mysli jacka furtiana - do slow Pana

1 Tydzień Zwykły - sobota

I Tydzień Zwykły - sobota

Mk 2,13-17

Mt 9,9-13 – piątek XIII; Łk 5,27-32 – Sb. po Popielcu

„Jezus wyszedł znowu nad jezioro…A przechodząc ujrzał Lewiego, syna Alfeusza, siedzącego w komorze celnej, i rzekł do niego: „Pójdź za Mną”. On wstał i poszedł za Nim. Gdy Jezus siedział w jego domu przy stole, wielu celników i grzeszników siedziało razem z Jezusem..”

Spotykasz księży,

siostry zakonne, zakonników,

w sutanny, w habity

różnych kolorów odzianych.

Ludzi młodych, średnich, starych.

Poważnych, skupionych,

radosnych, dowcipnych, roześmianych.

W kościele, w klasztorze,

w sklepie, na ulicy,

bo nie brak i u nas ludzi powołanych

do stanu kapłańskiego,

życia zakonnego.

Dzięki Bogu, że ich mamy.

Ale nie myśl, że nimi zostali

bo tak sobie ubzdurali,

tak sobie postanowili.

Poszli do seminarium,

do zakonu wstąpili

bo im takie życie

bardzo się spodobało,

pachniało wygodą,

na łatwe wyglądało.

Wykształcenie cenili,

życie bez uciążliwego

bagażu rodziny.

Buzia rumiana,

ręce nie spracowane,

częsta zmiana miejsca

też się podobała.

Gdybyś tak sądził,

byłbyś w wielkim błędzie.

bo czasem to,

co patrzącym z zewnątrz

tak pociągającym się wydaje,

samym powołanym

z czasem ciężarem się staje.

Ale by nim nie było,

ten ktoś,

kto idzie do seminarium,

wybiera życie zakonne,

księdzem zostaje,

musi być i to przez Boga

do takiego życia powołanym.

A co to znaczy?

Jasno, wymownie, obrazowo,

Ewangelia dzisiejsza

tłumaczy.

Przed tym człowiekiem,

staje Chrystus z propozycją,

wyraźnym wezwaniem,

nawet nie zawsze

czeka na odpowiedź,

stawia jakieś pytanie,

mówi krótko „Pójdź za Mną…”

jedno zdanie.

Tak postąpił Chrystus

wobec Lewiego

i innych apostołów,

których imiona jako dwunastu

z Ewangelii znamy.

Czasem inaczej to przebiega.

jeżeli chcesz, to wierz,

ale jest to przedziwny, słyszalny

wewnątrz duszy głos Boga.

Który prosi, przywołuje,

w końcu woła, mówi wyraźnie

jaka ma być życia droga.

I jeżeli słyszący,

w zgodzie ze swym sumieniem

odpowie Bogu „tak”

dając swe przyzwolenie

i pójdzie za tym głosem,

za tym Bożym wezwaniem,

wtedy uwierzy w swoje powołanie.

Jeszcze dodam jako wyjaśnienie

skąd mają tę odwagę,

że z taką śmiałością, z zapałem

tak Bogu ufają,

że całe swe życie w Boże ręce,

w Ojcowskie dłonie składają.

Bo im coś wyjątkowego obiecuje

pod warunkiem,

że będą wierni na jego miarę.

Chrystus powołujący

idzie na przedzie i drogę toruje.

A jeżeli chcesz wiedzieć

jakich? i kogo?

Bóg powołuje,

to tylko spójrz jak plejada kleryków

wychodzi z seminarium.

Jak przystają dziewczyny.

za nimi oczyma wodzą.

jak im się przyglądają.

Urody im nie brakuje.

Czyści i zadbani, pachnący i rumiani

i jeszcze w sobie coś mają,

czym tak bardzo przyciągają,

czego patrzący zazdroszczą,

co to jest? czym imponują?

to na odległość patrzący czują,

nazywają poprawnie,

czystością duszy, spokojem sumienia

to określają.

