mysli jacka furtiana - do slow Pana

7 Tydzień Wielkanocny - czwartek

VII Tydzień Wielkanocny - czwartek

J 17,20-26

„W czasie ostatniej wieczerzy Jezus…modlił się tymi słowami: „Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata.”

Zapewne w twoim życiu

jest człowiek,

którego kochasz

i to kochasz szczerze

z powodów tobie

tylko znanych.

kochasz go serdecznie

ze wspólnej drogi życia

razem przebywanej.

Albo upodobań, pragnień,

dążeń, ideałów, zamiarów,

marzeń, planów,

zainteresowań tych samych.

Z nim dobrze się czujesz,

korzystnie wpływa na ciebie,

z takim się nie nudzisz,

tematów do rozmowy

masz wiele.

z takim czas chwilką się staje.

Spotkanie zadowolenie daje,

przestawanie

pozwala zapomnieć o rozterkach.

z nim zawsze miło i łatwo

zdarzenia wspólnie przeżyte,

razem wspomnieć.

Przy nim smutek znika,

niepokój maleje,

nawet dolegliwość

o sobie znać nie daje.

Tak dobrze ci z człowiekiem,

który wobec ciebie żywi uczucia

podobne do tych,

jakie ty masz

ku niemu w sobie.

A wyraża to jedno

krótkie słowo: miłość,

twoje marzenie,

wielkie jej w tobie pragnienie.

Czy dziwne to,

że apostołowie

Chrystusa pokochali?

Urzekł ich sobą, oczarował,

zachwycił,

do Siebie przekonał,

do Swego posłannictwa.

Ale też przygotował

do uczestnictwa

w trudzie apostołowania

jako owoc swego zaufania.

w ich wiarę i wiedzę

do dawania świadectwa

i nauczania.

Czy dziwne to,

że Chrystus

swych uczniów pokochał?

każdemu z nich

w serce zerknął,

dobrze się przyglądnął

zanim powołał.

Nie patrzył na wiek,

na prace wykonywane,

na środowisko,

na rodziny opuszczane.

Kochał ich,

bo poszli śmiało

za Jego wezwaniem,

zostawili wszystko

ciesząc się powołaniem,

choć nie wiedzieli

co ich spotka,

czego zaznają.

Pokochał ich Chrystus,

bo Jemu bezgranicznie ufają

i miłość braterską

ku sobie mają.

I tak miłość była więzią,

która Chrystusa

ze swymi apostołami zespalała,

apostołów

ze swym Nauczycielem.

Ona była motywacją

ich postępowania,

w przeciwnościach sił dodawała,

wspierała ich odwagę

kiedy wierność powołaniu

ofiary wymagała.

I czy mógł Chrystus?

dla swych apostołów

wierzących w niego,

szczerze kochających go

pragnąć czegoś innego niż to,

co wyraził w modlitwie

do Ojca swego:

„Ojcze chcę, aby także ci,

których Mi dałeś,

byli ze Mną tam,

gdzie Ja jestem”.

Pragnienia Chrystusa znam

i wierz mi,

tak tylko Bóg nagradza

miłość ku sobie.

Nie gwiazdką z nieba,

ale otwiera do nieba drzwi

i tym swą wdzięczność

za miłość człowieka wyraża.

Czyli miłość ku Bogu

życiem potwierdzona

w wieczności zaowocuje

szczęściem,

z którym kochających Chrystusa,

Bóg oczekuje.

- - - - -

Jeżeli w swym życiu doświadczyłeś

tak przeżywanej miłości choć raz,

to zapewne mnie spytasz

j a c k u,

skąd ty to znasz?

skąd o tym wszystkim wiesz?

Odpowiem szczerze.

żyję wśród ludzi, z którymi

mam wspólny ideał życiowy,

również środki do jego realizacji,

to samo życiowe powołanie,

z którymi dzielę życie,

codzienny trud,

a każdy z nas ma swoje,

określone do wypełnienia zadanie.

I to, co najważniejsze,

złączyła nas miłość ku Chrystusowi,

której owocem miłość braterska,

dzięki której oni kochają mnie,

ja, kocham ich też.

- - - - -

0 Comments

Posted on 26 Dec 2016 by jacek