mysli jacka furtiana - do slow Pana

30 Niedziela Zwykła B

XXX Niedziela Zwykła B

Mk 10,46-52

„Gdy Jezus razem z uczniami i sporym tłumem wychodził z Jerycha, niewidomy żebrak Bartymeusz, syn Tymeusza, siedział przy drodze. Ten słysząc, że to jest Jezus z Nazaretu, zaczął wołać: „Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną”.

Widujesz człowieka

z białą laską.

Z nią chodzi zawsze.

w dzień pogodny, jasny

i wtedy gdy słońca

promienie gasną.

Jest mu,

codziennym towarzyszem

jak pomocna czyjaś dłoń.

W domu, poza domem,

czujnikiem,

przyjacielem wiernym,

przewodnikiem.

Zawsze ostrożnie stąpa,

powoli chodzi,

wąską ścieżką, szeroką drogą,

w ludzkim tłumie, chodnikiem,

laską omacując

równość i wyboistość drogi.

Nią odszukuje jej brzegi, ,

nią wyczuwa krawężniki,

rzeczy, przedmioty,

przeszkodę, która przed nim staje.

Mówimy niewidomy.

Człowiek, któremu w oczach

zgasł blask, zgasło światło,

możliwość widzenia

swych najbliższych,

świata, przyrody,

kolorów tęczy,

bliskich sobie, otoczenia.

Nie widzi nocą rozsianych po niebie

świecących gwiazd,

bo w oczach

ciemność bezkresna, bez końca.

Nigdy w siebie nie wchłonie,

nie przygarnie,

nocą zimnych księżyca,

a dniem ciepłych, miękkich,

radosnych, życiodajnych,

promieni słońca.

Choć życie mu płynie w ciemności,

to jednak nie brak mu znajomości

otoczenia, przedmiotów, ludzi.

to podziw i zdumienie budzi.

Gdy coś się świeci, niewidomy czuje,

bo światło ciepło emanuje,

nim promieniuje.

Nawet powie, że świeci się lampion,

świeca,

bo woń spalanego wosku,

tlącego się knotka drażni

jego nozdrza jak łaskotka.

Mimo kurtyny na oczach

jak noc ciemna,

jest w nim zdolność

dla widzących niepojęta.

Dotyk na kształt rzeczy

delikatny, wnikliwy.

Słuch czuły, subtelny,

wyostrzony, wrażliwy.

Tak, że ktoś bliski

bywa zaskoczony informacją,

którą przekazuje.

Z bliskimi, znajomymi,

łatwo się komunikuje

poznając ich po głosie,

ich bliskość czuje.

Zdany tylko na siebie

w swoim domu, mieszkaniu

czuje się bezpiecznie i pewnie.

Bo przedmioty, którymi się posługuje

mają swe stałe miejsce

jemu znane i w razie potrzeby

z łatwością wyjmowane.

Istnieje wśród niewidomych

zasadnicza różnica,

która ma wpływ na usiłowania

uzdrowienia.

Przywrócenia oczom

możliwości widzenia.

Dotyczy tylko tego,

który w przeszłości był widzącym,

a zdolność tę utracił chorobą,

nieszczęśliwym wypadkiem

światło w oczach mu gaszącym.

Stąd konieczność uczenia się

wszystkiego od nowa.

Pomimo, że jest

wśród tych samych ludzi,

w tym samym mieszkaniu,

domu do którego prowadzi

ta sama droga.

Takim niewidomym był Bartymeusz,

który siedział przy drodze.

Słyszał

zbliżające się ludzkie głosy,

że to Chrystus

z uczniami idzie się dowiedział.

Donośnym głosem

zawołał z bólu i cierpienia:

„Jezusie, synu Dawida

ulituj się nade mną”.

Nie zniechęciły go próby uciszenia.

miał szansę, a nic do stracenia.

Ponowił jeszcze głośniej

swoje wołanie tak,

że Chrystus usłyszał

patrząc w jego stronę,

spojrzał i wzruszony kalectwem przystanie.

Słysząc prośbę i widząc wiarę

z jaką wołał uczynił to, o co prosił.

Nad nim się zlitował.

Przywrócił mu wzrok,

zdolność widzenia

świata, bliskich,

znajomych, otoczenia

i widzenie siebie, mu podarował.

- - - - -

Jeżeli masz oczy zdrowe,

na świat otaczający uważnie patrz,

a dostrzeżesz jego piękno.

I wiedz,

że ono od Boga pochodzi.

A jeśli zauważysz,

lub spotka ciebie zło,

to uwierz, że po tym świecie,

i diabeł chodzi.

- - - -

0 Comments

Posted on 04 Jan 2017 by jacek