mysli jacka furtiana - do slow Pana

33 Niedziela Zwykła C

XXXIII Niedziela Zwykła C

Łk 21,5,19

Łk 21,5-19 – wtorek XXXIV

Łk 21-12-19 – środa XXXIV

„Gdy niektórzy mówili o świątyni, że jest przyozdobiona pięknymi kamieniami i darami Jezus powiedział: „Przyjdzie czas, kiedy z tego na co patrzycie, nie zostanie kamień na kamieniu, który by nie był zwalony.”

Wiele zdarzeń zaistniałych wokół nas,

w skutkach tragicznych,

zniszczeniem i śmiercią nabrzmiałych

wykazuje niezbicie,

że wszystko co uchodzi za masywne,

trwałe, niezniszczalne,

może w stertę gruzów się zamienić,

zapaść, zawalić,

gehenną uczynić ludzkie życie.

Wystarczy okrutne ludzkie działanie,

zbrodnicze, nienawiścią spowodowane,

przesycone jadem wrogości,

by zrównać z ziemią,

rozwalić, zniszczyć, spalić

dorobek człowieka, narodu, ludzkości.

Posiać cierpienie, śmierć i łzy,

ukazując zemsty i nienawiści kły.

Jeszcze z tego się cieszyć,

tym się chwalić,

by w ten sposób odpowiedzieć

na porażki doznane,

pozycje stracone,

przedsięwzięcia nieudane;

kłótnie, niesnaski, wysiłki daremne,

układy nie zachowane.

Bywa, że takie działanie

jest chęcią zastraszenia,

sposobem wymuszenia

poszanowania sprawiedliwości.

Ustępstw politycznych,

żądań ekonomicznych,

krzykiem pragnienia wolności,

zachowania narodowej tożsamości.

Potężne środki zniszczenia

współczesny człowiek

ma w swoich rękach,

a przy nienawistnym sercu,

kiedy rozum ma nie wiele do powiedzenia,

zieje grozą zagłady,

możliwością unicestwienia.

Żądza panowania, łatwe wzbogacenie,

przywłaszczenie cudzego mienia,

słabszych ujarzmienie;

zawsze pchało do wojen,

a broniący się napadnięci,

pokonani, niewoli doznawali.

Tępieni, niszczeni, wykorzystywani.

O takich zdarzeniach

Ewangelia mówi,

wspominając czasy rzymskiej niewoli.

kiedy naród żydowski podbity,

ujarzmiony,

zrywem powstania

chciał uwolnić się z jej szponów,

rozerwać jej okowy.

Wtedy rzymianie tłumiąc ten zryw wolności,

zburzyli wspaniałą,

zdawało się niezniszczalną,

Świątynię Jerozolimską.

I swego dopięli

pozbawiając naród ich miejsca kultu,

jeszcze mocniej jarzmo zacisnęli.

Po dziś dzień żydzi

pod murem płaczu, ocalałym

fragmentem świątyni,

modlą się i płaczą,

wspominając czas niewoli,

rzymskiej okupacji.

Przywołują postać cesarza Wespazjana,

który dokonał zniszczenia

i rok siedemdziesiąty,

rzymianom nie do wybaczenia.

Chrystus mówiąc

o zburzeniu świątyni prorokował.

Nad jej losem płakał i bolał.

Tak samo, jak nad rzymian

nienawiścią, wrogością wobec żydów,

Chrystus bolał nad niewiernością

narodu wybranego,

którego kochał, którego był cząstką,

darzył miłością.

W tym spełnionym proroctwie,

dopatrujemy się zapowiedzi

końca istnienia naszej planety ziemi.

Końca naszego świata.

To się stanie,

tego nikt nie odmieni,

choć grozą napawa.

Chrystus przestrzega

przed fałszywymi prorokami,

którzy pojawiać się będą między nami.

Chrystus przestrzega

przed łatwowiernością

i radzi, by człowiek wierzący

przez swe życie wiarą,

wiernością Bożym Przykazaniom

przygotowywał się.

By, kiedy nastąpi ten dzień,

nie spotkał się z karą,

a nagrodą szczęśliwej wieczności.

- - - - -

Pryśnie ten świat

jak bańka mydlana, choć zda się trwały.

Tak myśleli żydzi

o swej świątyni jerozolimskiej.

a jednak przyszło im

na własne oczy widzieć,

jak jej potężne mury się rozsypywały.

- - - - -

0 Comments

Posted on 05 Jan 2017 by jacek