mysli jacka furtiana - do slow Pana

20 Tydzień Zwykły - środa

XX Tydzień Zwykły - środa

Mt 20,1-16

„ Jezus powiedział swoim uczniom następująca przypowieść; „Królestwo niebieskie podobne jest do gospodarza, który wyszedł wczesnym rankiem aby nająć robotników do swej winnicy. Umówił się z robotnikami o denara za dzień i posłał ich do winnicy…”

Spójrz na kraje, kontynenty,

świat cały,

który kurczyć się wydaje.

Staje się taki mały.

A dojrzysz przeróżne religie, wyznania,

wielorakie sposoby oddawania

czci bogom, bóstwom, siłom przyrody.

Ich wyobrażenia przedstawiane

w kamieniu, w drzewie,

bo człowiek zawsze wierzył,

że życie którym się cieszy

jest darem istoty wyższej

i oddawać jej cześć czuł potrzebę.

Wznosił świątynie, miejsca kultu

by w nich ofiary składać,

upraszać łaski, zapewnić sobie

przychylność bogów,

o siły, zdrowie, o urodzaje błagać.

Świątynie zapachem kadzideł,

tlących się trociczek wypełnione,

świadectwem wiary i nadziei,

że ofiary i dary przyniesione

zostaną przyjęte,

a modlitwy i prośby spełnione.

Patrząc na te religie, wyznania,

pytamy dlaczego?

na obszarze tak małym w Palestynie

Bóg objawił siebie

i możliwość poznania Boga,

w osobie Chrystusa

dał człowiekowi w darze.

To doświadczenie nas uczy,

że Bóg sam łaskę wiary człowiekowi daje

w różnym jego wieku, w różnym stanie

zapraszając do niej,

na drodze przed nim staje,

do pójścia ze sobą proponuje,

godziwą zapłatę obiecuje

i danego słowa dotrzymuje.

Są ludzie wierzący, którzy wiarę

z mlekiem matki wyssali,

w niej wzrastali, żyli i w niej wytrwali.

Są ludzie, którzy na łaskę Bożą

długo czekali,

którzy z odpowiedzią zwlekali,

od niej odeszli, lub świadomie

z niej zrezygnowali.

Są i tacy, którzy doznając

wewnętrznej potrzeby,

tęsknoty umysłu, serca i duszy

Boga szukali aż Go znaleźli,

spotkawszy ukochali.

I tacy, którzy człowieka dobrego,

miłosiernego spotkali.

W nim dojrzeli Boga

przez niego działającego

i poszli jego śladami.

Są i ludzie, którzy mają wiarę Pawłową,

kiedy Bóg koniowi nogę podstawił,

jeźdźca z konia zwalił,

oczy mu zamknął ślepotą,

by dojrzał z jakim uporem, z jaką głupotą,

sam bez wiary niszczył wierzących,

by potem stać się jej pochodnią

i iść do narodów,

na słowa prawdy czekających.

Są ludzie, którzy przez życie swe całe

za Bogiem nie tęsknili.

Boga nie potrzebowali.

Bóg był im kagańcem na ich poczynania.

Dopiero w momencie

ze światem rozstania odczuli lęk,

udrękę wyrzutów sumienia.

Miłosierny Bóg dał czas

i podał swą rękę.

W różnych miejscach, w różnym czasie,

Bóg przychodzi ze swą łaską.

Można ją przyjąć, odrzucić.

Ale przyjąwszy ją, wiedz,

trzeba się natrudzić.

Obiecaną zapłatę jak w przypowieści

daje denara, życie wieczne.

Dla pracujących wytrwale, długo

i utrudzonych,

zda się niesprawiedliwa,

to jednak taką Bóg obiecał.

Słuszna i jedyna, a jest wynikiem

nie ludzkiej sprawiedliwości,

a Bożej wspaniałomyślności.

Dlatego, równa wszystkim,

bo wynikiem Bożej

ku człowiekowi miłości.

- - - - -

W różnych okresach życia

Bóg do wiary powołuje.

Wszystkim powołanym

sprawiedliwą zapłatę obiecuje.

- - - - -

0 Comments

Posted on 01 Jan 2017 by jacek