mysli jacka furtiana - do slow Pana

23 Niedziela Zwykła C

XXIII Niedziela Zwykła C

Łk 14,25-33

Łk 14,25-33 – środa XXXI

„Wielkie tłumy szły z Jezusem. On zwrócił się i rzekł do nich: „Jeśli kto przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto i siebie samego, nie może być moim uczniem.”

Ten fragment Ewangelii

czytam wielekroć razy,

już niemal na pamięć go znam

i odnoszę wrażenie,

wręcz mam przekonanie,

że wymagania te wielkie,

trudne, radykalne.

Jakby Serce Chrystusa,

było aż tak zachłanne,

że dając jemu, jej,

łaskę powołania,

jako warunek stawia

opuścić najbliższych,

przeżyć ból rozłąki,

rozstania.

Że trzeba bliskich,

rodziców, rodzinę,

ich wszystkich porzucić, zostawić,

by innych zbawiać

i siebie samego zbawić.

By innym wskazując

drogę do nieba,

samemu tą drogą za Chrystusem

iść trzeba.

Zostawiając najdroższych,

sercu najbliższych.

Rodziców, którzy życie dali,

kształcili,

wychowywali,

od poczęcia ukochali.

I w pewien dzień powiedzieć:

„do widzenia” na rozstanie

i pójść w nieznane.

Jeżeli tacy są,

którzy lękają się i boją

drogi powołania,

to być może dlatego,

że nie usłyszeli

o czym Chrystus zapewnił.

On sam będzie szedł

przed nimi

i stale będzie im

towarzyszył w drodze.

A tych, których opuścili

tak jak kochali niech kochają,

za dar życia i dobro doznane

na zawsze wdzięcznymi

niech pozostaną.

- - - - -

Jeżeli Chrystus zaprasza

do pójścia za sobą

to musisz iść tą samą

co On,

wąską, stromą, drogą.

- - - - -

Patrz, co trzeba zostawić,

by innych zbawiać i siebie zbawić.

- - - - -

Droga powołania pnie się wzwyż

i jeszcze do dźwigania jest krzyż.

- - - - -

0 Comments

Posted on 02 Jan 2017 by jacek