mysli jacka furtiana - do slow Pana

Pamięci Ks. Marka Nowaka..

Pamięci Księdza Marka Nowaka…

1959 - 2007

Na początku drogi

kapłańskiego powołania

znał na pamięć

słowa Chrystusa,

o wzięciu krzyża,

pójścia za Nim,

i Jego naśladowania.

Poszedł

z entuzjazmem,

zapałem,

nabytą wiedzą,

zasobem zdolności,

z głęboką wiarą.

Oddał się pracy

apostolskiej

wobec powierzonych

jego duszpasterskiej

trosce.

Wdzięczny Bogu

za powołanie

nie szczędził siebie,

gotowy do posługi

na każde wezwanie.

Niósł dzielnie

krzyż obowiązków.

Jakiekolwiek

miał zlecone,

wykonywał wiernie.

Pomimo

młodego wieku

trzeba mu było

zrozumieć prawdę

odnośnie siebie,

że spada

na jego duszę

i ciało

inny

wymiar krzyża,

ciężkie doświadczenie

związane

z chorobą nieuleczalną,

cierpieniem.

Pogodzić się

z diagnozą

w obce mu słowa

ubrane,

lekarskie orzeczenie:

„Stwardnienie rozsiane.”

I odtąd

bezradny

śledzić będzie

jej postęp

w swoim ciele,

jak i czynione

wysiłki lekarzy

o zatrzymanie choroby.

One

nie zdadzą się

na nic.

bez władzy

w rękach

i nogach

pozostanie

na łóżko zdany

i pielęgnujących go

osobach.

Sparaliżowany.

Musiał

opuścić

swą parafię,

plebanię,

mieszkanie.

Przewieziony

do domu

księży emerytów,

w nim już

pozostanie.

Był pośród innych

najmłodszym

tak chorym

mieszkańcem

tego domu,

największej

wymagający opieki.

Inni,

choć starsi

byli jako tako sprawni.

Jego

trzeba było karmić,

poić,

podawać leki.

Dla personelu

stał się

potrzebującym

systematycznej

troski,

pomocy.

Koniecznej

posługi w dzień

i zaglądnięcia

w nocy.

Pogrążonemu

w bezradności,

przychodzący

bliscy,

krewni,

koledzy,

przyjaciele,

byli

pocieszeniem,

chwilką

koncertu życzeń,

rozrywki,

ulgi

w samotności.

Ożywiał się

widokiem Matki

ze łzą w oku,

płaczącym sercem,

i doświadczonej

pielęgniarki

z tym,

czego na co dzień

potrzebował

w ręce.

Ten

dorosły mężczyzna

potrzebował obsługi

jak niemowlę.

bezwład ciała,

ciężar,

sprawiał

kłopot nie lada

i wymagał

siły

nieprawdopodobnej.

Nikt

nie dowie się

o jego myślach

z cierpieniem

związanych.

O tych,

spośród których

wyrwany

sam

ze swym krzyżem,

nim powalony,

przygnieciony,

na śmierć

na nim

skazany.

Nikt

nie dowie się

o jego pytanie

Boga,

jak długo?

trwać będzie

jego

golgota.

Wdzięczny

za każdy gest

życzliwości,

świadom

swej

bezsilności

marzył

o spotkaniu

z tymi,

z którymi się zżył

przez lata

seminaryjne,

poświęcone

nauce,

formacji

kapłańskiej

tożsamości.

Oni

po różnych

placówkach rozrzuceni

wpadali

na moment.

Zdrowi,

silni,

zagonieni.

Pozostawiali

po sobie

jakiś upominek,

zapach

dezodorantu

spiesząc się

jakby na coś

byli spóźnieni.

A prawdą jest,

bywali porażeni

postępującą

chorobą

wyniszczającą

ciało kolegi.

Jak i tym,

że pokój chorego

nie ma zapachu

rumianku,

róży,

lawendy,

a w nozdrze

się wdziera

woń potu,

i faktu,

że leżący

zapakowany

jest w pampersy.

