nie do wiary

to się Chrystusowi wydawało,

„dłużej niż mój żywot cały”.

Chrystus zadumany

głowę opuścił,

oczy zamknął.

chwileczkę to trwało.

Nagle podniósł głowę

i z siebie wyrzucił

krótkie zdanie,

jedno do chorego pytanie:

„czy chcesz stać się zdrowym?”

Chrystus usłyszał to,

co było najboleśniejsze,

najsmutniejsze dla niego,

cierpiącego i chorego.

nie doznał pomocy od nikogo

by go do sadzawki

wprowadził,

dlatego tyle lat cierpi

i cierpliwie czeka

i wierzy,

że kiedyś spotka

z pomocą przychodzącego,

życzliwego sobie

człowieka.

Ii wreszcie spotkał.

nie tylko

życzliwego człowieka,

a Mesjasza,

człowieka kochającego,

który dla niego cud sprawił,

jego sparaliżowanego

na nogi postawił.

O dziwo,

jak nigdy dotąd

Chrystus nie zapyta

o jego wiarę,

tak jakby

długość tej choroby,

brak życzliwości ludzkiej

wypełniła goryczy czarę,

a on sam przez lata,

już cierpiał ponad miarę.

powie słowa

cud sprawiający,

„wstań, weź swoje łoże i chodź”.

Chory o własnych siłach,

nie wierząc

własnym oczom wstał.

Odzyskał sprawność nóg.

Od tej chwili

jest chodzącym

i odtąd wie,

że zdrów.

Uwierzył,

że cud się stał.

Pomyśl,

jak wielkie szczęście

ten ciężko chory

w swym życiu miał,

że w drodze do świątyni,

przy nim przystanął

Chrystus pan.

- - - - -

Życzę ci,

by w twej chorobie

znalazł się ktoś,

kto ci pomoże.

Choć cudu nie sprawi,

wystarczy,

że pot i łzy otrze,

posłanie ci poprawi.

- - - - -

0 Comments

Posted on 24 Dec 2016 by jacek