mysli jacka furtiana - do slow Pana

5 Tydzień Zwykły - piątek

V Tydzień Zwykły - piątek

Mk 7,31-37

„Jezus opuścił okolice Tyru i przez Sydon przyszedł nad Jezioro Galilejskie, przemierzając posiadłość Dekapolu. Przyprowadzili Mu głuchoniemego i prosili Go, żeby położył na niego rękę. On wziął go na bok…zaraz otworzyły się jego uszy.”

Widujesz ich na ulicach

naszych wiosek, osiedli, miast.

Choćby za takimi biegli,

nie zawołają na nich,

nie krzykną,

choćby w błoto wleźli.

Głosu z siebie wydobyć nie mogą,

bo każdy z nich jest niemową.

Jakby tego nieszczęścia było mało,

to jeszcze gdy ich zawołają

nie usłyszą,

są głusi, dźwięków nie odbierają.

to głuchoniemi,

tak ich potocznie nazywają.

Ale też prawdą jest,

że między sobą

się porozumiewają

jak i z tymi,

którzy język migowy znają.

Warto widzieć,

jak przestając między sobą

ich ręce stale w ruchu.

palce, jak pałeczki muzykanta,

raz opadają, raz się unoszą,

to wyprostowane, to zgięte,

to w solo, to w duecie,

przy ustach, czole,

uchu, nosie.

Twarze ich radosne, uśmiechnięte,

to zatroskane, smętne.

Tak wymachując rękami

z tańczącymi paluszkami

i znanymi sobie znakami,

wieści o zdarzeniach sobie przekazują.

przeżyciami się dzielą,

uczucia swe wyrażają.

całkiem dobrze się porozumiewają,

miedzy sobą się komunikują.

Mają miejsca

przez siebie ulubione.

Lokale, bary, kawiarnie,

w których się spotykają,

a dzień wolny wypadnie,

że, to ich, stałe miejsce widać.

są jak u siebie.

Słyszeć można tylko kaszel

lub kichnięcie,

podczas gdy oni swymi rękami

dyskutują zawzięcie.

Bywają uśmiechnięci,

radośni i weseli,

a jednak mają świadomość

i zawsze o tym będą wiedzieli,

że brak zdolności słyszenia,

brak możliwości mówienia,

jest tej zdolności brakiem,

czyli ich kalectwem nie łatwym,

do zaakceptowania.

Jest ich brzemieniem do niesienia,

codziennym krzyżem do dźwigania.

Człowieka głuchoniemego

dobrzy ludzie znając jego cierpienia

przyprowadzili do Chrystusa.

A On

słucha ich próśb, patrzy na niego,

wzruszony bierze go na bok,

dobrze mu się przypatruje,

jego ból w sobie czuje.

Zna jego pragnienie z oczu odczytuje.

Wie, że może pomóc i pomoże.

Może uzdrowić i uzdrowi,

posłuży się błotem i swych ust śliną,

które w rękach Chrystusa

lekarstwem uzdrawiającym się staną.

Po jego zastosowaniu dolegliwości

kalectwa miną,

uciążliwości życia ustaną.

„Otwórz się”, Chrystus powiedział.

Te słowa uzdrowiony już usłyszał

i krzyknął z radości.

Chrystus ten okrzyk posłyszał

przyjmując jako dowód wdzięczności

i potwierdzenie uzdrowienia.

A tym,

którzy go przyprowadzili,

też miał coś do powiedzenia:

aby o tym uzdrowieniu nie mówili.

Oni jednak nie wytrzymali.

choć nic nie obiecywali.

Przeciwnie,

wszystkim spotkanym po drodze

opowiadali.

Wdzięczni za cud,

wielkość dzieł bożych rozgłaszali.

- - - - -

W skutkach zbawienną

pomoc bliskich i znajomych

głuchoniememu się okazała.

Gdy prośba o uzdrowienie

została wysłuchana,

przez dotknięcie Chrystusa Pana.

- - - - -

Nie zawsze chory

dzięki twej pomocy cudu dostąpi,

ale o przysłudze nie zapomni.

- - - - -

Głuchoniemych spotykamy.

aby nie słyszeć wulgaryzmów,

sami celowo uszy zatykamy.

- - - - -

Dopiero w starości

będziesz mniej słyszał,

co może czasem być powodem radości.

bo już przed sprośnościami

uszów zatykać

nie będziesz musiał.

- - - - -

0 Comments

Posted on 28 Dec 2016 by jacek