mysli jacka furtiana - do slow Pana

3 Tydzień Wielkanocny - sobota

III Tydzień Wielkanocny - sobota

J 6,60-69

„W Synagodze w Kafarnaum Jezus powiedział: „Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja prawdziwym napojem. Wielu z pośród Jego uczniów, którzy to usłyszeli mówiło: „Trudna jest ta mowa. Któż jej może słuchać?”…Odtąd wielu uczniów Jego się wycofało i już z nim nie chodziło.”

Nawet w najbardziej

trwałym związku,

we wspólnocie zwartej,

przychodzi czas próby wierności,

słuszności bycia razem,

obopólnego szczęścia,

wzajemnej miłości.

Nawet wtedy

gdy u początku

było zauroczenie sobą,

swym usposobieniem,

charakterem, wiedzą,,

pochodzeniem, urodą.

Świadomi jesteśmy,

że nie wszystkie te cechy

przez całe życie

towarzyszyć będą.

A niektóre wręcz

długo trwać nie mogą.

Choć wszystkie znaki

na niebie

zapowiadały trwałość bycia razem,

pomyślność, powodzenie,

to przychodzi taki dzień,

w którym te więzy

ciężarem się stają,

na jedność i spójność rzucają

niedowierzania cień.

Nastaje trudny czas,

kiedy to, co ogniem być miało,

co żarem się wydawało,

gorącym płomieniem,

w podmuchu trudności

stopniowo malał aż zgasł.

Prysła jedność,

więź wspólnoty,

wynikła trudność,

koniec woli bycia razem,

powstały kłopoty,

które do rozmowy nie skłoniły,

do pytania nie zachęciły,

do czekania

na tłumaczenie

zabrakło cierpliwości,

do niej nie chciano się zmusić,

łatwiej było

zostawić wszystko,

z drogi zawrócić.

I tak rozpadło się to,

co więzią jedności było.

rozeszli się ludzie,

których tak wiele łączyło.

Czy nie piękną wspólnotę

grono Dwunastu stanowiło?

O składzie personalnym

sam Chrystus zadecydował.

Każdego z apostołów

imiennie powołał.

Nie patrzył na wiek,

więzy rodzinne, pochodzenie,

Chrystus miał

swoje kryteria,

zapewne od naszych inne.

Czy to? że poszli

tak od razu za Nim,

że tak nagle

życie im się odmieniło

zostawiając wszystko,

zauroczeniem

jego osobą nie było?

Wokół Chrystusa

byli jeszcze inni,

których On nie powoływał,

sami przyszli,

bo wcześniej

Janowi Chrzcicielowi

towarzyszyli.

Po jego śmierci

do grona uczniów przystąpili,

razem z Chrystusem chodzili.

Z Nim dzielili trud

ustawicznego wędrowania

po swej rodzimej ziemi,

pośród ludzi nie zawsze

im i Jemu przyjaznymi.

Znosili dzielnie

te niedomagania.

byli świadkami cudów,

i w różnych miejscach nauczania,

aż wszystko to

w pewien dzień prysło

jak bańka mydlana.

Zdębieli i oniemieli,

gdy z ust swego mistrza

na własne uszy usłyszeli:

„Ciało Moje

jest prawdziwym pokarmem,

a Krew Moja

jest prawdziwym napojem”.

Tego nie pojęli.

bo pojąć swym umysłem

nie mogli

i dlatego nie zrozumieli.

A niektórych z nich

przebywanie z Chrystusem

i do wiary w niego,

że jest Mesjaszem nie przekonało.

Takiej wiary

jeszcze nie mieli.

Świadek tych wydarzeń

opisze to zdarzenie jasno:

„odtąd wielu uczniów się wycofało,

i już z Nim nie chodziło”.

Jest to wymownym znakiem,

że tym,

którzy odeszli wiary zabrakło.

I tak

przez to nauczanie,

Chrystus

poprowadził uczniów

na dróg rozstaje.

Ci, którzy słowom Chrystusa

wiarę dali,

przy Nim zostali,

przy nim trwali.

Ci, którzy nie uwierzyli

odeszli smutni,

zawiedzeni,

z głowami spuszczonymi.

- - - - -

Prawdą tych słów Chrystusa

jest przesłanie,

że Eucharystia,

probierzem wiary pozostanie.

- - - - -

0 Comments

Posted on 25 Dec 2016 by jacek