mysli jacka furtiana - do slow Pana

Wielka Środa

Mt 26,14-25

Mk14,10-21; Łk 22,3-23; J13,21-30

„Jeden z Dwunastu, imieniem Judasz Iskariota, udał się do arcykapłanów i rzekł: „Co chcecie mi dać, a ja wam Go wydam”. A oni wyznaczyli mu trzydzieści srebrników. Odtąd szukał sposobności, żeby Go wydać”.

Apostole Judaszu,

co się z tobą stało?

co cię ubodło?

co rozczarowało?

co ci umysł zmąciło?

czy ci odbiło?

Tak nagle zapomniałeś,

że doznałeś

łaski powołania?

zapomniałeś?

jak się cieszyłeś,

że stało się to,

o czym marzyłeś.

Jak podziwiałeś

swego Mistrza,

gdy bywałeś świadkiem cudów.

Jak żyłeś obok Niego,

razem chodziłeś

i mogłeś widzieć

tylu radosnych ludzi,

którzy uzdrowień

duszy i ciała doznało.

Ich było tak wielu,

a ciebie, to tak bardzo

zawsze zdumiewało.

Słuchałeś tylu kazań,

krzepiących słów.

Więc,

co się z tobą stało?

Powiedz!

ku przestrodze do nas mów.

Czy tego?

czego świadkiem byłeś?

było dla ciebie za mało?

by w wierze cię utrzymywało,

że Chrystus,

któregoś tak blisko,

o czym inni

mogli tylko marzyć,

tobie dał wszystko.

Z woli samego Pana

stałeś się apostołem,

człowiekiem zaufania.

A ty zawiodłeś,

rozczarowałeś,

z apostoła

zdrajcą się stałeś.

Wyszło na jaw coś,

co w twym sercu było,

w nim tkwiło,

na dnie się skryło.

Nad czym nie pracowałeś,

choć zaznałeś

tak wielu łask.

W bliskości Boga przebywałeś,

nie panowałeś nad sobą,

chciwość, chytrość

rządziła tobą.

Troskę o apostołów byt,

sam Chrystus

tobie powierzył,

a tyś się sprzeniewierzył.

Szukałeś

pomnożenia nie łaski,

a pieniędzy,

marzyłeś, by było ich

jak najwięcej.

Myślałeś sobie,

że cudownie uzdrowieni

mogliby z wdzięczności

dać choćby grosz,

a tak pęczniałby

apostolski trzos,

którego zawartość

sen z oczu ci odbierała

marząc,

by stale się powiększała.

W momencie

gdy spostrzegłeś,

że wrogość

wokół Pana narasta,

jak słyszałeś,

że chcą Chrystusa

przed sąd postawić,

oskarżać o bluźnierstwa,

łamanie szabatu,

przepisów starozakonnych,

pozbyć się Go,

nawet zgładzić,

sam szatan

podsunął ci tę myśl,

która trafną pokusą

się okazała.

Gdy będą Go szukać

pomóc im tylko,

na Niego

tylko wskazać.

A oni

mający kasę świątyni,

z ludzkich pieniędzy

uskładaną,

niech zapłacą

za przysługę im oddaną.

Byłeś pewny,

że Pan figla im spłata,

jak to już czynił

w inne lata,

kiedy chciano Go

obrzucić kamieniami,

a On sprawił,

że stali jak wryci

ze sztywnymi rękami.

Albo jak wówczas,

gdy zasadzkę

na Niego zrobili.

a On, umknął

w jednej chwili.

Sam diabeł

się Go bał.

wszak wyrzucał go

z opętanych ludzi.

a ten z wrzaskiem

i krzykiem uciekał,

strach i lęk

we wszystkich budził.

Jak wiatr, pioruny,

burze uspokoił

jednym gestem

swej ręki,

przed śmiercią

niechybną na morzu,

wszystkich

łodzią płynących,

uchronił.

Poradzi sobie i z nimi.

Arcykapłanami,

kapłanami,

uczonymi ze świątyni.

Wszystkich ich

na dudka wystrychnie.

On weźmie pieniądze,

wskaże tylko im Pana

i czmychnie.

I tak Judaszu się stało,

że nie pokazałeś

swego Mistrza,

a pocałowałeś,

a potem sumienie

spokoju ci nie dawało,

tak bardzo się bałeś.

W przebaczenie zwątpiłeś,

za zdradę,

której się dopuściłeś.

Tym pogrzebałeś

możliwość przebaczenia.

Z rozpaczy,

samobójczą śmierć

wisielca,

wybrałeś.

A diabeł w głos się śmiał

z ciebie

na drzewie wiszącego,

ale także i z tego,

że w przyszłości

też takich będzie miał

i z pośród

tego samego grona,

którzy powołani

na apostoła,

a chciwością kierowani

będą niewiernymi Bogu,

zgorszeniem ludziom,

Judasza naśladowcami.

- - - - -

0 Comments

Posted on 25 Dec 2016 by jacek