mysli jacka furtiana - do slow Pana

6 Tydzień Wielkanocny - czwartek

VI Tydzień Wielkanocny - czwartek

J 16,16-20

„Jezus powiedział do swoich uczniów: „Jeszcze chwila a nie będziecie Mnie oglądać, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie…Jezus poznał, że chcieli Go pytać, i rzekł do nich: „ Zaprawdę powiadam wam: Wy będziecie płakać i zawodzić a świat się będzie weselił. Wy będziecie się smucić, ale smutek wasz zamieni się w radość”.

Zapewne okazałeś zdziwienie

jeśli usłyszałeś,

że ktoś z bliskich ci ludzi ogłasza

swoje odejście,

rozstania z rodziną.

Taka wieść dla ciebie

jest zaskoczeniem.

Krąg bliskich, przyjaciół,

smutkiem napawa

bo rozłąkę oznacza.

A czas bycia razem,

zda się

bezpowrotnie minął.

Odejścia różne bywają.

czasowe, stałe.

jedne dają szanse powrotu,

drugie trwałe.

Jest jeszcze odejście wyjątkowe,

śmierć

na wieczność całą.

To ona,

trwałe odejście zapowiada.

Jest kresem życia ludzkiego.

Tym bardziej przykra, dotkliwa,

gdy człowiek młody umiera

rodzinie potrzebny.

A przychodzi za wcześnie,

nie w porę,

litości nad nim,

nad bliskimi nie ma.

A człowiek

wśród swoich miał obowiązki

do spełnienia.

zadania, prace

do wykonania.

Wszystko trzeba zostawić,

innym przekazać

ufając, że zdolni będą

temu sprostać,

prace kontynuować,

sumiennością się wykazać.

Z wieścią o rozstaniu,

nie tak łatwo się pogodzić.

A kiedy nastąpi,

z faktem się oswoić.

Zawsze pozostaną wspomnienia.

Wkrótce się okaże,

że człowiek ten był

bardzo potrzebny,

nie do zastąpienia.

Chrystus miał świadomość,

że nadchodzi czas

odejścia ze świata.

Z uczniami rozstania.

Nie mógł ich o tym

nie powiadomić,

tego im nie powiedzieć,

o tym nie uprzedzić.

Miał wiele do przekazania.

Wybierając ich dwunastu,

przygotowywał ich sam

do tego zadania,

choć nie za długo

ta nauka trwała,

to siłą ich działania

ma stać się ich wiara

w Niego, Syna bożego,

Mesjasza oczekiwanego.

Miłość ku potrzebującym,

której zostawił

liczne przykłady

ufając, że ją

jako najważniejszą

w swym posłannictwie

w ich sercach zaszczepił

i tym sprawił,

że ona będzie motywacją działania

ich życiowego powołania,

i nadziei w osiągnięcie

dobra najwyższego.

pod jednym warunkiem,

że treść nauki Chrystusa

będzie normą postępowania

człowieka wierzącego.

Chrystus zdał się na ich wiedzę,

na osobiste przymioty.

Na zapał, poświęcenie,

zaszczepione w nich cnoty.

Wiary, nadziei i miłości.

Jeszcze osobiście zapewni ich

o swej bliskości.

O tym, że pośle im

Ducha Pocieszyciela,

który swymi darami

będzie im wsparciem

w trudzie apostołowania,

doda odwagi

w przeciwnościach.

Tych darów po to udziela

by zadaniu sprostali,

do którego wszyscy

przez samego Chrystusa

zostali powołani i posłani.

- - - - -

Ludzie się rodzą i odchodzą.

ze spokojem do tego podchodzą

jeżeli wiedzą, że dzieło

przez nich zaczęte,

inni kontynuować mogą.

- - - - -

0 Comments

Posted on 26 Dec 2016 by jacek