mysli jacka furtiana - do slow Pana

6 Tydzień Wielkanocny - piątek

VI Tydzień Wielkanocny - piątek

J 16,20-23a

„Jezus powiedział do swoich uczniów: „Zaprawdę, powiadam wam: „Wy będziecie płakać i zawodzić, a świat się będzie weselił. Wy będziecie się smucić, a smutek wasz zamieni się w radość.

Nie obce ci cierpienie,

dolegliwości, choroba.

a jeżeli jeszcze

jakaś ciebie nie użądliła,

to przynajmniej wiesz

jak boli głowa,

jak chory ząb o sobie znać daje,

a nie pomaga

tylko głaskanie.

Cierpienie tak jest związane

z ludzkim ciałem,

jak kolor z kwiatem,

jak z trawą zieleń,

jak czerwień

z kwitnącym makiem.

W cierpieniu pytasz sam siebie,

za co na mnie ono spadło,

dlaczego mnie dopadło.

Czy Bóg

pogniewał się na mnie,

a może zachmurzyło się w niebie?

Czy to, co robiłem?

Bogu się nie spodobało,

czy grzech popełniłem?

i to cierpienie spowodowało?

Tak pytasz ty,

pytają inni,

człowiek w grzechach

się pławiący,

o Bogu, o wierze,

o zbawieniu siebie nie myślący.

Ale często też tak pytają

ludzie wierzący,

bo czują się winni

za grzechy popełnione

choć już odpuszczone

i swoje cierpienia przyjmują

jako dopust,

jako karanie Boże.

Ponieważ wszyscy cierpią,

ludzie grzeszący,

nie grzeszący,

święci, pobożni,

a więc niewinni,

a choroby i dolegliwości,

nikogo nie omijają

z tego wynika,

że cierpienia, które człowieka

nawiedzają,

jakąś wartość inną posiadają.

To jest prawdą.

Charakter hartują,

wewnętrzną dyscyplinę wyzwalają,

tężyznę ducha rodzą

i przez to człowieka doskonalą.

W bólach się rodzi

indywidualna

wielkość człowieka,

jego osobowość,

jego kształt duchowy.

Cóż wiedziałbyś o miłości

gdybyś nie musiał przebaczać.

Cóż wiedziałbyś o cierpliwości

gdybyś krzywd nie doznawał.

Cóż wiedziałbyś o posłuszeństwie

gdyby twój zwierzchnik

przykrych rozkazów nie wydawał.

Cóż wiedziałbyś o czystości

gdybyś przeciwko niej

pokus nie doznawał.

Cóż wiedziałbyś o poddaniu woli Bożej

i ufności

gdybyś na swej drodze życia,

nie zaznał przeciwności?

Tak widzisz, takie doznania,

choć dają ciału cierpienie,

a duszy smutek,

to jednak, rodzą

przedziwny skutek,

bo z przezwyciężeń siebie,

nad nimi panowania,

wewnętrzną radość

w człowieku wyzwalają,

a to już są

duchowe osiągnięcia,

które są dla ciebie świadectwem

pełni człowieczeństwa.

Tak do cierpienia

Chrystus podchodzi.

Do swego krzyża,

do swojej męki.

Bo dzięki Jego ofierze życia,

masz niebo otwarte,

szansę i nadzieję

jego zdobycia.

Człowiek wierzący wpatrzony

we wzór Chrystusa

przyjmuje cierpienie

z pogodą ducha.

Wie, że tym dopełnia

zbawczego dzieła

i pokładane w nim nadzieje

swego Mistrza i Pana,

z wiarą je wypełnia.

- - - - -

Matka w bólu cię rodziła,

wtedy łzy w oczach miała,

ze szczęścia płakała.

Oby widząc cię dorosłym,

dojrzałym, samodzielnym człowiekiem,

nigdy powodu do płaczu nie miała.

- - - - -

0 Comments

Posted on 26 Dec 2016 by jacek