mysli jacka furtiana - do slow Pana

25 Tydzień Zwykły - środa

XXV Tydzień Zwykły - środa

Łk 9,1-6

Mk 6,7-13 – czwartek IV; Mt 10,7-15 – czwartek XIV

„Jezus zawołał Dwunastu, dał im moc i władzę nad wszystkimi złymi duchami i władzę leczenia chorób. I wysłał ich, aby głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych.”

Przychodzi w życiu taki dzień,

kiedy nauki trud

i czasu jej poświęconego

odchodzi w przeszłość,

mija jak cień.

Stajesz przed faktem podjęcia pracy,

czekającym cię zadaniem.

z bijącym sercem, z obawą, lękiem,

z poczuciem niepewności,

stawiasz pierwsze kroki

na nowej drodze świadom

odpowiedzialności ciążącej na tobie.

Zdajesz egzamin ze zdobytej wiedzy,

ze swych nabytych umiejętności.

I cieszysz się, bo masz powód,

że twoja wiedza pożytecznym narzędziem

w twych rękach się stała.

Nie mała w tym zasługa tego,

który ciebie uczył.

I twoja, żeś przez czas określony,

choć z trudem i z wysiłkiem,

to jednak czegoś, żeś się nauczył.

I stwierdzasz to

co powiedzieli inni,

nauka nie idzie w las,

a wszyscy uczący się

wiedzieć to powinni.

Doświadczyli

tego samego apostołowie.

Nie oni Chrystusa wybrali

jako Nauczyciela.

Nie sami do Jego szkoły się zapisali.

Ale wszyscy, każdy z osobna

przez Niego imiennie zostali powołani.

A szkoła ta była dziwna.

Nie w murach, nie w ławce,

nie przy tablicy,

nie w domu, nie przy synagodze,

nie w bóżnicy.

Na łonie natury, w plenerze.

Zawsze razem z Chrystusem

chodzili i patrzyli, słuchali,

nieraz się dziwili,

a że przez to zdobyli wiedzę

wystarczającą i solidną

to wiem, i w to wierzę,

jej sprawdzianem to,

co pozostało po nich.

A nam, jako spuściznę

naocznych świadków

wiernie przekazali

i przez stulecia przetrwało.

Chrystus ich posłał,

by szli i głosili królestwo Boże.

Uzdrawiali chorych,

od złego ducha uwalniali.

Apostołowie posłuchali.

Poszli z radością pełni wiedzy,

apostolskiego zapału,

że sami już mogą działać,

tym się dzielić, co przejęli.

Miłość ku Bogu w innych rozpalać.

Ze wszystkiego dobrze,

na medal się wywiązali.

Chrystusa pragnieniem było

by apostolski trud,

posługę nauczania słuchający docenili,

a głoszący im Chrystusa,

z ich łaski i z ich ofiarności żyli.

Czyli troskę o ich utrzymanie

Chrystus powierza wiernym.

Niech oni, o nie mają staranie.

tym bardziej,

że apostołom nakazuje

do minimum ograniczyć rzeczy osobiste,

by przemieszczanie ich

było łatwiejsze i szybsze.

By wolni od zbytecznego bagażu,

w każdej chwili byli gotowi

wyruszyć w drogę,

podjąć zadanie od razu.

Ale też Chrystus jakby chciał

się zabezpieczyć.

Mówi im jasno nie łudźcie się,

nie wszyscy wam będą

ufać i wierzyć.

Swych apostołów rozsyłanych ostrzega i prosi ;

nigdy nie powinni

i nie mogą zrażać się tymi,

którzy drzwi swych domów

zamykać będą przed nimi.

A jeżeli ich wypraszają

niech idą dalej,

niech idą tam, gdzie ich potrzebują,

gdzie na nich czekają.

A dopiero w dzień Sądu Ostatecznego

dowiedzą się i przekonają

czym wzgardzili? co odrzucili?

na wieczność całą

Apostołowie posłuszni poszli,

głosili, czego się nauczyli.

Ale to, co słuchających

skłaniało do uwierzenia,

co najbardziej słuchających

przekonywało,

to fakt,

że godnymi zaufania,

byli wiarygodnymi świadkami.

- - - - -

Chrystus i dziś

apostołów sam wybiera

i powołuje.

Oni zgodnie z Chrystusa nakazem

idą na cały świat i przepowiadają.

Inni,

w tym im pomagają.

Lekarze, leczą,

kapłani dusze uzdrawiają,

egzorcyści

od złego ducha uwalniają.

Spowiednicy,

ze skutków i owoców

szatańskich podszeptów

rozgrzeszają.

- - - - -

Kto duszpasterstwem się trudzi,

żyje z ofiarności ludzi.

- - - - -

Kapłan sługą ołtarza.

Wdzięczność pod jego adresem

nie często się zdarza.

Tym jednak kapłan

niech się nie zraża.

Bo służąc ołtarzowi,

żyje z ołtarza.

- - - - -

Całe swe życie byłem

i jestem dziadem.

Żyję i żyłem z tego,

co od innych dostałem.

- - - - -

0 Comments

Posted on 03 Jan 2017 by jacek