mysli jacka furtiana - do slow Pana

4 Tydzień Zwykły - czwartek

IV Tydzień Zwykły - czwartek

Mk 6,7-13

Mt 10,5-14; Mt 10,7-15 – czwartek XIV

Łk 9,1-6 – środa XXV

„Jezus przywołał do siebie Dwunastu i zaczął rozsyłać ich po dwóch. Dał im też władzę nad duchami nieczystymi. I przykazał im, żeby nic z sobą nie brali na drogę…”.

Zapewne wiemy to samo,

podobne mamy doświadczenie,

że w pojedynkę mniej odważni jesteśmy.

Źle się czujemy osamotnieni.

Gdy na okrągło przez dzień cały

cztery ściany mieszkania

przed sobą mamy.

Wtedy jakoś nieswojo,

jakbyśmy czegoś się bali.

gdy jak paluszek goły

sami żeśmy pozostali.

I bywa, że człowiek

przed samotnością ucieka

jak przed wilkiem

tam gdzie są ludzie,

gdzie gwarniej,

gdzie radośniej,

do drugiego człowieka.

Bo jak się jest we dwóch,

to wtedy jest raźniej.

każdy wtedy odważny.

Wtedy każdy zuch.

A gdy jeszcze do tego, ten drugi

mądrzejszy,

żywszy, ruchliwszy, sprytniejszy,

wymowniejszy,

to jest kim się wyręczyć,

o przysługę poprosić,

z kim pogwarzyć, powspominać,

pomarzyć.

Radośniejszy wtedy dzień.

Spokojniejszy sen.

Człowiek staje się śmielszy,

czuje się bezpieczniejszy.

Podobne doświadczenie miał Chrystus,

identyczne spostrzeżenie.

Dlatego postanowił posłać apostołów

do pracy po dwóch.

By nie tylko sprawdzili

swą zdobytą wiedzę,

swe umiejętności,

ale i łatwiejszym było im nauczanie.

By jeden drugiego wspierał

swa radą, zapałem.

By dobry wpływ na drugiego wywierał.

dodawał otuchy, odwagi.

Bo nie wszędzie gdzie pójdą,

z otwartymi rękami będą przyjmowani.

Nie zawsze zaznają uprzejmości.

Stąd potrzeba im hartu ducha,

ale też odwagi, rozwagi,

roztropności, mądrości,

czujności, ostrożności.

Chrystusa pragnieniem było,

by trud apostolskiego nauczania,

słuchający docenili.

A głoszący im Chrystusa z ich łaski,

z ich ofiarności żyli.

Czyli troskę o ich utrzymanie,

Chrystus wiernym powierza,

niech oni mają o nie staranie.

Tym bardziej, że apostołom

nakazuje ograniczyć do minimum

rzeczy osobiste.

By ich przemieszczanie

było łatwiejsze i szybsze.

By wolni od zbytecznego bagażu,

w każdej chwili byli gotowi

wyruszyć w drogę,

podjąć zadanie od razu.

Ale też Chrystus, jakby chciał

się zabezpieczyć.

Mówi im jasno nie łudźcie się,

nie wszyscy wam będą ufać,

wierzyć,

z otwartymi rękami, przyjmować.

Rozsyłanych apostołów ostrzega,

że nigdy nie powinni i nie mogą

zrażać się tymi, którzy drzwi

swych domów

zamykać będą przed nimi.

A jeżeli ich wypraszają,

niech idą dalej.

Niech idą tam,

gdzie ich potrzebują,

gdzie na nich czekają.

Apostołowie posłuszni poszli,

głosili, czego się nauczyli.

Ale to, co słuchających

do uwierzenia skłaniało,

co najbardziej przekonywało,

to ich życie.

Ono apostołów czyniło

godnymi zaufania.

bo wiarygodnymi

świadkami byli.

- - - - -

Z doświadczenia znasz różnicę

między mądrością,

a wiarygodnością.

Mądrość imponuje.

wiarygodność przekonuje.

I twym pragnieniem,

by wiarygodnym był

duszpasterz, kaznodzieja.

- - - - -

0 Comments

Posted on 28 Dec 2016 by jacek