mysli jacka furtiana - do slow Pana

26 Tydzień Zwykły - sobota

XXVI Tydzień Zwykły - sobota

Łk 10,17-24

W odniesieniu do drugiej części fragmentu ww.21-24

Łk 10 21-24 – wtorek I T. Adwentu

Mt 11,25-25 – środa XV; Mt 13,16-17

„Wróciło siedemdziesięciu dwóch z radością mówiąc: „Panie przez wzgląd na Twoje imię nawet złe ducha nam się poddają” Wtedy rzekł do nich: „…Jednak nie z tego się cieszcie…lecz cieszcie się, że wasze imiona zapisane są niebie.”

Wiesz, co to radość,

co szczęście, co wesele,

takich doznań, przeżyć,

chciałbyś mieć zawsze wiele.

Są wynikiem twego zdrowia,

dobrego samopoczucia,

dobrego humoru, powodzenia,

twej pracy

dającej powód do zadowolenia.

Nie narzekasz

na wysiłek, na zmęczenie.

bo wystarcza ci fakt,

że ktoś z ciebie, a ty z siebie

możesz być rad.

Apostołowie mieli taki dzień szczęśliwy,

radość przeżywali,

do Chrystusa swego mistrza

w podskokach wracali

zadowoleni z sukcesów,

które odnieśli i doznali.

Choć zmęczeni, uszczęśliwieni.

Radością tryskali

z wszystkiego, czego w imię

swego Pana dokonali

Tą radością dzielą się z Panem.

Wszystko opowiadają.

Chwalą się

jak wielu pilnie ich słuchało.

Jak przez włożenie rąk

cierpiącym, chorym, zdrowie wracało.

Jak złe duchy przepędzali.

A opętani, spokoju

i uciszenia doznawali.

Chrystus wszystkiego wysłuchał z uwagą

w skupieniu, w milczeniu, w ciszy.

Po zastanowieniu, z rozwagą,

apostołowie usłyszą:

nie z tego cieszcie się,

że wasze poświęcenie,

wasz wysiłek, wasz trud

tak zaowocował,

ale z tego, że imię każdego z was

jest zapisane w niebie.

Chrystus

za samochwalstwo

ich nie zgani, ale poprawi.

Że ich radością

nie mają być dzieła dokonane,

ale donioślejszym jest fakt,

że imiona ich

przez Boga są zapamiętane.

Apostołów trud kościół wziął na swe barki.

W imię Chrystusa

posyła powołanych.

Na łaskę Boga, swą wiedzę,

życzliwość ludzką, zdanych.

I też bywa,

że kapłańskie serce radość rozpiera,

na ustach uśmiech gości.

to na wskutek dokonań,

wykorzystania możliwości

jakie stawia kapłańskie życie

obdarowując innych

łaską obficie

w sakramentach, które udziela,

do których przygotowuje.

Świadom, że innym przychylił nieba

i przez niego Bóg

w człowieku zamieszkuje.

Nauczając prawdy w szkole, z ambony,

kiedy lud

z zapartym tchem go słucha,

a on grzmi,

wykrzyczy wszystko

co ma w głowie,

w sercu, na kartce.

Jest zadowolonym nawet wtedy,

kiedy nad grobem

„wieczne odpoczywanie” zaśpiewa.

Ma nadzieję, że zmarły

zapewne

już u bram nieba.

Szczęśliwy z dokonań,

jest w serca potrzebie

powiedzieć z dumą, z zadowoleniem,

to wszystko Bogu zawdzięczam.

a Bóg, tak jak Chrystus

swych apostołów

jego zapewnia:

„Twoje imię, zapisane jest w niebie”.

- - - - -

Nawet wtedy,

gdy kapłana imię Bogu wiernego

wymażą z księgi żyjących,

będzie ono zapisane w niebie

pośród zbawionych

szczęśliwą wiecznością się cieszących.

- - - - -

Świadomość

w krocie łask otrzymanych

siłą kapłana,

w dziełach dokonywanych.

- - - - -

Radością kapłana

nie ilość dzieł dokonanych

a łask doznanych

przez wierność łasce powołania.

- - - - -

0 Comments

Posted on 03 Jan 2017 by jacek