mysli jacka furtiana - do slow Pana

20 Tydzień Zwykły - wtorek

XX Tydzień Zwykły - wtorek

Mt 19,23-30

Mk 10,28-31 – wtorek VIII; Łk 18,24-30

„Jezus powiedział do swoich uczniów: „Zaprawdę powiadam wam; Bogaty z trudnością wejdzie do królestwa niebieskiego…Wtedy Piotr rzekł do Niego: „Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą, cóż więc otrzymamy?

W apostolskiej posłudze

duszpasterza kapłana

gdy jego dzień wypełniony pracą

od wczesnego rana

i temu posługiwaniu

w kościele, w szkole, w kancelarii,

nie szczędzi siebie

pracując ofiarnie,

a przyjdzie zmęczenie, niepowodzenie,

odczuje ciężar

kapłańskiego powołania,

skłonny jest do zadania

tego samego co Piotr pytania:

„cóż więc otrzymam?”

Odpowiedź Chrystusa na pamięć zna,

miał ją przed oczyma na początku drogi

swego powołania.

I dobrze gdy ją przywoła

w chwilach znużenia, wyczerpania.

Wszak te słowa są obietnicą Chrystusa,

a kiedyś były mu motywacją

pójścia za Jego głosem, motywacją działania,

obiecaną nagrodą

po „ukończonym biegu” do otrzymania..

Dla wiernych sprawdzianem

autentycznego powołania,

gdy kapłan ich duszpasterz w swym życiu,

postępowaniu, odnoszeniu się do wiernych

pachnie cnotą, stoi na wysokości

swego zadania.

Swą pobożnością, dobrocią, życzliwością

świadczy o radości ze swego powołania.

Do każdej posługi, o każdym czasie

skory i chętny, zawsze gotowy.

Jego dom szeroko otwarty o każdej porze,

zawsze wszystkim dostępny.

Kapłan wie, że jego siłą Eucharystia,

którą sprawuje,

i Chrystus, którego Ciało

sam spożywa i innym podaje.

Sakrament pojednania,

w którym w imię Chrystusa

rozgrzeszenia udziela,

i sam korzystając z niego

liczy szczerze na nie.

Modlitwa jego żywą więzią z Bogiem,

którą sam innym zaleca i proponuje

dając jej przykład i czasu na nią nie żałuje.

I tak, jak modlitwa jest fundamentem

jego powołania,

tak i siłą jego duszpasterskiego

posługiwania.

Bez niej nie sposób sprostać

mnogości obowiązków i wielkości trudów,

jako owocu posługi kapłana.

By z łaską Pana, z radością w duszy,

z uśmiechem na ustach

i z sercem na dłoni

zawsze być chętnym, zawsze gotowym

każdego przyjąć, wysłuchać

ale i pocieszyć i ból ukoić.

Piotr wiedział, co zostawił,

z czego zrezygnował,

co tak wspaniałomyślnie

Chrystusowi ofiarował.

Ile trudu i wysiłku włożył.

Wszystko to dodał, pomnożył,

z namysłem podsumował, skalkulował

i dlatego to pytanie

tak sformułował:

„Oto my opuściliśmy wszystko,

cóż więc otrzymamy?”

Chciał po prostu wiedzieć,

czy ten jego włożony trud się opłaci,

jak za to wszystko Pan odpłaci.

Chrystus Piotra uspokoił.

Odpowiedź dał wyczerpującą.

Nią Piotra zadowolił.

Ale od niego jak i innych powołanych

wymaga wyrzeczeń, apostolskiego trudu,

ofiarności, cierpliwości.

A nagrodę, którą obiecał

w części otrzymają tu,

a resztę w wieczności.

- - - - -

Kapłan na tyle ma wiary,

że nigdy w to nie wątpi,

choć posługa nie szczędzi mu przykrości,

za to Bóg nagrody nie poskąpi.

- - - - -

0 Comments

Posted on 01 Jan 2017 by jacek