mysli jacka furtiana - do slow Pana

5 Niedziela Wielkanocna A

V Niedziela Wielkanocna A

J 14,1-12

„ Jezus powiedział do swoich uczniów: „Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie. W domu mego Ojca jest mieszkań wiele. Idę przecież przygotować wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem. Znacie drogę, dokąd Ja idę” Odezwał się do Niego Tomasz: „Panie nie wiemy dokąd idziesz. Jak więc możemy znać drogę?” Odpowiedział mu Jezus: „Ja jestem drogą i prawdą i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie. Gdybyście Mnie poznali, znalibyście i mojego Ojca”.

Jeżeli pośród ludzi

zżytych z sobą,

bliskich sercu twemu

powiesz choć słowo,

że odejść musisz,

będą się lękać, martwić,

niepokoić o ciebie.

Tą wieścią zaskoczeni

będą się smucić,

nawet popłakać się mogą.

Powodem wieść bliskiej rozłąki.

świadomości,

że będą pozbawieni twej obecności.

Nie zawsze

pomoże pocieszenie,

że będziesz pamiętał nawet wtedy

gdy będziesz daleko

będziesz bliskim sercem,

nie wielką to pociechą

będzie w ich rozterce.

W momencie rozstania

chciałabyś zapewne odchodzącemu

powiedzieć wiele,

co nie zdążyłeś

wyrazić przez lata

żyjąc blisko siebie.

Skończy się na spojrzeniu,

uścisku dłoni,

powiedzenia prostego

„do widzenia”,

do następnego,

jeżeli nastąpi spotkania.

W życiu Chrystusa

nadchodzi dzień odejścia

od swych apostołów

na mękę i śmierć.

Chrystus zadbał o to,

by czasu więcej poświęcić

i jak najbardziej

ich zachęcić do męstwa.

bo potrzebne będzie każdemu.

Był to wieczór wyjątkowy,

zapamiętali go wszyscy.

był to trzynasty dzień

miesiąca Nisan,

wieczór Ostatniej Wieczerzy.

Jan Ewangelista

najmłodszy z grona

ze łzą w oku będzie go wspominał

i o nim napisze,

bo tak młodzieńczo,

serdecznie, gorąco chrystusowi

swemu Mistrzowi,

swe życie zawierzył.

Wszystko co Chrystus powiedział,

wzruszało.

było Jego pożegnaniem z uczniami.

Serce im ściskało,

że trzyletnia przyjaźń

kończy się rozstaniem.

Chrystus widzi,

że tym smutek im sprawił,

ich ból czuje.

Chcąc ich pocieszyć,

mroczne myśli rozproszyć,

ważną prawdę im przekazuje,

że chociaż idzie na śmierć,

to przez to wraca

do własnego domu,

w którym czeka na niego Ojciec,

bo „od Boga wyszedł,

i do Boga idzie”,

próg wieczności przekracza.

D la Chrystusa

to przyszłość kojąca.

Dla apostołów,

którzy go żegnają

rodząca pytanie

co będzie z nimi?

którzy zostają.

Tego nie powiedzieli,

choć takie myśli

ich umysły wypełniają.

Powie im Chrystus coś radosnego

bo odgadnął ich niepokój

czego, się nie spodziewali.

„niech się nie trwoży wasze serce”,

jakby chciał powiedzieć

nie bójcie się,

połóżcie kres rozterce,

wasz los związany z Moim,

dlatego Mój dom,

będzie i waszym domem.

I właśnie idę

by miejsce wam przygotować,

„przyjdę powtórnie,

i zabiorę was do siebie,

abyście i wy byli tam,

gdzie Ja jestem”.

Te słowa Chrystusa

były balsamem na ich niepokoje.

Czyli mogą się radować,

bo kolejną prawdę im ukazywały

choć drogi,

którymi idą nie są

i nie będą różami wyścielone.

to jednak Bóg dobry Ojciec,

dba o dzieci swoje.

Zawsze kochane,

są pilnie

i po ojcowsku strzeżone.

Mogą być spokojni

o swą przyszłość.

Chrystus, który im dał

tyle dowodów miłości,

sam przygotuje im miejsce

w swoim domu

szczęśliwej wieczności.

- - - - -

0 Comments

Posted on 26 Dec 2016 by jacek