mysli jacka furtiana - do slow Pana

5 Tydzień Wielkiego Postu - wtorek

V Tydzień Wielkiego Postu - wtorek

J 8,21-30

„Jezus powiedział do Faryzeuszów: ”Gdy wywyższycie Syna Człowieczego, wtedy poznacie, że Ja jestem, i że Ja nic od siebie nie czynię, ale że to mówię, czego Mnie Ojciec nauczył”.

Te słowa Chrystusa

skierowane do faryzeuszów,

brzmią jak prawda

z życia wzięta.

Bo są ludzie

w społeczności,

o których się wie,

ale o ich ważnych datach

dotyczących ich życia,

nikt nie pamięta.

Żyją cicho,

pracują,

z punktualnością zegarka

przez lata chodzą.

Nikomu nie dokuczają,

kłopotów nie sprawiają,

nikogo nie obchodzą.

Tak jak spokojnie żyją,

bez zgiełku odchodzą.

Nigdy w swym życiu,

nie chcieli stosować

sztuczki cwaniaków,

w myśl, której,

by sobą zainteresować,

trzeba trochę poszaleć,

trochę powariować.

Z podziwem patrzyli,

jak wtedy zwierzchnicy

wobec zawadiaków,

rozrabiaków,

czuli byli,

pomoc swą ofiarowali.

Jaką troską,

życzliwością,

miłością otaczali.

Dopiero nad grobem

ludzi spokojnych,

sterty pochwał

o ich prawości, sumienności,

pracowitości,

uczciwości.

Wtedy każdy zobowiązany

wyrazić to,

z wdzięczności.

Jednym słowem,

nie docenili,

za późno się spostrzegli.

podziękować

nie zdążyli.

Patrz uważnie

na Chrystusa.

tak wiele cudów dokonał,

po świątyniach nauczał,

że jest Mesjaszem

ilu przekonał

raz nawet Chrystusowi

chciano bić brawo,

podziwiano,

a skończyło się na tym,

że ze świątyni wyrzucono,

wyszydzono,

wyśmiano.

Mało brakowało,

by go ze skały strącono.

To, że wielkich

napominał,

karcił ich brak wiary,

fałsz i obłudę wytykał,

nienawiści zaznał,

wrogość,

sprzeciw napotykał.

I zaowocowała,

zdradą przekupnego,

chciwego na pieniądz

apostoła Judasza.

Wiedziono do osądzenia

przed Heroda do Piłata.

od Annasza do Kajfasza.

biczowany,

cierniem ukoronowany.

Zamiast uwolnienia

Chrystusa,

wybrali wolność

zabójcy Barabasza.

wyrok wydano,

Chrystusa ukrzyżowano.

Apostołowie

gdzieś się zapodziali.

odejściem,

ucieczką,

siebie ratowali.

przestraszeni,

bardzo się bali.

Gdzież ci wszyscy,

którzy cudu

na sobie doznali?

odwagi im brakło,

choć zdrowie odzyskali.

Trzeba było Chrystusowi,

przez trzy godziny

na krzyżu konać,

by z ust łotra,

jak dobrej wieści

usłyszeć wyznanie

aktu wiary,

który męką Chrystusa

dał się przekonać,

że Chrystus jest Bogiem

i prosi go,

o miejsce w raju

i zmiłowanie.

Trzeba było,

by Chrystus

wyzionął ducha,

by skonał,

by ciemności zapadły,

ziemia się zatrzęsła,

błyskawice spadły,

by ktoś z tłumu zawołał,

„Zaiste ten był Synem Bożym”.

Inni podszyci strachem,

zjawiskami zaistniałymi,

zgodnie,

z trwogą wyznają,

on był Mesjaszem.

Ale kiedy był

między nimi,

choć jeszcze

pamięć cudów mają,

na to wyznanie

się nie zdobyli.

przyszło ono,

poniewczasie.

I tak już pozostanie

wśród ludzi.

Póki życiem się cieszą,

zdrowie sprzyja,

z uznaniem,

z podziękowaniem

się nie spieszą,

i nie ma

co liczyć na nie.

Choć żyją blisko,

obok siebie,

żyją w społeczności,

w jakiejś wspólnocie,

czynionego dobra

jakby nie zauważali,

dobroci

i miłości,

jakby nie doświadczali.

A owocem tego,

w relacjach ziąb

i chłód,

bo dotkliwym się staje,

miłości rodzinnej,

miłości małżeńskiej,

miłości siostrzanej,

miłości braterskiej,

dotkliwy głód.

- - - - -

Lepiej za doznane dobro

po kwiatku dawać,

niż potem na grobie,

wieniec składać.

- - - - -

Ci, co wdzięczności nie wyrażą,

być może,

z ostatniej okazji skorzystają,

na pogrzeb przyjadą.

- - - - -

Niektórzy,

dopiero na pogrzebie się dowiedzieli,

jakiego to dobrego

pośród siebie mieli.

- - - - -

Ponieważ o zmarłych,

tylko dobrze można mówić,

nieraz zmyślaniem

trzeba się natrudzić.

- - - - -

0 Comments

Posted on 24 Dec 2016 by jacek