mysli jacka furtiana - do slow Pana

Wielka Sobota

Łk 24,1-12

„W pierwszy dzień tygodnia niewiasty poszły skoro świt do grobu, niosąc przygotowane wonności. Kamień do grobu został odsunięty. A skoro weszły, nie znalazły ciała Pana Jezusa”.

W piątek,

po trzech godzinach

konania,

o trzeciej po południu,

Chrystus ukrzyżowany,

biczowaniem poraniony,

z cierniową koroną na głowie,

dźwiganiem krzyża umęczony,

potem i krwią oblany,

wydał ostatnie tchnienie,

umarł, głowa Mu opadła.

a w świątyni

ku przerażeniu obecnych,

zasłona się rozdarła.

Śmierć potwierdzono

przebiciem włócznią

jego boku,

wypłynęła krew i woda.

Osiągnięto,

czego arcykapłani chcieli,

pozbyli się bluźniercę,

wreszcie zadowoleni.

Już nie będzie

więcej ich piętnował.

Obok krzyża stała

Matka Chrystusa,

Maria żona Kleofasa,

Maria Magdalena,

z apostołów jeden,

tylko Jan.

Nie ma gapiów,

nie ma tłoku,

wszyscy się rozpierzchli,

każdy w swą stronę,

do swego domu.

Przerażeni znakami,

grozę siejącymi

zjawiskami.

Wszyscy wiedzieli,

że ciało

nie może wisieć.

Religijne prawo

na to nie pozwala.

Zmarłego nikt

nie może widzieć.

Zachodzące słońce

jest początkiem szabatu,

a do zapadnięcia zmroku,

już nie wiele czasu.

Z krzyża zdjęto

Chrystusa ciało

w pośpiechu,

w płótna zawinięto,

złożono do grobu.

O wszystko to

dobry Nikodem

się zatroszczył

z wdzięczności Chrystusowi

za rozmowę nocną porą,

za utwierdzenie go

w wierze.

Tym spotkaniem

przed innymi się nie chwalił,

o tym nikomu nie mówił,

sobie by wrogów przysporzył,

faryzeuszom się naraził.

Oddał grób Chrystusowi,

dla siebie przygotowany

w pobliżu swego domu,

wykuty w skale.

Tym narobił sobie

sporo kłopotu,

bo wojsko weszło

do jego ogrodu

by go pilnować,

straże rozstawiono,

gdyż arcykapłani

słowa Chrystusa zapamiętali,

że po trzech dniach

zmartwychwstanie.

Jak im kazano,

przy grobie stali.

Jak mogli czas sobie umilali.

Jeszcze nigdy

im się nie przytrafiło,

by zmarłego złożonego w grobie,

pilnować rozkazali.

Aż przyszła chwila,

grobem zatrzęsło,

kamień zamykający

wejście do niego

z hukiem odpadł.

Tak paniczny strach ich obleciał,

że dziarscy rzymscy żołnierze,

jak jeden zwiali.

Napotkanym po drodze,

że zmarły z niego wyszedł,

rozpowiadali.

W dzień po szabacie,

niewiasty

nie mówiąc nikomu,

wonne olejki ze sobą niosły

i skoro świt do grobu poszły,

by obmyć Chrystusa ciało,

na którym wiele krwi,

potu, i kurzu zostało.

Tak przygotowane,

namaścić wonnościami

zgodnie z tradycją,

z religijnymi zaleceniami.

Umyte i czyste,

pachnące oddać ziemi,

niech czeka do czasu,

aż Bóg w ostatni dzień,

przez wskrzeszenie

je odmieni.

Z tego, co zobaczyły zapłakały,

grób pusty zastały.

- - - - -

0 Comments

Posted on 25 Dec 2016 by jacek