mysli jacka furtiana - do slow Pana

20 Niedziela Zwykła A 2

XX Niedziela Zwykła A (2)

Mt 15,21-28

Mt 15,21-28 – środa XVIII

„Jezus podążył w stronę Tyru i Sydonu. A oto kobieta kananejka wyszedłszy z tamtych stron wołała: „Ulituj się nade mną, Panie Synu Dawida! Moja córka jest ciężko dręczona przez złego ducha”…Zbliżyli się do Niego uczniowie i prosili: „Odpraw ją, bo krzyczy za nami”. A ona przyszła, upadła przed Nim i prosiła. On jednak odparł; „Niedobrze jest zabrać chleb dzieciom a rzucić psom”.

Wielu ludzi znasz,

choć dla ciebie dobrzy, mili, uczynni,

to nie wszystkich za przyjaciół masz,

krąg ich zawężony,

bo wybierasz ich ze względu

na jakąś cechę, przymiot,

odpowiadający ci charakter określony.

Tak postępujesz, inni podobnie czynią.

Bo przyjaciela

wyjątkową miłością darzysz,

wierzysz mu, ufasz,

zawsze możesz liczyć na niego,

choć cieszysz się własną rodziną

to w nim masz oparcie,

jeśli w życiu spotka cię coś niedobrego.

Spójrz na świat, jak wiele narodów

na nim żyje,

każdy z nich na nim miejsce znajduje,

każdy z nich w coś wierzy,

ma swą religię,

wierzy w jednego Boga

albo w bóstwa lub wielu bogów.

Zdarzyło się to dawno temu.

Bóg wybrał dla siebie jeden naród

koczujący na terenie

dzisiejszej Palestyny.

Naród nie największy, nie najlepszy,

nie najbardziej,

kulturowo rozwinięty.

Powołaniem jego będzie przenieść

jak pochodnię,

przez zalewające całą ziemię

morze pogaństwa

i przekazać potomności

prawidłową ideę jednego

prawdziwego Boga

i obietnicę

mającego przyjść w przyszłości

Mesjasza.

Dzieje tego narodu różnie

będą wyglądać.

Jego historia burzliwie

się potoczy.

Często niewierny,

w grzechach brnący,

będzie powracać do Boga.

Pomimo przywódców, królów,

nagannie, grzesznie, postępujących,

czyli wobec swego boga

niewierności

to jednak naród wybrany ocali to,

co było sensem jego istnienia,

treścią jego historii, wiarę w Jahwe,

Stwórcę nieba i ziemi

oraz tęsknotę za Tym, który ma przyjść,

Zbawicielem ludzkości.

Kiedy Chrystus przyjdzie na świat

Izrael będzie w kolejnym dołku

swojej historii,

w okowach niewoli.

Rozbity

przez zwalczające się stronnictwa,

łudzących siebie i innych

dymną zasłoną prawowierności

wierzy niezmiennie w jednego Boga,

ale religia jego uległa wpływom,

została skażona

a wizja mającego przyjść Mesjasza,

wykoślawiona,

nie do poznania zmieniona.

Pomimo wszystko

tak wielu w swym postępowaniu

wobec Boga niewierności,

jest narodem wybranym,

nosicielem obietnic Bożych.

Narzędziem, którym Opatrzność

posługiwała się przez tysiące lat

dla urzeczywistnienia wielkiego planu,

przywrócenia Bogu całej ludzkości.

Przyjście na świat Mesjasza

w osobie Chrystusa,

narodzonego z Maryi Dziewicy

jest kolejną, ostatnią szansą

narodowi wybranemu daną

by pozostał wierny

swemu powołaniu.

Chrystus zostaje posłany nie wyłącznie,

ale przede wszystkim do tych ludzi

dostępujących zaszczytu, uprzywilejowania.

Niestety i dziś niewiernych,

„do owiec, z domu Izraela,

które zaginęły”.

Taki plan wobec tego narodu

miał Bóg a „dlaczego”?

Nie nam zadawać pytania

z tego zapatrzenia w ten naród

i jego wybrania.

Chrystus jest świadomy

swego posłannictwa, zadania,

które ma do wykonania

wyznaczonego przez Opatrzność,

i Jemu pozostanie wiernym.

Będzie działał na terytorium Izraela.

ta działalność za cel będzie miała

zgromadzić wokół siebie tych,

którzy w tym narodzie są gotowi

wyjść naprzeciw Bożym obietnicom,

ale też oczekiwaniom i żądaniom.

Bóg w dalszym ciągu pragnie

przez ten naród udzielić swych darów

całemu światu.

„Zbawienie, bierze początek, od żydów”,

tak Chrystus powiedział

do samarytanki w Sychar.

Czas na to ma bardzo krótki,

trzy lata,

wykorzystać je musi maksymalnie,

nie oszczędza siebie,

głosi, przepowiada

nadejście królestwa Bożego

i nawołuje do zmiany życia.

Takiemu zapracowanemu

na drodze staje kobieta „syrofenicjanka”,

Ewangelista napisze jaśniej:

„poganka”.

Musiała o Chrystusie wiele słyszeć

skoro tak serdecznie z wiarą błagała:

„ulituj się, nade mną,

panie synu Dawida,

moja córka jest ciężko dręczona

przez złego ducha”.

W swej prośbie jest natarczywa,

swym krzykiem zwraca uwagę

przechodniów na siebie,

„zawraca głowę, chrystusowi”

tak myśleli apostołowie.

Pragnęli by Chrystus ją odprawił.

Zapewne przez to chcieli

by uczynił zadość jej prośbie,

z cierpień matkę wybawił.

Chrystus stanowczo odmawia.

„Jestem posłany, tylko do owiec,

które poginęły z domu Izraela”.

To jednak kobieta zabiega

Chrystusowi drogę,

pada na kolana i woła:

„Panie, dopomóż mi”.

Wtedy Chrystus wypowiada

szokujące zdanie:

„Niedobrze jest zabrać chleb dzieciom

i rzucić psom”.

Tym pogardliwym określeniem,

ówcześnie nazywano pogan.

Chrystus wie, że jego misja

będzie trwać bardzo krótko,

nie obdzieli sobą wszystkich

choćby chciał.

Jego troską najnieszczęśliwsi.

Nie są nimi wcale poganie,

są daleko od boga,

ale ich postawa nie jest

przez nich zawiniona.

Żyjąc uczciwie, idąc za światłem

naturalnego rozumu

i głosem sumienia

mają i oni szansę zbawienia.

Gorzej jest z owcami,

które uciekły z owczarni.

„Pies” jakoś sobie poradzi,

ale „owca” opieki pozbawiona

zginie zagubiona.

Tym owcom zagubionym

w pierwszej kolejności

trzeba nieść pomoc.

a to wymaga czasu i troskliwości.

Prosząca kobieta

za wygraną nie daje,

prosi, w naleganiach nie ustaje.

Chrystus kapituluje:

„O niewiasto, wielka jest, twoja wiara,

jak chcesz, niech ci się stanie”.

Być może to zdarzenie,

a więc fakt uzdrowienia córki poganki,

zadecyduje,

że apostołowie z wieścią o Chrystusie,

z Dobrą Nowiną

pójdą z Palestyny w szeroki świat.

W sercu z wielką nadzieją,

że przez ich nauczanie,

inne narody Boga poznają,

w Niego uwierzą

i tak jak oni pokochają.

Tak zrobili, poszli i głosili

i do ciebie prawda ta dotarła.

a jaki wpływ?

na życie twe wywarła?

- - - - -

0 Comments

Posted on 01 Jan 2017 by jacek