mysli jacka furtiana - do slow Pana

20 Niedziela Zwykła C

XX Niedziela Zwykła C

Łk 12,49-57

Łk 12,49-52 – czwartek XXIX

„Jezus powiedział do swoich uczniów: „Przyszedłem ogień rzucić na ziemię i jakże bardzo pragnę, żeby on już zapłonął”.

Choć czasem bywają nie do spełnienia,

to jednak masz wielkie,

o których mówisz ciche,

z którymi nikomu się nie zdradzasz,

nawet kochanej najbliższej osobie,

swoje skryte pragnienia.

Towarzyszą ci cały czas.

Bo gdy jedno się ziści, inne przychodzi.

W sercu, w umyśle się rodzi

ale i przyśni.

Pożyteczne, bo mobilizują do działania,

niebezpieczne, kiedy ryzyko wielkie

ich spełnień zapowiada.

Z nimi żyjesz.

Twe wysiłki, twe starania,

wszystkie zmierzają do ich realizacji,

choć wyrzeczeń

i poświęcenia wymagają.

Różnej są natury.

Tak jak człowiek złożony z duszy i z ciała.

Tak chciałby zdrowia, pomyślności,

powodzenia, dostatku,

albo też postępu duchowego,

cnót, życia w łasce,

z Bogiem przyjaźni, zbawienia,

szczęśliwej wieczności.

Człowiek wierzący pragnie mieć

wystarczającą ilość dóbr,

jako warunek godziwego życia.

Pragnie też kimś być,

w sensie wartości ducha.

Bo w to, co wierzy

jest najważniejszą, największą

dla niego wartością do osiągnięcia,

do zdobycia.

Z Ewangelii wiesz jakie pragnienie

Chrystus żywił w sobie,

a wyjawił

swym uczniom, mnie i tobie.

Nie pragnął powodzenia,

długiego życia, pomyślności.

Takich pragnień nie żywił

dotyczących doczesności.

Mówił o innych,

gorąco pragnął by w Niego uwierzyli,

by każdy kto Jego widzi,

Ojca widział.

By uczniowie jedno stanowili,

żyli w miłości wzajemnej,

w Jego pomoc, w stałą obecność wierzyli.

I to, w którym wyjawił

swe posłannictwo wobec świata

dar, z którym przyszedł.

Dla człowieka jest propozycją

szczęśliwej wieczności,

pod warunkiem, że podejmie

i roznieci w sobie pragnienie

poznania Boga, jako ognia miłości.

„Przyszedłem ogień rzucić na ziemię,

i jakże bardzo pragnę

żeby on już zapłonął”.

Pragnieniem, gorącą prośbą,

serdecznym życzeniem Chrystusa było,

by ogień miłości, który przyniósł

na świat ludzkości,

rozpalił serca, rozniecił umysły,

by wreszcie nastały i przyszły

takie czasy, kiedy cała ludzkość

poczuje się jedną wielką rodziną,

a waśnie i spory, kłótnie i niesnaski,

pożogi i wojny bezpowrotnie miną.

Kiedy człowiek drugiemu człowiekowi

będzie bratem a nie wrogiem,

nie wilkiem, zabójcą, katem.

- - - - -

Miłość ma naturę ognia,

kogo ogarnie

ten jej żaru dozna.

- - - - -

0 Comments

Posted on 01 Jan 2017 by jacek