mysli jacka furtiana - do slow Pana

3 Niedziela Wielkanocna A

III Niedziela Wielkanocna A

Łk 24,13-35

Łk 24,13-35 - Środa Wielkanocna

„W pierwszy dzień tygodnia dwaj uczniowie Jezusa byli w drodze do wsi zwanej Emaus…Rozmawiali oni ze sobą o tym wszystkim co się wydarzyło. Gdy tak rozmawiali…sam Jezus przybliżył się i szedł z nimi. Lecz oczy ich były niejako na uwięzi, tak, że Go nie poznali.”

Bywają w życiu zdarzenia

optymizmem napawające,

budzące nadzieję,

sukces zapowiadające,

przyszłość świetlaną,

bajeczną, kolorową,

optymistyczną, różową,

pomyślność wróżące.

Jeżeli te nadzieje

na niczym spełzną,

rozpłyną się jak mgła,

prysną jak bańka mydlana,

zawód, zniechęcenie

w oczy zaglądnie,

pojawi się łza,

rozczarowanie zawita,

siły opadną,

w duszy mrok, ciemno.

Marzenia się nie spełniły,

sny się nie ziściły,

rozbudzone nadzieje

okazały się płonnymi.

w myślowym zamęcie

rozkojarzona głowa,

przyspieszony serca rytm,

twarz bladość oblewa.

Entuzjazm znikł,

uroków czar prysł.

Jeżeli w swym życiu

choć jeden jedyny raz

przeżyłeś takie zdarzenie,

które na początku

twe nadzieje rozbudziło,

a potem spełzło na niczym,

pogrzebało entuzjazm,

rozczarowało,

łatwiej będzie zrozumieć ci

przeżycia

uczniów Chrystusa

w następujące po sobie dni,

po Jego pojmaniu,

nad Nim znęcaniu,

po Jego śmierci na krzyżu,

pogrzebaniu.

Wszyscy się rozpierzchli

w przekonaniu

o końcu tej pięknej,

a krótkiej przygody o Mesjaszu,

Jezusie cudotwórcy,

królestwa bożego

wśród ludzi budowaniu.

Jak na uczniów Chrystusa,

nie pojęli za wiele

z Jego nauczania,

za mało zrozumieli

sensu cudów dokonanych.

Choć panem i Mesjaszem

Chrystusa nazywali,

to jednak wiary w to

zbyt wielkiej nie mieli,

nie do końca przekonani.

Takich w drodze do Emaus

dwóch uczniów rozczarowanych

spotyka nierozpoznany,

przygodny wędrowiec,

Chrystus Pan.

Przed Nim całą gorycz

swego rozczarowania wylali,

„a myśmy się spodziewali..”

Chrystus ich nie pozostawi

w tej niewiedzy,

w tym kiepskim stanie

umysłu i ducha.

zapał w nich roznieci,

tlącą wiarę rozdmucha,

entuzjazmu doda,

rozczarowanie przepędzi.

Tłumaczy im pisma w nadziei,

że ich przekona

o proroctw spełnieniu

na osobie Chrystusa.

złożyło się dobrze,

był zmierzch.

Rozsądnie postąpili

zaprosili do domu,

przygotowali stół,

na nim chleb.

Nie trzeba było długo czekać

na płomień radosnej wiary,

kiedy wędrowiec przygodny

do stołu zaproszony

w swe ręce chleb wziął,

odmówił błogosławieństwo,

łamał im podawał.

Tym gestem

z ich oczu zasłonę zdjął

i po tym poznali,

że to On i znikł.

A oni mimo zmierzchu

do Jerozolimy pobiegli

innych uczniów spotkali,

którzy tak samo potwierdzali,

że Chrystus żyw zjawia się pośród nich

zmartwychwstały.

- - - - -

Chrystus kiedyś powiedział

swym uczniom:

„uderzą w pasterza

a rozproszą się owce”.

To proroctwo się spełniło,

postawy uczniów dotyczyło.

Gdy Pana ukrzyżowano

całe towarzystwo się rozwiało.

z wyjątkiem najmłodszego Jana,

który pod krzyżem wiernie stał.

i dopiero kiedy Chrystus Pan

zmartwychwstały

stanie przed nimi

żywy, zdrów, cały,

w nich wiarę

przywróci znów.

Skąd uciekli, tam powrócą.

Nad swą niewiarą

zawstydzą się, zasmucą.

- - - - -

Obyś w swej tlącej wiary iskierce,

był tak szczęśliwy i na swej drodze życia

spotkał Chrystusa,

okazał mu tak dobre serce,

i do swego domu zaprosił.

Wtedy Go proś, by uczynił

błogosławieństwa znak

nad tobą i chlebem,

i tym dodał ci wiary w Siebie,

która wątła, a może jej brak.

- - - - -

0 Comments

Posted on 25 Dec 2016 by jacek