mysli jacka furtiana - do slow Pana

13 Tydzień Zwykły poniedziałek

XIII Tydzień Zwykły - poniedziałek

Mt 8,18-22

Łk 9,57-62 – środa XXVI

„Gdy Jezus zobaczył tłum dokoła siebie, kazał odpłynąć na drugą stronę, Wtem przystąpił pewien uczony w Piśmie i rzekł do Niego: „Nauczycielu, pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz”. Jezus mu odpowiedział: „Lisy mają nory i ptaki gniazda, lecz Syn człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł wesprzeć”. Ktoś inny spośród uczniów rzekł do Niego: „Panie, pozwól mi najpierw pójść i pogrzebać mojego ojca”. Lecz Jezus mu odpowiedział: „Pójdź za Mną. A zostaw umarłym grzebanie umarłych.”

Choćby ci się podobał i pociągał

swą wyjątkowością

kapłański, zakonny stan

i było twym marzeniem

w nim żyć i pracować,

to jednak do tego stanu

Chrystus powołuje sam.

Choćby nie wiem jak

do niego cię ciągnęło

i swą tajemniczością

ciebie oczarował.

A dzieje się chyba tak,

bo to winnica Pana.

Każda latorośl w niej

przez Niego jest wybrana.

Chrystus krzewem winnym

i życiodajne soki Jego są życiem

i siłą działania

każdego powołanego.

I chyba wiem skąd wypływają

twoje marzenia.

To świadomość,

że każdy w stanie tym

Chrystusa ma za Mistrza,

na co dzień za przyjaciela.

O przyjaźń tę On sam zabiegał,

On sam zaproponował.

Uwidocznił ją w tym,

że na dowód jej

swą Boską dłoń podał,

dopuścił do zażyłości ze sobą.

I chyba też wiem dlaczego ?

Ty, z dala patrząc na stan ten,

masz powód do zazdrości.

Bo patrząc z pewnej odległości

sądzisz,

że nie ma w nim żadnych trosk

ani trudności.

Z nich nie uwolni

powołanego nawet Pan,

bo uwolnić nie może.

Wpływają

z jego człowieczeństwa, z namiętności,

które są jemu źródłem

ludzkich słabości.

A na wodzy utrzymać może

tylko dzięki modlitwie,

dzięki łasce Bożej.

I nie myśl też, że Chrystus

Boską mocą swą odepchnie w dal,

losu przeciwności.

Nie dopuści burzliwych fal

ludzkiej złośliwości.

Że ustrzeże od ludzi złych,

nienawiści, wrogości.

Da ci tylko zapewnienie

o bliskości swej,

ofiarując swą pomoc,

byś korzystając z łaski tej

przetrwał nawałnic noc.

Jeżeli zazdrosnym okiem

patrzysz z dala

na to towarzystwo,

to bardzo dobrze.

Przyjdź, przyjrzyj się od środka,

więc z bliska

i pobądź choć jakiś czas,

ale pod warunkiem,

że zostawisz wszystko.

Najpierw to,

że od pierwszego dnia

już nigdy nie będziesz

sam o sobie decydował.

zrobią to za ciebie inni.

T ty będziesz od tego,

byś ich wolę wykonał.

Ale na twą pociechę

powiem ci coś,

co trudno ci nawet wyobrazić sobie.

Powołany wierzy,

co więcej jest przekonany,

a nawet wie,

że to, czego od niego żądają

jest wolą Jego Mistrza i Pana,

czyli Bóg tak chce.

Jeżeli na to cię stać

należy ci się pochwała.

Ale powiem ci szczerze,

nie czaruj mnie

i ty nie łudź się,

to tak uroczo i pięknie

wygląda z dala.

Potem wyrzec się trzeba

jeszcze tego,

do czegoś jest stworzony,

pozostawić rodzinny dom,

własnego gniazda nie założyć,

zawierzając się łasce nieba

i czasem iść daleko stąd

w obce strony,

stale żyjąc wśród innych.

Nie będziesz żył w samotności,

to jednak całe swe życie sam.

To będzie źródłem

twych osobistych trudności.

Bez własnych dzieci,

bez dobrej matki dla nich,

kochanej, kochającej żony.

a trudność

jeszcze i ta dotykać będzie i ciebie,

bo ludzka podejrzliwość

niezmiennie trwa

pod adresem mówiących

o życiu w czystości.

Węszyć będą nawet cień zła,

dopatrywać się twej niewierności.

Tym nie zrażaj się,

bo tak być już musi.

Kiedy szatan kusi ich,

sądzą, że ciebie już skusił.

Bo też i tak jest,

że ci którzy mają brudne ręce,

zawsze od innych

czystych wymagają.

I najczęściej jeszcze tak,

że ci, którzy tkwią w zmysłowości

nie będą dowierzać nikomu

w zachowaniu czystości.

Mocą i siłą

w życiu powołanego

jest świadomość bycia świadkiem

i dzięki łasce Mistrza swego

iść ze skarbem wiary

do ludu Bożego.

Dając go czystym sercem,

czystym wzrokiem,

czystymi rękami,

ufając w pomoc jego.

Apostoł wie jaka jest cena

jego powołania.

Pozostanie w nim dozgonnie

pożądliwość ciała

jak kolec, jak cierń,

który będzie dotkliwie uwierać,

by Bogu zawierzając się,

żyjąc z Nim w przyjaźni,

Jego pomocy się spodziewać.

Bóg nie zostawi go

bez wsparcia swojego,

jeżeli nie zaprzepaści wiary

i ducha Bożego

i zawsze będzie miał

kontakt z Nim serdeczny,

przez miłość swą

do Serca Jezusowego.

- - - - -

0 Comments

Posted on 30 Dec 2016 by jacek