mysli jacka furtiana - do slow Pana

19 Niedziela Zwykła A

XIX Niedziela Zwykła A

Mt 14,22-33

„Lecz o czwartej straży nocnej przyszedł do nich, krocząc po jeziorze. Uczniowie, zobaczywszy Go kroczącego po jeziorze, zlękli się myśląc, że to zjawa, i ze strachu krzyknęli. Jezus zaraz przemówił do nich: „Odwagi, Ja jestem, nie bójcie się”. Na to odezwał się Piotr: „Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie do wodzie”. A On rzekł: „Przyjdź”. Piotr wyszedł z łodzi i krocząc po wodzie przyszedł do Jezusa. Lecz na widok silnego wiatru uląkł się i gdy zaczął tonąć, krzyknął: „Panie, ratuj mnie”. Jezus natychmiast wyciągnął rękę i chwycił go mówiąc: „Czemu zwątpiłeś, małej wiary?” Gdy wsiedli do łodzi, wiatr się uciszył. Ci zaś, którzy byli w łodzi, upadli przed Nim, mówiąc: „Prawdziwie jesteś Synem Bożym”.

Zapewne masz ludzi, których kochasz,

którym wierzysz, którym ufasz.

I tylko cieszyć się wypada

jeżeli odpowiedzią ich jest miłość, wierność.

nigdy nie dali powodu do rozczarowania.

Ale też wiesz,

że są obok ciebie, którzy do kogoś

zaufanie stracili, na kimś się zawiedli.

Pretensje mają do samych siebie,

że tak łatwo zawierzyli

a spokojne życie wiedli.

Wtedy mówisz o utracie zaufania,

o łatwowierności,

bo kiedy potrzebowali oparcia,

wyciągnęli rękę do podania

pragnąc pomocy, nie spotkali jej,

mimo piętrzących się

życiowych trudności.

Prawdą jest, że człowiek zawiedzie człowieka

mimo okazywanej życzliwości,

choć ten go potrzebuje i czeka

na dobre słowo, przyjazny gest, podanie ręki

a ktoś to lekceważy, ignoruje.

Wtedy człowiek tak doświadczony

a w Boga wierzący

do wniosku powoli dochodzi,

że tylko jeden jedyny Bóg nie zawodzi.

Żyjąc wśród ludzi zapewne spotkałeś

i takich, którzy do boga pretensje mają,

że nie wysłuchał, nie przyszedł z pomocą.

Wtedy wrażenie miałeś,

że oni tylko gdy trwoga o Bogu pamiętają.

Wiedziałeś, że tym powiększają

grono tych, którzy ufać przestali,

od Boga się oddalają.

Ale przyczyna żalu jest w nich,

bo fałszywy i uproszczony obraz

Boga mają.

W Nim widzą osobisty pożytek,

pomoc, obronę.

Bóg gwarantem ma im być

bezpieczeństwa, powodzenia

skoro wierzą i w Nim ich nadzieja.

Ma pomagać bo wypełniają przykazania,

do kościoła chodzą,

postów przestrzegają.

czyli, według nich,

za takie postępowanie przysługuje im

szczególna pomoc, Boska opieka

nawet wtedy gdy sami lekkomyślnie

w niebezpieczeństwo się pchają.

Spójrz na Piotra w dzisiejszej Ewangelii

widzącego Chrystusa idącego po wodzie.

Zanim wyskoczył z łodzi

na wzburzonym jeziorze

zapytał Go czy może przyjść do Niego.

a kiedy się przestraszył

fali pędzonej wiatrem zląkł się.

Chrystus podał mu rękę,

wyratował, tym go ocalił.

Umiej skorzystać z tego przykładu.

nie pchaj się w trudności, kłopoty.

Bo pomimo dobrego układu z Bogiem,

nie zawsze cudu doznasz.

Wtedy nie miej do Boga pretensji od razu.

Uczy życie, doświadczenie,

że ludzi pobożnych, cnotliwych, świętych

nie omijają trudności, choroby, cierpienie.

Przeciwnie choć dokuczliwe,

przeciągają się w czasie,

wymagają zdania na drugich,

pomagają w zawierzeniu Bogu,

w dochodzeniu do świętości.

Tak różnie, ludzie tej samej wiary

w tego samego Boga,

znając te same prawdy,

uznając te same zasady,

z czasem jak wędrowcy, podróżni,

zmęczeni bywają drogą.

Niektórzy widząc przeszkody,

stromość drogi,

i jeszcze na niej ciernie, kamienie,

do osiągnięcia celu zniechęceni.

Nie dołączaj do takich.

Idź drogą tobie wyznaczoną

z żywą wiarą,

ze szczerym oddaniem się Bogu.

A w Nim pokładane nadzieje

szczęśliwą wieczność przyniosą,

nie zawiodą.

- - - - -

0 Comments

Posted on 01 Jan 2017 by jacek