Nie jest więc

tlącą trociczką,

której dymek

pachnący

wypełnia

pomieszczenie,

a istotą świadomą,

że przychodzący

udają radość

z odwiedzin,

i z jego widoku

zadowolenie.

A prawda

jest taka,

że widzą chorego,

który się spala

szybko cierpieniem

jak świeca,

wielkim,

jaskrawym

płomieniem.

Odwiedzający

nie bawi długo.

Czas

mu się dłuży.

Urwał się

na chwilę,

zapracowany.

Wrażliwy,

zmyka szybko.

Wobec cierpienia

kolegi

czując się

bezradnym,

że ktoś

im bliski

może być

tak nieszczęśliwym.

I pozostawał

sam ze sobą.

Z ciałem

jak kłodą.

Z niesprawną ręką,

bezwładną nogą.

Z zamkniętymi oczami,

słyszącym uchem,

myślącą głową.

Miał

co rozważać,

o czym myśleć,

nad czym

się zastanawiać.

Dlaczego?

Bóg

nie pozwolił mu

nacieszyć się pracą,

i owocami

powołania kapłańskiego.

Dlaczego?

Nie poczekał

Bóg

do starości,

z tym podcięciem

mu nóg.

Dlaczego?

Bóg

nie chciał go

w kościele,

sprawującego

sakramenty święte,

kaznodzieję.

Dlaczego?

Bóg

nie chciał być

w jego rękach,

a zostawić go

czekającego

na pomoc innych

o ludzkich sercach.

Dlaczego?

Bóg

nie chciał

by innym był

pośrednikiem

w odnajdywaniu siebie,

a za bardziej

wartościowe

uznał

jego cierpienie.

Te pytania

zapewne

powtarzał,

do nich powracał.

Cierpienia

swe znosił,

wiarę wzmacniał

obrazami

wielu chorych,

a pobożnych,

którzy swe cierpienia

ofiarowali

za grzeszników,

i dzięki temu,

ktoś do Boga,

wcześniej,

później,

wracał.

Trudno przewidzieć

jak długo?

płomyk życia

by się tlił

w jego ciele,

gdyby

nie kąpiel,

przeziębienie,

zapalenie płuc,

które dalszego życia

zgasiło nadzieję.

Szpital

nie pomógł,

lekarstwa

nie poskutkowały.

Serce

bić przestało,

płuca

powietrza

już nie chciały.

Odszedł

po nagrodę

do Pana.

Z duszą

oczyszczoną cierpieniem.

Uczestnicząc

w Krzyżu Chrystusa,

zapewne

cieszy się

zbawieniem.

Dzień po dniu

nauką,

pracą,

kapłańską posługą,

dotkliwą chorobą,

długim

cierpieniem,

pisał księgę

swego życia.

A jego

czterdziesty ósmy

rok,

był ostatnim

jej rozdziałem,

jego zakończeniem.

Teraz

patrzy na tych,

którzy nieśli mu

pomoc w chorobie.

Chciałby

ich wszystkich

uścisnąć,

im wszystkim

otrzeć łzy

po sobie,

Chciałby

serdecznie

podziękować

za przynoszoną

ulgę w cierpieniu,

tym

zadośćuczynić

chorobą

wymuszonemu

milczeniu.

Chciałby

każdemu,

i każdej z nich

z osobna

do ucha szepnąć

o swej pamięci

za poświęcony czas,

współczujące serce,

za przynoszone

rzeczy potrzebne

nie szczędząc

pieniędzy.

Chciałby

wszystkich

znających go

zapewnić

o swym

wstawiennictwie

u Boga,

by nie tak ciężki

był ich krzyż,

i nie tak

męcząca droga.

Chciałby

wszystkim

odwiedzającym

go w chorobie

przypomnieć

o obiecanej

przez Chrystusa

nagrodzie

„Pójdźcie błogosławieni,

bo byłem chory,

a odwiedziliście Mnie.”

- - - - -

0 Comments

Posted on 19 Dec 2016 by jacek