mysli jacka furtiana - do slow Pana

26 Tydzień Zwykły - czwartek

XXVI Tydzień Zwykły - czwartek

Łk 10,1-12

O Misji Dwunastu: Łk 9,1-6 – środa XXV

Mt 10,7-15 – czwartek XIV; Mk 6,7-13 – czwartek IV

„Z pośród swoich uczniów wyznaczył Pan Jezus jeszcze innych, siedemdziesięciu dwóch, dwóch wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Powiedział też do nich; „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki…”

Wiesz to samo, co Chrystus wiedział

i zapewne masz

podobne doświadczenie.

Że ruszając w drogę, choć ją znasz,

w pojedynkę, samemu,

obaw ci nie brak,

czujesz lęk, serca drżenie.

Od samotności uciekasz

jak przed złem,

szukasz towarzystwa

drugiego człowieka.

W grupie, we dwóch jest raźniej,

bo kiedy ktoś mówi, śmieje się,

dodaje to odwagi,

poczucie bezpieczeństwa.

Dzięki temu czujesz się pewniejszym.

A gdy jeszcze do tego

ten drugi mądrzejszy,

żywszy, ruchliwszy,

sprytniejszy, wymowniejszy,

jest kim się wyręczyć,

o przysługę poprosić,

z kim pogwarzyć,

powspominać, pomarzyć.

Radośniejszy wtedy dzień,

spokojniejszy sen.

Stajesz się śmielszym,

czujesz się bezpieczniejszym.

Takie doświadczenie Chrystus miał.

To samo spostrzeżenie.

Dlatego postanowił

posłać apostołów do pracy po dwóch.

By nie tylko sprawdzili

zdobytą wiedzę,

swe umiejętności,

ale i łatwiejszym było im nauczanie.

By jeden drugiego wspierał,

dobry wpływ na drugiego wywierał.

Swą radą, zapałem,

dodawał otuchy, odwagi.

Bo nie wszędzie gdzie pójdą,

z otwartymi rękami

będą przyjmowani.

Nie zawsze zaznają uprzejmości.

Stąd potrzeba im hartu ducha,

ale też odwagi,

roztropności, mądrości,

czujności, ostrożności,

apostolskiej rozwagi.

Chrystus pragnął

by trud apostolskiego nauczania

słuchający docenili,

a głoszący z ich łaski,

z ich ofiarności żyli.

Czyli troskę o ich utrzymanie

Chrystus wiernym powierza,

niech oni mają o nie staranie.

Tym bardziej, że apostołom

nakazuje ograniczyć rzeczy osobiste.

by ich przemieszczanie

było łatwiejsze i szybsze.

By wolni od zbytecznego bagażu,

w każdej chwili

byli gotowi wyruszyć w drogę,

podjąć zadanie od razu.

Chrystus jakby chciał się zabezpieczyć,

mówi im jasno, nie łudźcie się,

nie wszyscy wam będą wierzyć.

Rozsyłanych apostołów ostrzega,

że nigdy nie powinni i nie mogą

zrażać się tymi,

którzy przed nimi

zamkną drzwi swych domów.

A jeżeli ich wyproszą,

psem poszczują,

przepędzą, wyrzucą;

niech idą dalej.

Tym się nie zrażają,

nie załamują,

nie zniechęcają.

niech idą tam,

gdzie ich potrzebują,

na nich czekają.

Apostołowie poszli, głosili

czego się nauczyli.

Ale to, co słuchających

skłaniało do uwierzenia,

co najbardziej przekonywało

to fakt, że się natrudzili,

sił nie szczędzili

ale też, godnymi zaufania,

wiarygodnymi świadkami byli.

- - - - - -

Kapłan to sługa ołtarza.

Wdzięczność pod jego adresem

rzadko się zdarza.

Tym niech się nie zraża,

bo służąc ołtarzowi żyje z ołtarza.

- - - - -

Na apostolski trud,

Chrystus

apostołów posłał po dwóch,

a posłanym w świat udzielił rad

czego mają nauczać,

jak postępować,

wobec nieprzychylności

jak się zachować.

- - - - -

0 Comments

Posted on 03 Jan 2017 by jacek