mysli jacka furtiana - do slow Pana

21 Tydzień Zwykły - sobota (2)

XXI Tydzień Zwykły - sobota (2)

Mt 25,14-30

Łk 19,11-28 – środa XXXIII; Mk 13,34-37

„Pewien człowiek, mając udać się w podróż, przywołał swoje sługi i przekazał im swój majątek. Jednemu dał pięć talentów, drugiemu dwa, trzeciemu jeden….Ten zaś, który otrzymał jeden…ukrył pieniądze swego pana.”

Mówisz, że ilekroć razy

słyszysz przypowieść o talentach

i o tych, którzy je otrzymali

w różnej wielkości

a ich ilość dla każdego inna,

stanowi źródło kłopotów twych

i nie daje ci powodu do zadowolenia,

uśmiechu, radości.

Pytasz, dlaczego? jedni są obdarowani

licznymi darami, dobrobytem,

powodzeniem, zdrowiem, zdolnościami

a inni, nie dość, że otrzymali tak mało,

to jeszcze wiele docinków

pod swym adresem o swym nieudacznictwie

ich spotyka i spotkało.

I niechętnie z siebie wyrzucasz pytań moc,

na które sam nie masz odpowiedzi.

nie szukasz, innych nie pytałeś

i nawet pytać nie chciałeś.

Przyjaciół nie masz, przyjaźni nie zawierałeś,

w głowie mroczno, w sercu smutek

a w duszy noc.

Zniechęceniem, niezadowoleniem

przyciśnięty do ściany wyrzucasz z siebie

swą gorycz, załamany.

Z głową spuszczoną, oczami mokrymi

od łez. dzielisz się niechętnie,

jak skarbem, myślami swymi.

I sącząc słowo po słowie, cedząc

powoli zdania, obraz twej duszy,

twego umysłu, twego serca,

twych myśli, twych pragnień,

twych marzeń się wyłania.

Z uwagą słucham w ciszy, w zadumie

i pytam swej głowy, swej duszy,

swego serca.

Czy oprócz? wysłuchania

poradzić coś umiem.

A nie łatwa ich treść.

Przeczytaj, jeśli chcesz.

„Nieraz mnie to dręczyło, nurtowało,

zastanawiało, dlaczego?

akurat mnie tak dopadło,

że jestem niedorajdą.

Nie bystrym, utalentowanym, pamiętliwym

a stworzeniem, wybrakowanym.

Nauka z trudem mi przychodzi.

niewiele świat mnie obchodzi.

mam swój własny, mały,

maluśki, ciasny.

Bywam często zamyślony,

nie zauważam innych,

nawet bliskich, znajomych.

Nierzadko bywam potrącony.

wtenczas sobie mówię

tak jestem stworzony.

Inni, pną się w górę,

jak orły się wzbijają,

szczyty wiedzy, sławy,

popularności, osiągają.

Mówią biegle po włosku, angielsku,

niemiecku, francusku,

a ja znam parę słów

„zdrastiti, spasiba” po rusku.

Jeżdżą po świecie na konferencje,

spotkania,

częste z nimi, dłuższe

lub krótsze rozstania.

A mnie nawet nie pociąga

jak Chińczyk? wygląda.

Są smakoszami owoców morza,

południowych trunków,

przysmaków

kuchni dalekiego wschodu,

potraw oryginalnych, pikantnych,

egzotycznych w odczuciu,

na podniebieniu i języku

wręcz ognistych.

A mnie marzy się polski barszcz

z buraków krwistych.

Nawet gusta mam byle, jakie

a nie takie

jak ci wykształceni, mądrzy,

wspaniali, utytułowani.

A ja wśród tych, którzy w ich cieniu

tacy mali.

Nie wiele w swym życiu

coś ciekawego widziałem,

takich szaleńczych przygód

nigdy nie zaznałem.

I to, nie, dlatego, że nie chciałem,

ale naprawdę okazji nie było

i nie miałem.

Bliscy, nawet proponować

nie próbowali

sądząc, że na pewno,

jak zawsze z odmową, wymówką,

by się spotkali.

Towarzyszy mi stale myśl,

wręcz mnie prześladuje,

żem taka niezdara

i naprawdę niezdarą się czuję.

Jestem jak kołek.

