mysli jacka furtiana - do slow Pana

7 Niedziela Zwykła C

VII Niedziela Zwykła C

Łk 6,27-38

„Jezus powiedział do swoich uczniów: „Powiadam wam, którzy słuchacie: Miłujcie waszych nieprzyjaciół; dobrze czyńcie tym, którzy was nienawidzą, błogosławcie tym, i módlcie się za tych, którzy was oczerniają”.

Masz zapewne doświadczenie

z życia rodzinnego, małżeńskiego,

towarzyskiego, koleżeńskiego

i szczerze, potwierdzić możesz,

że nie brakowało ci

i nie brakuje takich ludzi,

od których, jeżeli nie wrogość,

napastliwość, nienawiść,

mściwość, złośliwość,

to brak życzliwości,

usłużności, gestów miłości,

wdzięczności,

najprostszej ludzkiej dobroci,

na odległość się czuje.

Wolałbyś tych ludzi nie widywać,

na swej drodze nie spotykać,

w ich towarzystwie nie przebywać,

z nimi się nie wdawać,

by sobie rąk nie podawać.

Wygodniej, bezpieczniej tobie

z daleka ich omijać,

by sobie się nie kłaniać,

jak najdalej od siebie bywać,

by okazji nie dawać

do niemiłych wspomnień

w przeszłości.

Słów pod swoim adresem słyszanych,

przykrych scen zaistniałych,

które w twym sercu,

twej pamięci jak drzazga

pod paznokciem tkwią.

Zawsze przypominają przykre przeżycie,

z tą osobą,

która przez swe zachowanie, swoje słowa,

dla ciebie, w twojej ocenie

jest złą.

Sam jej widok, sporadyczne

choćby najkrótsze spotkanie z nią,

wywołuje w tobie

niemiłe wspomnienia,

a nie możliwe do zapomnienia.

Bo stały się powodem bólu,

powodem łez,

udręki duszy, cierpienia.

I ten, kto je spowodował,

kto był ich przyczyną,

kto bez danej ku temu okazji,

bez powodu z twojej strony

je wywołał, stał się ich sprawcą;

w twojej pamięci,

w twym sercu staje ci się wrogiem,

nieprzyjacielem, łotrem,

draniem, łajdakiem,

duszy twej gnębicielem, oprawcą.

Takie masz odczucia po krzywdzie.

Doznanej niesprawiedliwości.

Na sam widok, tej osoby,

choćby tylko,

przypadkowo spotkanej,

w tobie krew się burzy,

kipi i wre,

bo jest to silniejsze od tego,

jak zareagujesz?

bo nad tym panujesz,

choć namiętność i gniew,

zemsty chce.

Wszystkie swe odruchy

masz pod kontrolą.

Ale tak odczuwasz,

przy spotkaniu z tą osobą.

Tak serce bolące reaguje,

a zranione tak czuje.

Teraz posłuchaj,

niech ucho twe uważnie wyłapuje

słów kończącego się

kazania „na Górze” samego Chrystusa

i nie komu innemu,

ale tobie skrzywdzonemu,

nakazuje, zachęca,

radzi, proponuje,

coś bardzo trudnego, wymagającego.

Byś jako wierzący,

mimo doznanego bólu,

upokorzenia i przykrości,

którą tak boleśnie,

dotkliwie człowiek odczuwa,

a pamiętając jako doznane zło

i tak je odbiera,

być gotowym do wybaczenia,

darowania każdej krzywdy,

która wobec ciebie

była niesprawiedliwością,

a ty, Bogu ducha winny.

Teraz pomyśl,

czy mając się za wierzącego,

możesz przed Bogiem,

z całą szczerością powiedzieć

w zgodzie ze swym sumieniem,

że wobec człowieka,

ciebie krzywdzącego

stać cię na wybaczenie,

na uśmiech, na podanie ręki.

Pomimo bólu doznanego, odczuwanego

i na bardzo długo w tobie,

w twej pamięci tkwiącego,

raniącego, pozostałego.

Pamiętaj,

choćbyś swą pamięć próbował prać

najnowocześniejszymi środkami,

możesz ostrość jej zmniejszyć,

nieco wybielić wiarą, modlitwą,

upływającym czasem,

nie chemikaliami.

Ale ciebie jako człowieka

nie tak łatwo stać,

by z pamięci doznaną krzywdę wyrzucić,

jej się pozbyć,

na zawsze wymazać, sprać.

Wierz mi, to, niemożliwe

i tak nigdy, się nie stanie.

Ale też wiedz,

że nie na tym polega wybaczenie,

którego istotą jest

nie, zapomnienie,

ale darowanie krzywdy doznanej.

Świadomego odrzucenia,

mściwego postępowania,

przykrych słów, wypominania,

docinania.

Takie ma być twoje wiarą naznaczone,

postępowanie.

Nie policzek wymierzony, mściwość,

a przyjazne ręki podanie.

Ono jest termometrem twojej wiary.

A więc włóż go w swe serce

i patrz uważnie na skalę.

- - - - -

Człowiekowi wierzącemu,

łatwiej przychodzi

wybaczyć krzywdzącemu.

0 Comments

Posted on 28 Dec 2016 by jacek