mysli jacka furtiana - do slow Pana

8 Tydzień Zwykły - czwartek

VIII Tydzień Zwykły - czwartek

Mk 10,46-52

Mt 20,29-34; Łk 18,35-43 – poniedziałek XXXIII

Zobacz także Mt 9,27-31- uzdrowienie dwóch ślepców.

„Gdy Jezus wraz z uczniami i sporym tłumem wychodził z Jerycha, niewidomy żebrak, Bartymeusz, syn Tymeusza, siedział przy drodze.. Ten słysząc, że to jest Jezus z Nazaretu, zaczął wołać: „Jezusie Synu Dawida, ulituj się nade mną”…Jezus mu rzekł: „Idź, twoja wiara cię uzdrowiła”.

Zapewne inaczej

życie człowieka by wyglądało,

gdyby tak na co dzień

cierpienie nie doskwierało.

Gdyby nie dokuczały dolegliwości.

Choroby nie nawiedzały.

Ale życie, jest takie a nie inne.

Towarzyszy mu to wszystko,

o czym mówimy: „ludzka dola”,

ludzkie cierpienie.

W tej rzeszy ludzi cierpiących

zawsze budziły

i budzą współczucie

dzieci chore, cierpiące,

niewinne,

pomocy czekające.

Zdane we wszystkim

tylko na innych.

nie zawsze ludziom

cierpieniem dotkniętym,

zostawionych samym sobie.

Pomimo szczerej chęci,

dobrych serc,

ludzkiej życzliwości,

nie zawsze

można ulżyć w ich chorobie,

poza okazywaną troską,

życzliwością,

pomocą, przysługą,

poświęconym czasie,

bycia przy nich,

uczynną miłością.

Chorób tych lista przeogromna.

wystarczy spojrzeć wokół,

nazwać je,

określić, rzecz trudna,

a czasem niepodobna

nawet próbować.

Bo ważniejszym

człowiekowi pomóc,

jego zdrowie, jego sprawność,

jego życie ratować.

Człowieka nawiedzają

różne choroby.

Dotyczą ciała, duszy,

kończyn, głowy.

dotyczą zmysłów,

narzędzi ludzkiego ciała

do kontaktu ze światem,

jego postrzegania,

dialogu, czucia

doznawania, komunikowania.

Każdy jeden zmysł nieczynny,

zakłóca, paraliżuje

życie człowieka.

Świat dla niego staje się inny,

poznawalność jego ograniczona,

bo jakaś choćby tylko jedna

funkcja upośledzona,

lub całkowicie wyłączona,

chorobą bezpowrotnie uśmiercona,

umiejscawia człowieka

na poboczu ludzkiego życia.

A może, na poboczu drogi,

przy rowie,

jak ten niewidomy z Ewangelii,

któremu nikt nie pomógł

w chorobie.

Ślepotą dotknięty

zdany był na siebie,

nawet gdy wołał o pomoc,

był odepchnięty.

Aż krzyk rozpaczy

owładnął niewidomym.

słysząc o Chrystusie,

przechodzącym uzdrowicielu,

wydał głos tak rozpaczliwy

w brzmieniu,

że aż Chrystus przystanął.

Swym wzrokiem

w niego utkwionym

„co chcesz, abym ci uczynił”

rzucił pytanie,

choć sam znał odpowiedź na nie.

I wyrzekł słowa nadzieją tchnące,

słowa uzdrowienia

wzrok przywracające.

„Przejrzyj, twoja wiara, cię uzdrowiła”.

I został uzdrowionym.

Szczęśliwą, radosną,

dla niewidomego

ta chwila była.

- - - - -

W nieszczęściu, w chorobie,

Chrystusa przywołaj i wiarę miej,

że ci ulży, uzdrowi.

- - - - -

Wielkiej wiary potrzeba,

by uprosić u Boga

daru zdrowia, uzdrowienia.

- - - - -

0 Comments

Posted on 29 Dec 2016 by jacek