mysli jacka furtiana - do slow Pana

7 Tydzien Wielkanocny - poniedziałek

VII Tydzień Wielkanocny - poniedziałek

J 16,29-33

„Uczniowie rzekli do Jezusa: „Oto teraz mówisz otwarcie i nie opowiadasz żadnej przypowieści. Teraz wiemy, że wszystko wiesz i nie trzeba, aby Cię kto pytał. Dlatego wierzymy, że od Boga wyszedłeś”. Odpowiedział im Jezus: „Teraz wierzycie? Oto nadchodzi godzina, a nawet już nadeszła, że się rozproszycie każdy w swoją stronę, a Mnie zostawicie samego…Miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat”.

Cieszysz się,

gdy wszystko ci się udaje.

śmiejesz się

od ucha do ucha,

gdy ktoś ku temu powód daje.

Zadowolony jesteś z życia,

gdy po twej myśli

a los ci sprzyja.

Masz same pogodne dni,

bez chmur czarnych,

bez wiatru przeciwnego,

niweczącego wysiłek,

zło wróżebnego.

Czyli masz

szczęście w ręku,

a nie tylko

ci się śni.

Masz uśmiech

na swej twarzy,

a nie tylko w sferze marzeń.

Zdrowie ci służy

i chciałbyś

by towarzyszyło ci jak najdłużej.

nic życia ci nie zmąciło,

szczęścia nie odebrało,

tak zawsze było

i bez końca trwało i trwało.

Tryskasz radością, bo wszystko to,

co ją niszczy, odbiera,

do ciebie jeszcze nie zawitało.

Nic nie mąci ci spokoju,

fala zła jeszcze nie dociera.

Ale niech przeciwny wiatr

w ciebie dmuchnie

i ze swą siłą niszczącą dopadnie,

pryśnie życia czar,

będziesz płakał a nie się śmiał.

Słodycz gorycz zastąpi,

radość w smutek obróci,

zasiane zło przyjaciół skłóci,

dla wrogów celem się staniesz.

Przeciwności zaznasz,

a wokół ciebie będący zalęknieni

o własną skórę,

odejdą, opuszczą,

zaprą się, zdradzą

i sam ze swym smutkiem,

ze swym bólem,

ze sercem zranionym zostajesz.

Dobrze,

miło, błogo apostołom było

w towarzystwie Chrystusa,

nauczyciela, cudotwórcy.

spokojnie im się żyło.

Z jego splendoru,

wyrażanego podziwu dla Niego,

i oni korzystali,

byli jego uczniami.

Cieszyli się z każdego cudu

przez Jezusa dokonanego,

którym zadziwiał,

zachwycał.

a każde uzdrowienie

wprawiało w zdumienie.

Wzrastała w nich wiara

w Chrystusa,

jako Mesjasza.

Mieli głębokie przekonanie,

że wielka łaska ich spotkała,

aż przyszło

Nim zauroczenie.

Ale też i próba przyszła

wiary, wierności,

przyjaźni.

A jedność prysła

z podmuchem nienawiści

ku ich Mistrzowi.

Kruchą się okazała

więź miłości.

Wiatr był złowrogi,

śmiercią ziejący.

a ich strach obleciał,

zlęknieni, przestraszeni,

bardzo się bojący.

Najsmutniejsze to,

że od samego początku

Chrystus o tym wiedział:

„rozproszycie się

każdy w swoją stronę,

a Mnie zostawicie samego”.

Te słowa z bólem serca

jako proroctwo

im powiedział.

Przez rozproszenie

swych uczniów,

samotności doznawał.

Nie bolał

nad swym losem,

ale im wszystkim

odwagi dodawał,

bo miłość okazana

w ofierze krzyża zakwitnie

jak wiosną kwiat,

i opuszczającym

Go uczniom powie:

„miejcie odwagę,

Jam zwyciężył świat”.

- - - - -

0 Comments

Posted on 26 Dec 2016 by jacek