mysli jacka furtiana - do slow Pana

2 Tydzień Zwykły - piątek

II Tydzień Zwykły - piątek

Mk 3,13-19

Mt 10,1-7 – środa XIV; Łk 6,12-19 – wtorek XXIII

„Jezus wyszedł na górę i przywołał do siebie tych, których sam chciał, a oni przyszli do Niego. I ustanowił Dwunastu, aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki…”

Praktyka to znana,

że przez samego mistrza

jakiejś sztuki, zawodu, umiejętności,

liczba uczniów, słuchaczy,

jest określana.

Jeszcze jeden motyw

ważnym się okazuje,

nie ten kto chce uczniem zostanie,

ale tylko ten, kogo nauczyciel

spośród chętnych palcem wskaże,

Sam wybierze

kierując się swoimi kryteriami

innym nieznanymi,

czasem budzące innych zdziwienie,

rodzące pytanie dlaczego na tego?

a nie na innego się decyduje.

Ten fakt

patrzącym z zewnątrz

tajemnicą pozostanie.

I nieraz sam

w życiu się przekonasz,

że o kimś masz odmienne zdanie,

a on mimo to,

będzie zajmował wyjątkową pozycję,

szczególne miejsce,

będzie piastował ważny urząd,

odpowiedzialne stanowisko,

a ty będziesz wielce

temu się dziwował.

Myliłbyś się, gdybyś sądził,

że to dotyczy tylko społeczności

mocno związanej

węzłem przynależności

do kraju, regionu,

mniejszej lub większej miejscowości,

w której istnieją układy

dotyczące stanowisk,

urzędów, godności.

Tak też się dzieje

w obszarze kościoła,

czyli w społeczności wynikłej z wiary,

pośród ludzi wierzących,

gdzie głosem samego Boga,

widzisz ludzi do wiary

jak i do posługi powołanych.

A ty gotów jesteś samemu Bogu

postawić pytanie:

„Czy już mądrzejszych, wymowniejszych,

z lepszych rodzin,

godniejszych, nie było Panie?”

Do takich wniosków chyba skłania,

Ewangelia dzisiaj czytana.

Bo kto? może zrozumieć

dlaczego apostołów?

było dwunastu?

co może pomóc do zrozumienia,

że byli w takim,

a nie, w innym wieku?

o tak zróżnicowanym zawodzie,

miejscu pochodzenia, wiedzy,

życiowego doświadczenia?

Śmiem twierdzić,

znając niektórych życiorysy,

że żaden rabin nie byłby skory przyjąć,

ani jednego z nich

na ucznia do swojej szkoły.

A Chrystus, się odważył.

Nie bał się

ani starszego wieku,

ani werwy młodości.

Wezwał każdego po imieniu.

Jednemu imię zmienił,

innym dwóm dał przydomek,

jakby zażegnać chciał

kim byli w przeszłości.

Z tego wynika, że odpowiedź

na postawione pytania

niemal znamy.

na które po kolei odpowiadamy.

Tak chciał Chrystus,

swoje kryteria miał.

A dlaczego wybiera tych,

tylu i takich,

wiedział sam.

Sam też decyduje

ilu i kogo powoła

do apostołów grona,

czyniąc ich swoimi uczniami.

Sam będzie uczył,

prawdę o sobie przekazywał,

wiarę w nich rozbudzał,

w nadziei,

że przekażą ją wiernie w przyszłości,

będąc jej nauczycielami.

Dwunastu ich chciał

i tylu sam powołał,

by chodząc z Chrystusem mogli

zapamiętać przykład,

który im dawał,

poznawać prawdę,

którą nauczał.

by w przyszłości stać się mogli

wiarygodnymi świadkami.

Dwunastu apostołów

to nie za duża grupa,

ale jak się okaże

miała gorące serca i silnego ducha.

A do samej ich liczby

Chrystus się odniesie,

choć apostołów nie wielu,

ale w nich Jego nadzieja

a jest ich dokładnie tylu,

ile pokoleń Izraela.

- - - - -

Gdy wspólnota mniejsza,

bywa bardziej zgrana.

Tym bardziej to potrzebne,

gdy trud czeka wielki,

a przyszłość nieznana.

- - - - -

Tak już bywa,

że nie ludzi tysiące,

a jedno serce gorące

do Boga porywa.

- - - - -

0 Comments

Posted on 27 Dec 2016 by jacek