mysli jacka furtiana - do slow Pana

12 Tydzień Zwykły - czwartek

XII Tydzień Zwykły - czwartek

Mt 7,21-29

Mt 7,21.24-27 – czwartek I T. Adwentu

Łk 6,43-49 – sobota XXIII

„Jezus powiedział do swoich uczniów: „Nie każdy, który Mi mówi: „ Panie, Panie”, wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie”.

Przemierz Polskę wzdłuż i wszerz

a zobaczysz w niej

wiele kościelnych wież.

To ci coś mówi,

o czymś świadczy,

o czymś przekonuje.

po nich wiesz,

że ludzie którzy je budowali

dali świadectwo

swych przekonań, swej wiary.

Widząc je sądzisz,

że ludzie wokół nich to ludzie wierzący,

w tym kościele ochrzczeni,

do niego uczęszczają,

katolicy praktykujący.

Ale gdy się przyjrzysz

tym ludziom z bliska,

posłyszysz z ich ust przekleństwa,

wulgaryzmy, przezwiska.

twoje mniemanie

o ich wierze pryska.

Bo masz poprawne w tej materii zdanie,

nie Kościół świadczy

o mieszkańców wierze,

ale według niej życie i postępowanie.

Bo łatwo jest wzdychać

i pobożnie mówić: „Panie…Panie…”

Spójrz na mężczyzn, na kobiety,

na chłopców, dziewczęta,

na polską młodzież

nie po to, by wpatrywać się

im w piękne oczy,

czy urokliwą twarz,

a dostrzeżesz niemal na szyi każdego

łańcuszek z krzyżykiem

i przekonanie masz,

że tym znakiem każdy z nich

daje wyraz swej wierze,

a ty uważasz go za wierzącego.

Pomyśl jakby to było ślicznie

gdyby to nie modą

a odznaką wiary było.

Ale gdy te buzie młode i sympatyczne

wulgaryzmami plunęły,

twoje mrzonki o ich wierze,

o religijnych przekonaniach

jak spłoszone ptaki z gniazda,

szybko wyfrunęły.

I znowu przypominasz sobie

trafne Chrystusa powiedzenie,

i to zdanie:

„nie każdy, który mi mówi,

Panie…Panie…”

Ludzi nawiedzają

burze, ulewy, słychać grzmoty,

widać błyskawice.

Pioruny w wieże kościelne,

w drzewa przydrożne,

w domostwa trafiają,

ludzie tym przerażeni

„Chryste panie wołają”.

Przychodzą choroby,

nieszczęśliwe wypadki,

cierpienia, ból, urazy, kalectwa,

bliscy umierają,

i dotknięci tym wszystkim

„rany Boskie” wołają.

A ty słysząc te westchnienia

w ich życiowych doświadczeniach,

i wiedząc jakie jest ich

wiary praktykowanie,

myślisz sobie nieco spóźnione

to wołanie; „Panie…Panie…”

Zapewne i ty w pobliżu siebie

Kościół masz,

jego wieżę widzisz.

A kiedy słyszysz dzwonów dźwięk,

melodię ich na pamięć znasz,

wspomnisz, że może

do Kościoła na ciebie czas.

A może do „Anioł Pański”

wzywa, zachęca,

chwilkę modlitwy doradza.

A może ten głos dzwonów

cię drażni, denerwuje, przeszkadza

i że w ogóle biją,

tylko się dziwisz.

Być może, że nosisz,

łańcuszek z krzyżykiem,

szkaplerzem,

wizerunkiem Matki Boskiej,

z cudownym medalikiem.

czym są dla ciebie? ozdobą?

wyrazem twej wiary?

i czy o niej świadczyć mogą?

Życie nie głaska, nie pieści,

doświadczasz dolegliwości,

chorób, cierpień, przykrości.

otrzymujesz

od swych bliskich smutne wieści.

I wtedy o Bogu sobie przypominasz,

bardzo a bardzo Go potrzebujesz,

jego Imienia po wielekroć razy

wzywasz

by pomógł, ratował, interweniował.

Miłosiernym Ojcem

Boga nazywasz

i wołasz z całych sił,

co tchu stanie „Panie…Panie…”

Zapewniam odezwie się

pod jednym warunkiem,

że twoje głośne, rozpaczliwe wołanie,

nie krzykiem rozpaczy,

nie nagłym w tarapatach

przypomnieniem

sobie o Bogu się stanie,

a twoim jako wierzącego dowodem

zaufania Bogu,

dowodem twej szczerej wiary.

Tak, więc do Boga mów,

do Boga wołaj,

„Panie…Panie…”

i jeśli źródłem tych słów

twe życie z wiary

Bóg usłyszy twe wołanie

i znając trud życia z wiary,

sam nagrodę da za nie.

Chrystusa powiedzenie:

„nie każdy, który mi mówi

Panie…panie”,

dla tych jest ostrzeżeniem,

którzy mówią, że są wierzącymi,

a niepraktykującymi.

- - - - -

Są ludzie żyjący

z dala od Boga,

bez Boga się obywają.

a jak piorun strzeli,

„Rany Boskie”,

„Chryste Panie”

wołają.

Wtedy do wiary się przyznają.

bo w nieszczęściu,

w niepowodzeniu,

w chorobie, w cierpieniu,

Imienia Bożego wzywają.

Boga o pomoc,

o ratunek błagają.

- - - - -

0 Comments

Posted on 30 Dec 2016 by jacek