mysli jacka furtiana - do slow Pana

32 Niediala Zwykła B

XXXII Niedziela Zwykła B

Mk 12,38-44

„Potem usiadł naprzeciw skarbony i przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz…wrzuciła wszystko, co miała, całe swe utrzymanie”.

Wdowa wyjątkowe miejsce zajmuje

w społeczeństwie.

Każdy jej całym sercem współczuje

w utracie męża, towarzysza życia.

Jej ból i żałobę uszanuje.

Śmierć bezlitosną się okazała,

małżeńską więź rozerwała,

w czerń smutku przyoblekła,

bolesną ranę zostawiła

i do kogoś innego z kosą poleciała.

Gdziekolwiek wejdzie i zada

ten śmiertelny cios,

tam staje się powodem łez,

cierpienia, smutku moc.

Pozostawia po sobie puste miejsce w domu,

przy stole krzesło wolne

i serce mocniej bijące,

bardzo niespokojne, osamotnione,

bólem przepełnione.

Samotność głęboko się wdziera,

najbardziej doskwiera,

do końca życia towarzyszy,

w głos woła i krzyczy

o wielkiej niesprawiedliwości

jaka ją dotknęła

i rzuciła w otchłań beznadziejności,

jakby połowę duszy odjęła.

Jest przeświadczenie,

że wdowa to biedna osoba.

Biedna brakiem radości,

brakiem miłości drugiej osoby,

jej towarzystwa, uśmiechu, życzliwości.

Ale bieda może dotyczyć skromnych,

niewystarczających, środków do życia,

braku pieniędzy,

tym boleśniejsze wdowieństwo,

bo pozbawiło bliskiej osoby,

dało widmo biedy i nędzy.

Takiej wdowie wchodzącej do świątyni

Chrystus się przyglądał

i na bardzo zdziwionego wyglądał,

gdy zobaczył, a wzrok Go nie mylił,

kiedy wdowa ze swej sakiewki

do kościelnej skarbony

wrzuciła dwa ostatnie pieniążki,

wszystko, co miała na ofiarę dała.

Chrystus tym, co zobaczył

był zachwycony.

Ona biedna, owdowiała,

tą maleńką ofiarą,

swą wielką wiarę wyznała.

Trudno wdowie pogodzić się z losem

bycia osamotnionym,

kiedy kochający i kochany mąż

nie może być niczym zastąpiony.

Ograbiona z męża miłości,

z lubością z pamięci wydobywa

okazywane gesty czułości,

fakty, zdarzenia, słowa,

zwierzenia niedokończone,

przez śmierć przerwane.

- - - - -

Wdowy, o groby swych mężów dbają,

kwiaty przynoszą,

znicze zapalają.

Jedne z miłości ku nim

za lata razem przeżyte,

drugie z wdzięczności Bogu,

że na rozłąkę

znalazł wyjście znakomite.

- - - - -

0 Comments

Posted on 05 Jan 2017 by jacek