mysli jacka furtiana - do slow Pana

22 Tydzień Zwykły - poniedziałek

XXII Tydzień Zwykły - poniedziałek

Łk 4,16-30

Łk 4,24-30 – poniedziałek III T. W. Postu

„Jezus przyszedł do Nazaretu gdzie się wychował. W dzień szabatu udał się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać. Podano Mu księgę proroka Izajasza”

Miejscem narodzin

i życia człowieka

jest planeta ludzi, ziemia,

po której stąpamy,

Ją człowiek swą pracą

ubogaca, zmienia,

ale też niszczy,

brudzi, zaśmieca i paskudzi.

Ba niej są rozsiane miasta,

miasteczka, wioski,

wioseczki, osiedla i sioła.

Tak dużo ich wokół nas,

gdzie spojrzysz dokoła,

a z nich ludzie wychodzą,

wybywają, uczą się,

wiedzę, zawód, zdobywają.

Bywa, że wracają,

ale też i z dala

od swych rodzinnych gniazd

żyją, pracują, umierają.

Zachowują wspomnienia,

które ożywiają

spotkaniem bliskich,

znajomych,

przed wielu laty

pozostawionych

w rodzinnej miejscowości,

w której rzadko się gości

chyba, że w tym domu

tato, mama

zawsze czekająca,

zawsze kochana.

Ojciec troskliwy, zapracowany,

utrzymujący swoją pracą

dom, rodzinę

Za uczciwość szanowany,

za dobre mądre dzieci doceniany.

Dziecko zdolne, wykształcone,

jest dumą, chlubą rodziny.

radością taty i mamy.

Zawsze oczekiwany

z otwartymi rękami.

Radośnie w progach rodzinnego domu

przez całą rodzinę serdecznie witany.

Czy inaczej?

mogło być z Chrystusem?

przychodzącym do swego

rodzinnego miasta?

Widzącym jak wśród bliskich

przez to radość im sprawia,

a jego osobą

zainteresowanie wzrasta.

Z jego przybyciem, odwiedzinami,

każdy krewny

chciałby Go mieć w swym domu.

Rozmawiać godzinami.

opowiadać co się wydarzyło

pod jego nieobecność.

Kto chorobą złożony, ilu już ubyło,

co wybudowano, kto nowy,

co się zmieniło, co ciekawego

temu i tamtemu się przytrafiło.

Tematów mieli dużo,

wręcz wiele.

Chrystus zapowiedział,

że spotkają się w szabat,

dla nas w niedzielę, w synagodze,

dla nas w kościele.

Chrystus słowa dotrzymał.

A oczy wszystkich w niego wlepione.

zrobiło się cicho jak makiem siał,

twarze poważne, skupione,

On wstał.

Wziął w swe ręce Księgę podaną

i otworzył proroka Izajasza.

czytał z namaszczeniem,

z wielką uwagą:

„duch pański spoczywa na mnie…”.

Co do tego słuchający

wątpliwości nie mieli.

to już słyszeli.

Byli też tacy, którzy widzieli

na własne oczy cuda, które czynił.

to ich dumą napawało,

wszak Nazaret go wychowało.

A to, co tak radośnie się zapowiadało,

przykrych słów

i smutnego epilogu się doczekało.

A co Chrystus powiedział,

i jak?

postąpił Pan

doczytaj już sam.

- - - - -

Ale gdybyś tak Ewangelii tej

nie doczytał,

o zakończenie pobytu

w synagodze w Nazarecie

nikogo nie pytał,

to ci powiem co się przydarzyło.

Wystąpienie Chrystusa

i przywołanie na pamięć

proroków Eliasza i Elizeusza,

zebranych tak wzburzyło,

że Chrystusa porwali,

z synagogi wyrzucili

i chcieli zrzucić ze skały.

Tak jednak się nie stało.

Pomogli apostołowie.

I tym razem Chrystusowi

wymknąć się udało.

- - - - -

Człowiek mądry

swym znajomym dumą i radością

do czasu aż im błędy wytknie,

prawdę wygarnie,

wtedy pokażą kły,

spotka się z obrazą, ze złością.

- - - - -

0 Comments

Posted on 02 Jan 2017 by jacek