mysli jacka furtiana - do slow Pana

18 Tydzień Zwykły - poniedziałek (2)

XVIII Tydzień Zwykły - poniedziałek (2)

Mt 14,13-21

Mt 15, 29-37 – środa I T. Adwentu

Mk 6,34-44 – 8 stycznia; Mk 8,1-10 – sobota V

Łk 9,10-17; J 6,1-15 – Piątek II T. Wlkn

„…Jezus oddalił się stamtąd…lecz tłumy zwiedziały się o tym i z miast poszły za Nim pieszo…zlitował się nad nimi i uzdrowił ich chorych. A gdy nastał wieczór, przystąpili do Niego uczniowie i rzekli: „Miejsce to jest puste i pora już spóźniona. Każ więc rozejść się tłumom; niech idą do wsi i zakupią sobie żywności”. Lecz Jezus im odpowiedział: „Nie potrzebują odchodzić, wy dajcie im jeść”. Odpowiedzieli Mu: „Nie mamy tu nic oprócz pięciu chlebów i dwóch ryb”. On rzekł przynieście Mi je tutaj”. Kazał tłumom usiąść na trawie, następnie wziął te pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo odmówił błogosławieństwo… i jedli do sytości…”

Szukają i ciebie.

Szukają gdy ciebie potrzebują

i nadzieję mają,

że pomożesz, naprawisz,

z kłopotów wybawisz,

ulgę przyniesiesz,

dobrym słowem obdarzysz.

Wtedy, zawsze cię znajdą.

a gdy dopadną

zasypią prośbami,

swymi problemami,

bolączkami, dolegliwościami,

ludzkimi sprawami.

Wysłuchasz, zadumasz się,

spoważniejesz, zastanowisz

i się wzruszysz

ale i głową ruszysz

by sprostać życzeniom,

prośbom, wierzącym w ciebie,

w twe możliwości,

wyjątkowe zdolności.

Nie odmówisz,

nie odeślesz z kwitkiem,

będziesz chciał pomóc, zaradzić

i to zrobisz proszącym,

możliwie wszystkim.

A dlaczego tak postąpisz?

Bo że możesz pomóc w to nie wątpisz.

ale też widzisz bezsilność,

niemoc, proszących.

Patrz jak wiara

w twe możliwości

pobudza do działania,

do uczynności.

Patrz jak ufność

w tobie pokładana

dobrem innych obdarza.

do czynienia dobra nakłania.

Patrz jak miłość bliźniego

może zaradzić troskom,

potrzebom drugiego.

Słyszałeś z Ewangelii,

że wielki tłum Chrystusa szukał,

potrzebował Jego cudownej

mocy uzdrawiającej.

Do Jego bóstwa apelował,

do serca wrażliwego pukał.

Kiedy Chrystusa zobaczyli

w pobliżu Jeziora Galilejskiego

kroku przyspieszyli.

By znaleźć miejsce

jak najbliżej Niego.

Co mówił słuchali,

nie wszystko rozumieli,

bardziej byli zajęci swymi chorymi,

których przynieśli.

Swym zmęczeniem,

chorych dolegliwościami

i umęczonymi, cierpiącymi ciałami.

Chrystus przestał nauczać.

Swym wzrokiem

obejmuje zgromadzonych.

widzi znużenie u zdrowych,

cierpienie u chorych.

Dostrzega ich głód,

ich pragnienie

i tak po bożemu

zaradza potrzebie.

Apostołowie widząc

nadchodzący zmierzch,

chcieli by zgromadzeni

rozeszli się

wracając do swych domów.

Chrystus wiedział o długości drogi

i postanawia dać im jeść

zanim się rozejdą,

by w drodze nie ustali.

Wie od uczniów,

że pięć chlebów i dwie ryby,

które mają to kropla

w morzu potrzeb,

tym nie nakarmią.

Wziął je w swe dłonie,

spojrzał w niebo,

odmówił błogosławieństwo,

połamał chleby,

dał je uczniom,

uczniowie tłumom.

Każdy dostawał ile chciał,

stosownie do potrzeby.

I wnet się spostrzegli,

że są świadkami cudu

i rozmnożony cudowny chleb

jedli do sytości

i ryby tyle ile chcieli.

Ten dzień zapamiętają.

Bo otrzymali to, po co przyszli.

Wracali zdrowi.

Otrzymali to,

czego wcale się nie spodziewali.

byli chlebem

i rybą nakarmieni

choć o to nie prosili,

tego nie oczekiwali.

Przez to cudowne

rozmnożenie chleba,

nakarmienie ludzi tysiące,

pragnieniem Chrystusa było,

by, kiedy w Wielki Czwartek,

w Wieczerniku,

ustanowi Eucharystię

i pod postacią chleba

na zawsze pozostanie,

tak samo uwierzyli,

że to uczynić może,

że w tym chlebie jest On,

i nie było wątpiących.

- - - - -

Wokół Chrystusa tłumy się zbierały.

na czynione znaki i cuda czekały.

Na uzdrowienie i nasycenie

chlebem pachnący niebem.

- - - - -

0 Comments

Posted on 31 Dec 2016 by jacek