Jedni chcieliby mnie ciągnąć,

inni do czegoś zachęcać,

wręcz popychać,

a ja mimo wszystko

wolę w spokoju pozostać.

Stale roztargniony, często coś gubię,

sam siebie przez to

nienawidzę, nie lubię.

I tak sobie dumam, patrząc choćby

na swoich bliskich,

jak oni znają innych,

chętnie widują wszystkich.

A ja od innych, od znajomości

wręcz stronię,

spokój cenię ciszę lubię,

samotność wolę.

Jak staję przed lustrem

wszystkie bym porozbijał.

B wyglądam w nich

jakbym kopę lat mijał

a to nie z wieku czy ze starości

ale z myśli mrocznych,

czarnych

jak rogu obfitości.

I już nieraz, myślałem

w swym życiu,

małym urodziłem się,

pozostanę małym.

Czyli takim małym ludkiem,

krasnoludkiem,

i to nie względu

na mą długość, wysokość,

czyli wzrost,

bo tego wszystkiego

mam w sam raz,

naprawdę dość,

ale głowy, jej zawartości,

nad którą inni współczują,

żywiąc ku mnie

przecież im bliskiemu

uczucie litości.

Bo mnie wystarcza to,

co wiem, to, co umiem.

Na tym poprzestać muszę.

zabiegać o więcej nie ma sensu,

nie ma potrzeby

by nie powiększać

i tak tej marnej schedy.

Być może jest prawdą,

że nie wiele

talentów otrzymałeś.

Nie wiele

Bóg ci ich dał,

nie wiele

w swych rękach miałeś.

Ale to niewiele

jeszcze zakopałeś.

A Pan powiedział,

że nie ważne

ile darów otrzymałeś

ale jak?

je wykorzystałeś.

Dlatego wspomnij

co powiedział o takim

Chrystus Pan

„ wyrzućcie go”

a gdzie i dlaczego

doczytaj już sam.

Ale wiem, że po Ewangelię

raczej nie sięgniesz,

nie zwykłeś czytać i tym razem

czytać nie będziesz,

więc posłuchaj, podumaj

i choć to przeczytaj.

A na samym końcu

czy miałem rację,

sam siebie zapytaj.

W tym wszystkim co tak szczerze

powiedziałeś,

brak zrozumienia,

brak ładu, brak porządku.

A przede wszystkim

co najważniejsze

nie masz otwartego i jasnego

spojrzenia na świat,

brakuje ci rozsądku.

Prawdą jest,

że otrzymujemy różne dary,

w różnej ilości, o różnej wielkości.

ale one wszystkie dają tylko szansę,

tylko możliwości.

A problem jest jeden

i zawsze ten sam,

by wykorzystać wszystko to,

czym i kim jestem, i co mam.

Nawet wtedy, gdy ma się

tych „talentów”, zdolności,

mniej niż inni, bardzo mało,

to człowiek

spełnia swe zadanie

bardzo dobrze,

gdy mu pracować nimi,

czyli wykorzystywać to,

co ma będzie się chciało.

Spójrz wokół siebie

na świat otaczający.

Patrz jak obsypany kwieciem.

a każdy kwiat

ma swoje barwy,

swą wielkość, swój kształt,

zapach.

Znasz piwonie, lilie, bławatki,

mak, ten zwykły mak

rosnący w zbożu kwiat.

Znasz dalie, chryzantemy,

hiacynty, tulipany,

a każdy z nich piękny.

Nie płacze, że za duży,

że za mały.

Weź do ręki maleńką konwalię,

stokrotkę białą,

czy narzekają?

na swój los,

że mają krótkie nóżki,

czy ronią? wtedy łzy

gdy je ścinają? wąchają?

gdy do flakonika

z wodą, by pokój zdobiły,

zapachem swym wabiły,

wkładają?

Wtedy płaczą gdy je zdepczą,

bez wody zostawią,

życia pozbawią.

Ciesz się, że pośród

ludzi tysięcy jesteś inny.

W postawie, w wyglądzie,

w zdolnościach, w myśleniu,

w pragnieniach, w marzeniach.

Wykorzystaj wszystko to,

co masz a dobrze będzie.

Bo to wystarcza do godnego

przeżycia swych dni

i naprawdę nie potrzeba ci nic,

a nic więcej.

- - - - -

0 Comments

Posted on 01 Jan 2017 by jacek