Jeszcze o czymś wiedzą,

że najczęściej ze swojej maturalnej klasy

to najbardziej zdolni,

rokujący nadzieje,

towarzyscy, lubiani, radośni,

wyróżniani.

Spójrz też na dziewczęta

słyszące słowa powołania,

czujące na sobie wzrok Chrystusa,

pełny nadziei,

że nie odrzucą zaproszenia,

Bożego wezwania.

W stanie zakonnym poświęcą

swe życie Bogu,

a potrzebującym

na co dzień będą mieć

swą pomoc do zaofiarowania.

Patrz na nie jak przywdziewają

habit i welon zakonny,

jak urokiem tryskają,

ile wdzięku mają w sobie.

A wszystko zostawiają

co tobie tak się podoba.

Do czego wzdychasz, o czym marzysz,

wszystko to lekceważą.

Spytasz dlaczego?

Powiem jasno,

by to zaakceptować,

do tego potrzeba wiary,

bez niej nic nie zrozumiesz z tego.

Bo nigdy nie pojmiesz

co to jest powołanie.

Tak spotkanie z Chrystusem

Mateuszowi, Lewiemu

życie zmieniło.

Powołanie go na apostoła,

całe mu wypełniło.

Aby potomni wiarygodne

świadectwo mieli

wszystko co widział,

wszystko co słyszał z ust Chrystusa,

co sam przeżył,

czego osobiście doświadczył,

opisał w swej Ewangelii.

I po nim wiesz,

że Chrystus nie patrzy na wiek,

tylko dobrym musi być człowiek.

pełen wiary, pełen zapału.

Czas zrobi swoje,

Chrystus douczy stopniowo,

z dnia na dzień, pomału

Jak być apostołem,

by apostolski trud

zrodził w wielu wiary cud.

Jeden fakt zastanawia.

Chrystus powoływał na apostołów

ludzi już nie w wieku młodzieńczym.

Jednego Jana takiego miał,

a inni już pracujący.

Rodziny mieli

na utrzymaniu.

Być może, było to bezpieczniejszym,

bo porywy młodości

mieli za sobą

i rozwagą się odznaczali.

To nie znaczy, że dziś

nie ma takich,

którzy już mają wyrobioną pozycję

w społeczeństwie,

konkretny zawód, wykształcenie,

już nie pierwszej młodości,

a odkrywają w sobie

łaskę powołania.

tacy są, choć w mniejszości.

Bo łaską jest powołanie,

czyli Bóg kiedy i komu chce,

według własnego uznania ją daje.

Tak Chrystusowi

nie przeszkadzały celnika Lewiego

od pieniędzy brudne ręce.

Widział w nim duszę apostoła,

umysł zdolny uwierzyć

i kochające serce.

Lewi za otrzymany dar,

za łaskę powołania podziękował.

Przyjęcie

w swym domu Chrystusowi

i zaproszonym gościom

przygotował.

I nieraz

w życiu Chrystusa tak będzie,

że gdy zasiądzie przy stole

padną ważne słowa.

Poruszane będą ważne sprawy.

Będą miały miejsce

ważne wydarzenia

w czasie uczty, przyjęcia,

w czasie jedzenia.

O czym? rozmawiali

Poczytaj,

a w wątpliwości sam już pytaj.

- - - - -

Dla boga powołującego,

ani zawód, ani wiek, nie istotny.

Ważne czy powołany

do wierności zdolny.

- - - - -

Przytrafi ci się w życiu,

że będziesz

wielce się dziwował

kogo? Bóg powołał.

- - - - -

Warto na swej drodze

Chrystusa spotkać.

można z nim

na całe życie pozostać.

- - - - -

Bywa, że z bogiem spotkanie

rodzi powołanie.

- - - - -

0 Comments

Posted on 27 Dec 2016 by jacek